در این پایان نامه سیر تحول پیکره آدمی در مکاتب نگارگری ایران ، و روند تکامل آن و دور شدن پیکره از تاثیرات هنر چین و هنر بیزانس در مکاتب مختلف و تبدیل شدن به پیکره های کاملا ایرانی در هنر نگارگری پرداخته شده است . در مکتب نگارگری تبریزاول ، پیکره ها دارای ویژگی های چون کشیدگی و بلندی قامت ، بیان حالات عاطفی شدیددر چهره ها و بیشترین بیان احساس از طریق حرکات بدن را دارا می باشد. در نگاره ای مکتب شیراز ، پیکره ها ریزنقش با سرهای بزرگ و سیمای بیضی ترسیم شده و حالتگرایی و تحرک کم دیده می شود . پیکره های هرات کوچک و نوعی رئالیسم در حالات چهره نمایان شده است در مکتب تبریز دوم ، پیکره ها با قامت کشیده و چهره های پرحالت می باشد .تعداد پیکره در نگاره ها بسیار پرتعداد است . درمکتب اصفهان شاهد رواج تک پیکره هستیم که در زمینه ساده ترسیم شده و تحت تاثیر واقع گرایی غربی است .