بهینه سازی سیستم های منابع آب دارای پیچیدگی هایی است که حل آنها با روشهای بهینه-سازی معمول امکان پذیر نیست و یا حداقل از لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نمی باشد. دو مدل برنامه ریزی آرمانی پوششی تعاملی و پویایی سیستم مدلهای جدید و مناسب برای بهینه سازی می باشند، بویژه روش پویایی سیستم از جمله کاربردی ترین روشهای شبیه سازی در زمینه مدیریت منابع آب می باشد. در مطالعه حاضر، این دو روش برای تخصیص آب مخازن چاه نیمه بین بخشهای شرب زابل، شرب روستاهای تابعه، شرب زاهدان، کشاورزی و محیط زیست، مورد استفاده قرار گرفت. برای مدل سازی، از داده های سری زمانی 20 ساله از 1369-1388 استفاده شد. پس از دومین تکرار حل مدل آرمانی پوششی، نتایج نشان داد که هر سه نوع اهداف آرمانی پوششی تعاملی قابل قبول هستند. نتایج حل مدل نشان داد در حدود 90% آب شرب مورد نیاز زابل و روستاهای تابعه از مخازن چاه نیمه قابل تامین است. همچنین، حدود60 % آب شرب مورد نیاز زاهدان و 64% آب مورد نیاز بخش کشاورزی و حدود 10% از نیاز آبی بخش محیط زیست از مخازن چاه نیمه قابل تامین است. بنابر این، با توجه به بحران آب در منطقه و اولویت تخصیص آب، تخصیص آب مخازن چاه نیمه به مصارف شرب، رضایت بیشتری در مقایسه با تخصیص آب به کشاورزی و محیط زیست ایجاد می کند. نتایج تخمین مدل پویایی سیستم نشان داد که، 89% نیاز شرب زابل، 89% نیاز بخش شرب روستاهای زابل، 90% نیاز بخش شرب زاهدان، 41% نیاز بخش کشاورزی زابل و 69% نیاز بخش محیط زیست در طی ماههای مختلف سال از مخازن چاه-نیمه قابل تامین می باشد.