فلزات سنگین برای انسان، حیوانات و حتی گیاهان سمی هستند. بطور مثال آالودگی به نیکل در انسان می تواند به ازدیاد حساسیت تماسی و سرطانزایی منجر گردد. جهت زدودن فلزات سنگین از محیط زیست، روش های فیزیکو - شیمیایی به همراه روشهای بیولوژیک استفاده می-گردد. برخی باکتری ها به این فلزات مقاوم بوده و در حضور آنها قادر به رشد هستند. این باکتری ها قادر به حذف فلزات سنگین از طریق تجزیه زیستی هستند. در این پژوهش، باکتری های نمک دوست نسبی از دریاچه شور آران و بیدگل جداسازی شده و مقاومت آنها در ابتدا به نیکل و سپس به سرب، کادمیوم، کبالت، نقره، مس و روی بررسی شد. کارایی پاکسازی و توان جذب باکتری های های مقاوم به نیکل مورد بررسی قرار گرفت. بررسی های مرفولوژیکی، بیوشیمیایی و نیز فیلوژنتیکی بر روی این باکتری ها صورت گرفت. چهل و شش ایزوله باکتری، از نمونه های انتقال یافته به محیط کشت حاوی 10 درصد نمک جداسازی شد. در آزمایش مقاومت به فلز نیکل، چهار باکتری مقاوم به نیکل مشخص گردید. این چهار باکتری برای آزمایشات بعدی انتخاب شدند. ایزوله های فوق همگی کوکوباسیل، گرم منفی، فاقد اندوسپور و بی هوازی اختیاری بودند. همگی توانایی استفاد از قند ترهالوز را به عنوان منبع کربوهیدرات داشتند و همگی کاتالاز، اکسیداز، اوره آز مثبت بودند. ایزوله ها مقاوم به پنی سیلین و به اریترومایسین حساس و همگی به سرب مقاوم و به نقره حساس بودند. آزمایش نحوه جذب نیکل نشان داد که باکتری ها به روش غیر فعال نیکل را از محیط کشت جذب می کنند.به این معنی که نه تنها سلول های زنده، بلکه سلول های مرده این باکتری ها نیز توانایی جذب نیکل را در محیط دارند. بررسی بر اساس تعیین توالی ژن کد کننده s rrna16 نشان داد که دو ایزوله از جنس salinivibrio بودند و یکی از ایزوله ها شباهت 99 درصد با costicola salinivibrio داشت.