شبکه های سیار موردی عبارت است از یک شبکه موقتی بدون زیر ساختار ثابت که از یک سری گره های سیار تشکیل شده است, که به طور کاملا پویا شبکه خود را بدون هیچ مدیریت مرکزی تشکیل می دهند. برای همین، ارتباطات در شبکه های سیار موردی به راحتی برای یک دشمن خارجی قابل شنود است. با توجه به آنکه پروتکل های مسیریابی امن زیادی برای شبکه های سیار موردی طراحی شده اند. تعداد کمی از این پروتکل ها بحث بی نامی را مد نظر داشته اند,این پروتکل ها هیچ کدام نتوانسته اند تعریف کامل از بی نامی را ارئه بدهند و آن را به صورت کامل برآورده کنند، بنابرین در این پایان نامه سعی شده است با ارائه یک تعریف نسبتآ کامل و جامع از بی نامی، پروتکلی طراحی شود که تمام خواسته هایی که در تعریف بی نامی ارائه شده است را برآورده کند. مخفی بودن هویت گره های مبداء و مقصد و گره های میانی مسیر، عدم توانایی ردیابی بسته های مسیریابی و داده به منظور کشف مسیر، مخفی ماندن تعداد گام مسیر، پنهان ماندن مکان نودهای مبداء ومقصد و پشتیبانی از چند مسیری از مهمترین خواسته های این پروتکل می باشد. برای به همین دلیل سعی شده که پروتکل های مسیر یابی در شبکه های سیار موردی و پروتکل های امنی که برای این شبکه ها طراحی شده مورد برسی قرار گیرد. سپس با مطالعه مباحث مربوط به بی نامی و فعالیت های گذشته تعریفی جامع از بی نامی و اولویت های آن و همچنین راهکارهای برقراری بی-نامی ارائه شده است. در نهایت با بررسی تعدادی از پروتکل های موجود دراین زمینه، معایب و مزایای آنها، سعی شده است روشی ارائه گردد تا علاوه بر در نظر داشتن تمامی جوانب بی نامی در مسیریابی، کارایی مسیریابی نیز تا حدی بهبود یابد. برای همین منظور از مکانیسم ارسال استفاده شده است, تا باعث شود دشمن به راحتی نتواند به اطلاعات مسیر دسترسی پیدا کند . پارامتر های بی نامی پروتکل پیشنهادی در این پایان نامه به صورت تحلیلی با دیگر پروتکل ها بی نامی مقایسه شده اند. و نشان می دهد که همه خواسته های بی نامی را برآورده می کند. همچنین سعی شده که پروتکل پیشنهادی در برابر یک سری از حملات از جمله حمله شمارش بسته ها, تحلیل زمانی و ردیابی مسیر که به این پروتکل ها وارد است، مقاوم باشد.