نام پژوهشگر: علی محمدرضایی
علی محمدرضایی عبدالغنی ایروانی زاده
اگر از هر زاویه به قرآن کریم نگاه شود در آن ظرافتها و ویژگیهایی دیده میشود که در اوج فصاحت و بلاغت است و انسان را وادار میکند به فوق بشری بودن آن اعتراف کند. در طول تاریخ، قرآن پژوهان در پاسخ به این سوال که، «قرآن از چه نظر معجزه است؟» این کتاب آسمانی را از جنبههای گوناگون مورد بحث و بررسی قرار دادهاند. خداوند متعال یکی از علتهای اعجاز آمیز بودن قرآن را به خاطر تاثیری که بر مخاطب میگذارد معرفی میکند. آیا این تأثیر قرآن کریم به خاطر بلاغت آن است؟ آیا به سبب اسلوب خاص آن است؟ آیا به خاطر معنا و محتوای آن است؟ و یا به علت اخبار غیبی آن است؟ یا به خاطر همه آنها؟ تناسب و هماهنگی بین کلمات و جملهها، لفظ و معنا از اصول زیبایی کلام است، این تناسبها و هماهنگیها به شکل کامل در قرآن کریم وجود دارد؛ بکارگیری این قاعده در سوگندهای قرآن کریم در اوج خود نمایان میشود بطوری که با کلام بشری تفاوتهای چشمگیری دارد. با تأمل در سوگندهای قرآن کریم از یک سو بین مقسمبههایی که در پی هم آمدهاند تناسب و هماهنگی میبینیم، و از سویی دیگر بین مقسَمبهها ومقسَمعلیهها رابطه و هماهنگی وجود دارد، و از جهتی دیگر بین محور و محتوای سوره و سوگند موجود در آن سوره رابطه و هماهنگی وجود دارد. این نوشتار بطور فشرده با رویکرد معجزه بودن قرآن کریم، ابتدا به بیان و بررسی نکات بلاغی این هماهنگیها و تناسبها در سوگندهای قرآن کریم میپردازد و سپس به بیان نظرات قرآن پژوهان درباره هدف و کارکردهای سوگندهای قرآن کریم میپردازد.