استفاده از پیک به عنوان یکی از روشهای برقراری ارتباطات دیپلماتیک و برای فرستادن مکاتبات و اسناد دارای ماهیت دیپلماتیک و کیسه دیپلماتیک از دیرباز در بین کشورها مرسوم بوده است. این روشها در کنوانسیونهای چهارگانه حقوق دیپلماتیک بصورت مدون در آمدند و مصونیت ارتباطات دیپلماتیک مورد تاکید تمام کشورها از جمله ایران قرار گرفت. لیکن در این کنوانسیونها ، در موردوضعیت حقوقی پیک و کیسه دیپلماتیک ، حمایت کافی از این وسایل ارتباطی پیش بینی نشده است . برای رفع این نقیصه، کمیسیون حقوق بین الملل، کار خود برای حمایت حقوقی از پیک و کیسه های دیپلماتیک و به عبارت دقیق تر به حمایت حقوقی از کیسه های دیپلماتیک که همراه پیک نیستند را از سال 1976 آغاز و در سال 1989پس از 14 سال پیش نویس طرح مربوط به پیک و کیسه دیپلماتیک باعنوان "طرح کنوانسیون راجع به وضعیت پیک دیپلماتیک و کیسه دیپلماتیک که همراه پیک دیپلماتیک نباشد " را آماده کرد. هدف از تدوین این طرح ایجاد انسجام و تدوین قواعد یکنواخت و قابل انطباق با انواع پیک و کیسه بود. این طرح بسیاری از نقائص حقوق موجود در زمینه حمایت قانونی از پیک و کیسه دیپلماتیک ، سوء استفاده از این وسایل ارتباطی و مشکلات دیگر را برطرف نمود. لیکن بدلیل تعارض منافع کشورها علی رغم سال ها تلاش کمیسیون حقوق بین الملل، تصویب این کنوانسیون و اتخاذ رویه ای واحد و یکسان در خصوص کیسه های پستی تا کنون، امکان پذیر نشده است .