استشهاد در اصطلاح بدیع آن است که نویسنده متناسب با منظور خود، شاهد آورد. در میان انواع استشهادهایی که به آیه، حدیث و شعر می شود، استشهاد شعری به دلیل داشتن قدرت تأثیرگذاری و منحصر نشدن مفهوم در یک لفظ، در آثار منثور از دیرباز حضور مستمر و پایدار داشته است. برخی نویسندگان، اشعار سنایی را به دلیل ساختار و محتوای نو و بدیع و گستردگی معانی با اغراض گوناگون در آثارشان به کار برده اند. این پایان نامه به منظور بررسی و تحلیل این ابیات در آثار منثور مهم زبان فارسی در چهار فصل فراهم شده است. فصل اوّل، در نثر مزیّن به شواهد شعری، اهمّیّت استشهاد و جایگاه سنایی و شعرش در زبان و ادب فارسی است. فصل دوم، در ابیات استخراج شده ی سنایی از متون نثر تا پایان قرن دهم و ضبط های گوناگون آن در متون یاد شده و آثار سنایی، فراهم آمده است. فصل سوم، شامل تحلیل این ابیات از نظر انواع کاربرد و ارتباط با متن است. فصل چهارم، شامل جدول ها و نمودارهای به دست آمده از این بررسی است که به نمایش گذاشته شده است.