کشورهای تولیده کننده نفت با چالش های فزاینده مالی مواجه هستند، زیرا درآمدهای نفتی پایان پذیر، نوسانی، نا مطمئن و از تحولات بیرونی اقتصاد سرچشمه می گیرند. اتکای درآمدهای دولت به درآمدهای نفتی که غیرقابل پیش بینی است ، مدیریت مالی را در این کشورها در کوتاه مدت و بلندمدت پیچیده تر می سازد. پایداری مالی به طور کلی با سیاست های جاری و آتی دولت ها در ارتباط است. اگر دولت ها انتظار نداشته باشند که سیاست های جاری و آتی به برقراری محدودیت بین دوره ای بودجه منجر شود، سیاست مالی ناپایدار گفته می شود. این رساله به آزمون تجربی سیاست مالی در ایران می پردازد و یک چارچوب نظری برای تحلیل پایداری سیاست مالی بر اساس محدودیت بین دوره ای بودجه فراهم می نماید. متدلوژی همجمعی و همجمعی چندگانه نظیر انگل- گرنجر و جوهانسن جوسیلیوس همچنین مدل هموارسازی مالیاتی بارو برای ارزیابی سیاست مالی در ایران به کار گرفته شده است. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که فرآیند مالی در ایران پایدار نیست و سیاست مالی در ایران با در نظر گرفتن درآمدهای نفت و گاز غیر مسئولانه است. همچنین نتایج این تحقیق نشان می دهد که درآمدها و مخارج دولت مستقل از هم هستند، بنابراین دولت در واقع لازم است درآمد انرژی را برای تصحیح سیاست مالی غیر مسئولانه استفاده نماید.