برای انجام مسایل مربوط به آزمون فرض ها علاوه بر فرض های زیر بنایی چون تصادفی بودن نمومه گیری، مستقل بودن خطاها و ثابت بودن واریانس خطاها به فرض نرمال بودن توزیع متغیر خطا نیز نیازمندیم. اما عموماً این فرض ها به ندرت در عمل رخ می دهند. بنابراین می توانیم از آزمون های جایگشتی که یکی از شاخه های آزمون های ناپارامتری می باشد، استفاده کنیم. برای انجام آزمون های جایگشتی نیازی به برقراری فرض های بالا نیست. این پایان نامه به مقایسه خطای نوع اول تجربی و توان روش های مختلف جایگشت برای آزمون معنادار بودن یک ضریب رگرسیون جزیی می پردازد. از آنجایی که روش های مفایسه بر مبنای جایگشت مقادیر داده های خام می باشند، بنابر این در اینجا سه روش را معرفی می کنیم: روش ارایه شده توسط فریدمن لان، روش کندی و روش هو و جون. در این پایان نامه ما تاثیرات (1)اندازه نمونه (2)درجه همخطی بین متغیرهای پیش گو (3)پارامتر های قابل مشاهده (4)توزیع خطای تصادفی اضافه شده و (5)وجود داده پرت در متغیر کمکی را در این روش ها بررسی خواهیم کرد.