جریان نوگرایی (مدرنیسم) و به دنبال آن پسانوگرایی (پسامدرنیسم) از مهمترین جریان های فکری قرون اخیر است که به دنبال شبکه پیچیده ای از تحولات در جهان پدید آمده است. بی شک هیچ هنرمند اندیشمند و ادیب بزرگی نمی تواند در انزوا و بدون توجه به چنین جریان هایی به آفرینش آثار خود اقدام نماید. ادبای عرب نیز از این جریان عظیم غافل نماندند. ابراهیم نصرالله شاعر و رمان نویس فلسطینی الأصل اردنی نویسنده ای متعهد و انقلابی است که همراه با جریان نوگرایی (مدرنیسم) و پسانوگرایی (پسامدرنیسم) و تحت تأثیر آن دو، آثاری جدید پدید می آورد. او بدون قطع نظر از گذشته و تعهدات انقلابی خود به مضامین و دستاوردهای نو نظر دارد. ابراهیم نصرالله با استفاده از مضامین مدرن، مضامین انسانی، فکری و فرهنگی و موضوعاتی چون وطن، ظلم، مرگ و خوشبینی از بحران وجودی که انسان امروز با آن مواجه است پرده برمی دارد. از جنبه ساختار رمان های ابراهیم از عناصر مختلف سایر فنون بهره می گیرند؛ لذا عنصر روایت در رمان، عنصر گفتگو در نمایش و عنصر روح در شعر حضور موثری در این رمان ها دارند و نشانه های زیبایی شناسانه در رمان های وی از عوامل مختلف شعری، نمایشی و سینمایی سرچشمه می گیرد. وی با کاربرد اشکال سنتی در عرصه ای جدید، تأثیر پذیری از سینما، کاربرد جدید تکنیک دیگرنمایی (قناع) در رمان و ورود به عرصه پسانوگرایی (پسامدرنیسم) به ایجاد تحول در فن رمان نویسی عربی اقدام می نماید. در خصوص نوگرایی در شعر، ابراهیم نصرالله با ایجاد تنوع در ساختار قصیده و استفاده از قالب های مختلفی از جمله؛ قصیده کوتاه، قصیده طولانی، شعر منثور، قصیده نثر و قصیده هایکو و با به کارگیری روایت و جلوه های تصویری در شعر و تغییر در موسیقی شعر به ساختار جدیدی از قصیده دست می یابد که به قصیده نصراوی مشهور است.