خانواده اولین و مهمترین محیطی است که فرد در آن از کیفیت روابط انسانی آگاهی می یابد. طبق تحقیقات بیشتر روانشناسان و جامعه شناسان تجارب سالهای اول کودکی که معمولاً درخانواده ایجاد می گردد سازنده و زیر بنای شخصیت و رفتارهای بعدی کودک است. حتی بعضی از روانشناسان عقیده دارند که تجارب چند سال اول زندگی کودک یکی از مهمترین عواملی است که شخصیت او را شکل می دهد. با در نظر گرفتن اهمیت حمایت والدین از کودکان در سالهای آغازین زندگی و تاثیر آن در بزرگسالی فرد، تحقیق حاضر به بررسی ارتباط بین حمایت ادراک شده والدینی در اوایل زندگی ، عزت نفس و هوش هیجانی با شادکامی پرداخته است. بدین منظور از میان دانشجویان دانشگاه دولتی شهرکرد 387 نفر دانشجوی پسر ودختر به طور خوشه ای تصادفی انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها نیز مقیاس حمایت اولیه والدینی شاو (2004) ، مقیاس عزت نفس روزنبرگ(1965)، مقیاس هوش هیجانی شات (1998) و سیاهه شادکامی آکسفورد(1989) ، استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که افرادی که از حمایت اولیه والدینی بالاتری برخوردارند، شادکامی و هوش هیجانی بیشتری دارند. همچنین افرادی که هوش هیجانی بالاتری دارند شادکامی بیشتری نیز دارند و افراد با عزت نفس بالاتر شادکامی بیشتر دارند. تحقیق در زمینه الگوهای نظری توانمندی روانی اجتماعی، سلامت روان و بهزیستی بحث می کند. به عنوان نتیجه گیری کلی از یافته های حاصل از این تحقیق می توان گفت که در طول تحول یک انسان ریشه های عمیق دلبستگی بوجود می آیند که توانمندیهای روانی و اجتماعی بزرگسالان جوان را پرورش می دهد و صلاحیتهای روانی و اجتماعی هستند که پیش بینی کننده شادکامی هستند وحمایت اولیه ادراک شده دراوایل زندگی ، عزت نفس و هوش هیجانی با شادکامی فرد در بزرگسالی ارتباط دارد .