چکیده: انقلاب اسلامی تجربه ی جدیدی برای کشور ما در عصر حاضر بود که با شعارها و اهداف ملّی و دینی به ثمر رسید و افق های تازه ای در حوزه های گوناگون از جمله ادبیات و شعر گشود. شاعران که عضوی موثّر در بدنه ی جامعه اند در فراهم نمودن بسترها و پیشبرد آرمانهای انقلاب دخیل بودند. «غزل»، از پرکاربردترین و انعطاف پذیرترین قالبهای شعری فارسی، که با جذب موضوعات متعدد توانمندیهای خود را نشان داده است، در این عصر با افتخار میدان داری کرد و اکثر شاعران از این قالب بهره گرفتند امّا غزل انقلاب از ویژگیهای ممتاز زبانی، فکری و ادبی برخوردار است و این پایان نامه نیز در پی آن است که نشان دهد شاعران غزل سرای انقلاب از جمله نصرالله مردانی و قیصر امین پور چگونه و با چه مولفه های سبکی از دیگر شاعران متمایز می شوند. نوشته ی حاضر بر این نکته تأکید می کند که شاعرانی همچون نصرالله مردانی(با دست یابی به زبانی حماسی با استخدام اسامی «شاهنامه»، وزن های آهنگین و...،ترکیب سازی به خصوص در محور جانشینی) و قیصر امین پور( با فراهم آوردن هم بسته ها ی ادبی، فلسفی و...، کاربرد هنرمندانه ی زبان گفتاری و پیوند عمیق و نوگرایانه با سنتها) در ارائه ی چهره ی تعریف پذیر و تمایز آفرین غزل انقلاب گام های خوبی برداشتند. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی در پنج فصل تنظیم شده است و ضمن خوشه چینی از غزلیات 22 شاعر انقلاب، بر ویژگیهای غزلیات نصرالله مردانی و قیصر امین پور تکیه دارد. هدف این پایان نامه ضمن آشکار کردن زوایای سبکی غزل انقلاب و به تبع آن گشایش عرصه های جدید پژوهشی، شناسایی سبک و شناخت سایر ظرفیتهای غزلیات این دو شاعر است. واژه های کلیدی: غزل انقلاب، سبک شناسی، ادبیات معاصر، نصرالله مردانی، قیصر امین پور