ارزیابی خستگی عضلات کمر به دلیل ارتباطی که با کمردرد مزمن دارد در سال های اخیر مورد علاقه بسیاری از محققان بوده است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه خستگی پذیری عضلات اکستنسور کمر و ران در ورزشکاران با سابقه کمردرد مزمن و سالم در حین اجرای آزمون اصلاح شده استقامت بیریگ سورنسن بود. 15 مرد ورزشکار با سابقه کمردرد مزمن غیر اختصاصی (میانگین سن 06/24 سال، قد 33/177 سانتیمتر، وزن 26/76 کیلوگرم و سابقه ورزشی 20/9 سال) و 15 مرد ورزشکار سالم (میانگین سن 06/24 سال، قد47/177 سانتیمتر، وزن 60/74 کیلوگرم و سابقه ورزشی 46/7 سال) که از نظر سن، وزن و رشته ورزشی همسان سازی شده بودند، به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند. زمان استقامت و فرکانس میانه بوسیله الکترومایوگرافی سطحی از عضلات ارکتور اسپاین کمری فوقانی، ارکتوراسپاین کمری تحتانی، سرینی بزرگ و دوسر رانی در حین اجرای آزمون بیرینگ سورنسن اندازه گیری شد. از نرم افزار مگاوین برای بدست آوردن شیب فرکانس میانه استفاده شد و با آزمون t مستقل مقایسه دو گروه انجام شد. شیب فرکانس میانه الکترومایوگرافی(%) عضلات ارکتوراسپاین فوقانی(سالم (45/14-) و کمردرد (88/24-))، ارکتوراسپاین تحتانی(سالم (89/20-) و کمردرد (04/33-))، سرینی بزرگ(سالم (62/5-) و کمردرد (14/10-)) و دوسر رانی(سالم (70/6-) و کمردرد (65/11-)) به طور معنی داری در گروه ورزشکاران با سابقه کمردرد مزمن کمتر از ورزشکاران سالم بود (05/0p?) که نشان دهنده خستگی پذیری بیشتر این عضلات در گروه کمردرد مزمن می باشد. همچنین زمان استقامت عضلات اکستنسور نیز در گروه کمردرد مزمن (80/105 ثانیه) در حین اجرای آزمون بیرینگ سورنسن به طور معنی داری کمتر از گروه سالم (53/153 ثانیه) بود. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که ورزشکاران دچار کمردرد مزمن غیر اختصاصی در عضلات اکستنسور کمر و ران خود دچار ضعف استقامت هستند که در طراحی استراتژی های توانبخشی برای بهبود سیستم عصبی عضلانی جهت تنظیم فعالانه و کاهش خستگی پذیری در افراد دچار کمردرد مزمن از سوی مربیان و پزشکان ورزشی باید مورد توجه قرار گیرد.