چکیده: بتن خود تراکم بتنی است که تحت وزن خود جاری شده و بدون نیاز به هر نوع لرزاندنی به طور کامل قالب ها را پر کند (حتی با وجود میلگرد های متراکم) و حالت همگن خود را حفظ کند. بتن خود تراکم نیز مانند بتن های سنتی در برابر عوامل محیطی قرار گرفته و ممکن است دچار آسیب شود. در اغلب پرو‍ژه های اجرایی آنچه که در کانون توجه قرار دارد، مقاومت بتن و کارایی آن می باشد. در حالی که مسئله دوام که مرتبط با شرایط محیطی در طول زمان بهره برداری است و می تواند به خارج شدن ساختمان از حالت بهره بردای منجر شود،کمتر مورد توجه قرار گرفته است. در این پایان نامه سعی بر این است تاثیر نوع و مقاومت سنگ دانه بر دوام بتن خود تراکم شامل تاثیر سولفات سدیم، سیکل ذوب و انجماد و سیکل تر و خشک شدن مورد توجه قرار گیرد. آزمایشات انجام شده شامل بررسی تغییر وزن و حجم در زمان های متناسب با نوع آزمایش و مقاومت فشاری نمونه ها در سنین 7 و14 و28 روز در آزمایش تاثیر سولفات 7و 14و 28 روز در آزمون سیکل تر و خشک و سنین 14و28و35 روز در آزمایش سیکل ذوب و انجماد و نمونه های عمل اوری در آب شرب در سنین 7 و 14 و28 و35و نسبت به یکدیگر است. در ضمن برای تعیین مقاومت سنگدانه مصرفی از 4 روش مقاومت فشاری،روش پیچش،روش انتقال اصطکاک و چکش اشمیت استفاده شده است . نتایج حاصل از شکست نمونه های بتنی ساخته شده با سنگ های مختلف نشان داد که با افزایش میزان چگالی که با کاهش تخلخل و افت میزان جذب آب همراه است، تاثیرات منفی حاصل محلول سولفات سدیم و سیکل های ذوب و انجماد و سیکل تر و خشک شدن کاهش می یابد به طوری که در سنگی مانند گرانیت به حداقل خود در میان سنگ های مورد استفاده در این پایان نامه می رسد. در نتایج حاصل از آزمایشات تعیین مقاومت سنگ دانه نیز دقت بالا در همگرایی نتایج روشهای آزمایش پیچش و انتقال اصطکاک نسبت به روش مقاومت فشاری را به نمایش گذاشته و در مقابل بر تقریبی بودن روش چکش اشمیت مهر تایید نهاد .