ساختار روایت های تحول شخصیت از این نظر که باز گو کننده ی تجربه ی شخصیت هایی است که یا چنین تغییری پیدا کرده اند، یا چنین تجربه ای به آنها نسبت داده شده است، به قصه نزدیک می شود. از طرف دیگر، از آنجا که یکی از مهم ترین هدف های آمدن چنین روایت هایی تأثیر گذاری بر مخاطب است، متن روایی به شگرد هایی رو می آورد، که ساختار روایت را به ساختار های مدرن روایت نزدیک می کند. شکل گیری این سنت ها در بستر سنت صوفیانه، گاه موجب می شود، روایتگری از منطقی جدای از منطقی که در ساخت قصه ها یا روایت های مدرن با آن رو به رو هستیم، پیروی کند. بنابراین روی کرد ما در این پژوهش، روی کردی چند سویه است. از یک طرف، روایت ها را با توجه به نظریه های شناخته شده ی اسطوره، رویا و قصه بررسی می کنیم، از طرف دیگر، با توجه به نظریه های ساختار های مدرن روایت و ازطرف دیگر، با توجه به منطق حاکم بر متن. منطبق بودن برخی از روایت ها با تمامی نظریه هایی که از ساحت های متمایز از هم برای بررسی روایت های تحول شخصیت برگزیده ایم، نشان گر آن است، که این روایت ها توانسته است، در جایگاهی در میانه ی سنت های قصه پردازی کهن، سنت های داستان پردازی مدرن و سنت های روایت گری صوفیانه قرار بگیرد.