با توجه به این که خواجوی کرمانی به عنوان شاعر و سخن سرایی توانا و برخوردار از قدرت بیان، در آثار خود از نکات بلاغی به ویژه تشبیه و استعاره، با بسامد بالایی استفاده کرده است از این رو پژوهش حاضر بر آن است تا با تعمق در مثنوی گل ونوروز (منظومه ایست درعشق شاهزاده نوروز پسر پیروز پادشاه ایران با گل دخترقیصر پادشاه روم) به بررسی تشبیه، انواع و بسامد آن بپردازد. نتایجی که از فیش برداری ابیات و نمودارها حاصل شده نشان می دهد که خواجو تصاویر و تخیلاتش درتشبیهات را از طبیعت و مناظر اطرافش همچون بلبل، خورشید، شمع، چراغ و زندگی اجتماعی و فرهنگی و سنن و رسوم آن زمان الهام گرفته است و در ابتدای مثنوی درتوحید و نعت و منصب معصومین سخن گفته و سپس در زهد و پند و مسائل اجتماعی و انتقادی پرداخته است و دیدگاه انتقادی او نسبت به فلسفه -هستی و بی ثباتی دنیا در اشعارش جلب نظر می کند.