نیما به عنوان بنیان گذار و پدر شعر نو فارسی همواره مورد توجه ی دانش پژوهان بوده و اشعارش از جوانب مختلف بررسی شده است. از میان آرایه های ادبی، تشبیه به عنوان عنصر اصلی زیبایی شناسی، برجستگی قابل توجهی در اشعار نیما دارد. هدف از این تحقیق بررسی انواع تشبیه در شعر نیما و ارائه ی فرهنگ تشبیه در دیوان نیما می باشد. روش تحقیق، نظری و به صورت پژوهش کتابخانه ای بوده و بر اساس این تحقیق، در اشعار نیما مجموعاً 897 مورد تشبیه یافت شده است. اکثر تشبیهات نیما به صورت باز (مفصّل) یعنی همراه با وجه شبه می باشند. چون تشبیهات نو است معمولاً مفصّل بوده و شاعر وجه شبه را که غالباً تخیّلی است ذکر می کند تا نگرش خود را که مبنی بر ارتباط دوامر تازه است، به مخاطب بفهماند. از بین ادات تشبیه «چو» بیش از سایر ادات به کار رفته است. ادات تشبیه در اشعار نیما همان کلمات مرسوم در شعر فارسی است و هیچگونه نوآوری در آنها دیده نشده است و از طرفی چون اشعارش برگرفته از طبیعت است بیشتر اشعارش از نوع حسّی به حسّی می باشد.