آزمایشی به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین خام، متیونین و بتائین بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام شد. در این آزمایش 608 قطعه جوجه گوشتی یک روزه از سویه رأس 308 مورد استفاده قرار گرفت. هر جایگاه بستری (پن) شامل 19 قطعه جوجه بود. آزمایش در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی و به صورت فاکتوریل 2×2×2 انجام شد. جوجه¬ها تا سن 7 روزگی به صورت متداول پرورش داده شدند و سپس از سن 7 تا 42 روزگی با 2 سطح پروتئین خام 23 و 21 درصد و 2 سطح متیونین (0/53 و 0/64 درصد) و 2 سطح بتائین (صفر و 0/08 درصد) تغذیه گردیدند. شاخص¬های مورد اندازه¬گیری عبارت بودند از: میانگین خوراک مصرفی روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل که به صورت هفتگی اندازه¬گیری شد. در سن 42 روزگی یک پرنده از هر تکرار انتخاب و سپس یک پرنده از هر پن برای تجزیه لاشه ذبح گردید. نتایج آزمایش نشان داد که در سن 42- 7 روزگی بین تیمار شاهد با یقیه تیمارها از لحاظ خوراک مصرفی تفاوت معنی¬داری وجود ندارد ( 0/05< p). جوجه¬های دریافت کننده بتائین خوراک مصرفی روزانه بالاتری نسبت به جوجه¬هایی داشتند که بتائین دریافت نکرده بودند و این اختلاف در سن 21 - 14 روزگی معنی¬دار ( p<0/05) بود. از نظر میانگین افزایش وزن روزانه نیز تفاوت معنی¬داری بین تیمارها مشاهده گردید ( p<0/05). جوجه¬های دریافت کننده بتائین و پروتئین 23 درصد افزایش وزن روزانه بالاتری نسبت به جوجه¬هایی داشتند که بتائین با جیره غذایی 21 درصد پروتئین خام دریافت کردند ( p<0/05). در هیچ کدام از دوره-های سنی فوق اثرات اصلی سطوح پروتئین خام، متیونین و بتائین بر میانگین ضریب تبدیل خوراک جوجه¬ها از نظر آماری معنی¬دار نبود (0/05<p).