مسئله ی اصلی پژوهش حاضر چنین صورت بندی می شود که چگونه عوامل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و بخصوص مذهبی بر شکل گیری و تحول گفتمان های موسیقی در ایران معاصر تأثیر گذاشته اند. هنوز هم مسئله ی اصلی «جدال قدیم و جدید» است. در آستانه ی سده ای پیش و اندکی پیش از آن، مواجهه با فرهنگ موسیقایی غرب در مقیاسی وسیع تر از پیش رخ نمود. آشنایی ایرانیان با اندیشه ی تجدد و چالش هایی که درنتیجه رویارویی آن با سنت بر انگیخته شد؛ تا امروز نیز با همان قوت پا برجاست. در این سده بر بستر سیاسی،اجتماعی،فرهنگی ایران گفتمان هایی در حوزه موسیقی شکل گرفتند که هر کدام در زمان شکل گیری و تکوین خود در تقابل یا همسویی با گفتمان یا گفتمان های قبلی خود قرار گرفتند. از سوی دیگر خود بر فضای سیاسی، اجتماعی، فرهنگی ایران تأثیر گذاشته اند. گفتمان های موسیقی در ایران علاوه بر اینکه تحت تأثیر مستقیم و غیر مستقیم قدرت های سیاسی، دولتی و مذهبی حاکم بوده اند همواره بطور غیر مستقیم نیز چه از سوی نخبگان وچه از سوی توده مردم مورد حمایت قرار گرفته اند و به حیات خود البته در صور و دامنه های گوناگونی ادامه داده اند. این پژوهش به بررسی تکوین و تحول گفتمان های موسیقی در ایران معاصر(1385-1285) از منظر مطالعات فرهنگی و به کمک روش تبار شناسی و تحلیل تاریخی گفتمان می پردازد و نشان می دهد که چگونه بستر های سیاسی،اجتماعی و فرهنگی بر گفتمان های موسیقی تأثیر مستقیم و غیر مستقیم گذاشته اند. همچنین این تحقیق نشان می دهد که گفتمان های متن گرا و زمینه گرای فقهی از 1357 تا کنون هر یک در دوره زمانی خاصی بر گفتمان های موسیقی تأثیر گذاشته اند. در این تحقیق نشان می دهیم که همیشه این قدرت های سیاسی،حکومتی و نهادهای اجتماعی نبوده اند که از گفتمان های موسیقی حمایت کرده اند بلکه با شکل گیری گفتمان موسیقی مردم پسند، این مخاطب بوده است که سعی در حمایت برای رشد این گفتمان کرده است. همچنین نقش استعمار و نمود تأثیرات امپریالیسم فرهنگی در حوزه موسیقی ایران معاصر نیز در این تحقیق مورد توجه قرار گرفته است.