جامعه برای تداوم حیات خود به کار وکارگر نیاز دارد. این نیازها از قرنها پیش موجود بوده است و در آینده نیز وجود خواهد داشت. کار قسمت اعظم از اوقات زندگی هر فرد را به خود اختصاص می دهد. حتی در جوامع بدوی نیز هر کسی مجبور به انجام کاری است و باید قسمتی از وظایف محوله در جامعه را بر عهده گیرد(شفیع آبادی، 1386). اشتغال برای ادامه زندگی و بقای جامعه ضرورتی اجتناب ناپذیر است. زندگی هر فرد از طریق کارکردن تامین می شود وخودکفایی هرکشور به میزان عملکرد شاغلین آن بستگی دارد. رضایت شغلی و کارکردن در محیطی عاری از استرس ازجمله نیازهای روانی محسوب می شود و ارضای نیازهای روانی نیز عامل بسیار مهمی در افزایش کارآیی و رضایت شغلی است. در دوران کنونی سازمان ها جایگاه والا و برجسته ایی در ساختار فرهنگی و اجتماعی پیدا کرده اند. بسیاری از فعالیت های اساسی و حیاتی مربوط به زندگی انسان ها در سازمان ها انجام می گیرد و زندگی بدون وجود سازمان های گوناگون آموزشی، صنعتی، بازرگانی، خدماتی، سیاسی، نظامی و غیره تقریباً غیرمقدور است. صاحبنظران و اندیشمندان مدیریت معتقدند که هر سازمان از سه نوع سرمایه اصلی تشکیل شده است: 1- سرمایه مادی 2- سرمایه مالی 3- سرمایه انسانی از بین مهمترین سرمایه هر سازمان، نیروی انسانی آن می باشد، چرا که بدون وجود نیروی انسانی سرمایه های مادی و مالی کاری از پیش نخواهد برد. منابع انسانی، نقش بنبادی را در کامیابی برنامه های توسعه ایفاء می کند و عنایت به جنبه های گوناگون آن از اهمیت ویژ ه ای برخوردار است. در این راستا، مبحث استرس به ویژه در ارتباط با کار و اشتغال که بخش عمده زندگی انسان را در برمی گیرد بسیار حائز اهمیت است. امروزه یکی از آفات هر سازمانی استرس شغلی کارکنان آن می باشد. لذا یافتن راه حل برای پیش گیری و مبارزه با آن از اهداف اصلی سازمان ها به شمار می رود. مهارت های مدیریت زمان یکی از روش های پیش گیری از استرس شغلی است.بنابراین هدف از این پژوهش کاهش استرس شغلی کارکنان از طریق آموزش مهارت های مدیریت زمان می باشد.