از زمان ناصرالدین شاه، ایران به علت نفوذ و دخالت بیش از اندازه ی روس و انگلیس، به سیاست قدرت سوم روی آورد. اما این برنامه به علت ضعف دول مذکور هیچ گاه نتوانست آن چنان که باید و شاید به مرحله ی اجرا در آید. در زمان رضاشاه این سیاست با جدیت بیشتری دنبال شد؛ اما افراط و تمرکز بر یک کشور، دولت و ملت ایران را بسیار متضرر ساخت. رضاشاه با روی آوردن به سیاست قدرت سوم در پرتو افزایش روابط با آلمان، بیش از نیمی از تجارت خارجی کشور را به آلمان سپرد. در این راستا برنامه ی صنعتی شدن ایران از سویی و از سوی دیگر نیاز آلمان به مواد خام ایران بیش از پیش بر شتاب حادثه افزود. در این رساله، بررسی روابط سیاسی تجاری ایران و آلمان در دوره ی رضاشاه از رویکرد اهمیت موقعیت استرتژیک و منابع نفتی اش مورد بررسی قرار می گیرد.