این رساله شکل غزل مولانا را به منزل? یک نوع ادبی و براساس قراردادهای ویژ? آن نوع و نیز باتوجه به شخصیت راوی و مخاطب بررسی می کند. راوی غزل در سنت های ادبی معمولاً عاشق است؛ اما در غزل مولانا شخصیتی چندگانه دارد و از این لحاظ نوآوری در سنت غزلسرایی فارسی به شمار می آید. شخصیت متفاوت راوی، تغییر موضع یا زاویه دید او، حضور چند مخاطب در یک غزل واحد، و آمیختگی تغزل و تعلیم در زبان شاعر، شکل خاصی به غزل مولانا داده است. او در نوع ادبی غزل تصرف کرده و سبک جدیدی آفریده که آمیزه ای از ادبیات غنایی و تعلیمی است. نکت? مهم در این پژوهش شناخت چهار شخصیت کلیدی از منظر طریقت اسلامی است: پیر، معشوق، سالک، عاشق. به طور کلی در غزلیات مولانا سه تیپ شخصیتی وجود دارد: شخص اول یا برتر (پیر، معشوق)، شخص دوم یا فروتر (سالک، عاشق)، شخصیت چندوجهی (پیر- عاشق، معشوق- عاشق). این سه تیپ در هر دو موضع راوی و مخاطب قرار می گیرند. شخصیت چندوجهی نشان دهند? رابط? تسلسلی پیران و مشایخ طریقت است، کسی که یک رویش به حق است و روی دیگرش به خلق، او در برابر حق عاشق و در برابر خلق معشوق و پیر است. براساس نوع ادبی و شخصیت راوی، می توان ده شکل برای غزلیات مولانا تعریف کرد. این ده شکل در سه دست? کلی قرار می گیرند: غنایی، تعلیمی، غنایی- تعلیمی.

چکیده ندارد.