استفاده از گیاهان دارویی به عنوان درمان های جایگزین سالم و موثر در هایپرگلیسمی و مسمومیت کبدی، در نظر گرفته می شود. پسته وحشی یا بنه، دارای خواص آنتی اکسیدانی و آنتی دیابتیک می باشد. همچنین با توجه به اثرات مثبت فعالیت های ورزشی بر بیماران دیابتی، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر 6 هفته مصرف عصاره بنه و تمرین هوازی بر پروتئین کربونیل (pc)، پروتئین شوک گرمایی 70 (70hsp) و گلیکوژن بافت کبد موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد. در این تحقیق تجربی و مداخله ای، تعداد 36 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (14-12هفته¬ای) به طور تصادفی در 5 گروه 1) کنترل سالم، 2) کنترل دیابتی، 3) دیابت + تمرین هوازی، 4) دیابت + عصاره و 5) دیابت + تمرین هوازی + عصاره بنه قرار گرفتند. موش های گروه های دیابتی، با یک بار تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین (mg/kg40) دیابتی شدند. برنامه تمرینی شامل 6 هفته تمرین هوازی روی نوار گردان (5 جلسه در هفته، هر جلسه 40 دقیقه با سرعت 20 متر در دقیقه و شیب 5 درصد) بود. عصاره بنه نیز در دوز مشخص (5 میلی گرم به ازای هر 200 گرم از وزن بدن موش) در گروه های دریافت کننده عصاره به صورت گاواژ (5 روز در هفته) خورانده شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش ها با استفاده از اتر بی¬هوش شدند و بافت کبد آن ها جدا شد و پس از هموژناسیون بافت، متغیرهای تحقیق با استفاده از روش الایزا سنجش شدند. داده ها با استفاده از روش های آماری آنالیز واریانس یک طرفه و کروسکال والیس با سطح معنی داری 05/0 >p تحلیل شدند. بر اساس نتایج، بین میانگین سطوح پروتئین کربونیل در گروه های پنج گانه اختلاف معنی داری مشاهده شد (002/0=p). نتایج آزمون تعقیبی lsd نشان داد، میانگین سطوح pc در گروه های دیابت + تمرین، دیابت + عصاره و دیابت+تمرین+عصاره به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل دیابتی بود (مقادیر p به ترتیب 002/0، 006/0 و 002/0)، اما بین میانگین سطوح pc در سه گروه مداخله نیز اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بین میانگین 70hsp و مقدار گلیکوژن در بین گروه ها نیز اختلاف معنی داری مشاهده نشد (مقادیر p به ترتیب 21/0 و 59/0). نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تمرین هوازی و مصرف عصاره بنه هر کدام به تنهایی و همچنین توام با هم، منجر به کاهش معنی دار سطح pc بافت کبد موش های دیابتی می شود، لذا مصرف عصاره بنه و انجام تمرین هوازی می تواند رویکرد مطلوبی در جهت کاهش عوارض کبدی ناشی از دیابت باشد.

پراکسید هیدروژن (2o2h) و عامل نکروزیس تومور آلفا (tnf-?) بیان عامل نروتروفیک مشتق از مغز (bdnf) و عامل نروتروفیک مشتق از سلول گلیال (gdnf) را افزایش می دهند که با تغییر این شاخص ها به دنبال تمرینات ورزشی نیز همراه است. ورزشکاران برای کاهش رادیکال های آزاد و عوامل التهابی ناشی از تمرین، به مصرف مکمل های ضد اکسایشی و ضد التهابی روی می آورند که می تواند با اثرات ناشی از تمرین تداخل ایجاد نماید؛ به همین منظور تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر تمرین تداومی و تناوبی شدید همراه با مصرف ویتامین e بر محتوای bdnf و gdnf مغز موش ها به اجرا درآمد. بدین منظور، 56 سر موش صحرایی آلبینو ویستار در 7 گروه کنترل (c)، شم (v)، مکمل (s)، تمرین تداومی (ce)، تمرین تداومی + مصرف مکمل (ces)، تمرین تناوبی (ie)، تمرین تناوبی + مصرف مکمل (ies) جایابی شدند. مغز موش های صحرایی متعاقب 6 هفته دویدن تداومی (با سرعت 27 متر در دقیقه) و تناوبی شدید (با سرعت 40 ـ 54 متر در دقیقه) روی نوارگردان توام با مصرف ویتامین e (60 میلی گرم / کیلوگرم وزن بدن / روز) برداشته و تشریح شد. محتوای bdnf، gdnf و tnf-? به روش ساندویچ الایزا و 2o2h و ویتامین e به روش رنگ سنجی و با استفاده از کیت های تجاری اندازه گیری شدند. از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح 05/0 > p برای ارزیابی داده ها استفاده شد. مکمل دهی ویتامین e موجب افزایش سطوح ویتامین e گروه های s، ces و ies شد، اما بر سطوح 2o2h و محتوای tnf-?، bdnf و gdnf مغز گروه های s، ces و ies تاثیر معنی داری نداشت. سطوح 2o2h و محتوای tnf-?، bdnf و gdnf در هر دو گروه ce و ie به طور معنی داری افزایش یافت؛ اما این افزایش ها در گروه ie نسبت به ce بیشتر بود. به طور کلی، به نظر می رسد که تمرین تناوبی شدید نسبت به تمرین تداومی شدید، از طریق افزایش بیشتر سطوح 2o2h و tnf-? موجب بهبودی بیشتر محتوای bdnf و gdnf مغز موش های صحرایی می شود؛ اما مکمل-دهی ویتامین e تاثیری بر این سازگاری های نروتروفینی ندارد.