دو دوره ی صفوی در ایران و عثمانی در ترکیه از مهمترین و درخشان ترین دوره های هنری در فرهنگ و هنر اسلامی است. در سده های دهم و یازدهم هجری (16 و 17م) در هر دو حکومت که از مقتدرترین و بادوام ترین حکومت های اسلامی هستند و در همجواری یکدیگر بوده اند، آثار فاخر هنری از جمله سفال و سرامیک پدید آمده است. مطالعات تاریخی نیز نشان از روابط این دو حکومت اسلامی در زمینه های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی فراوانی دارد همچنین با نگاهی گذرا بر آثار سفال و سرامیک آن ها مشابهت هایی دیده می شود. در این پایان نامه با بررسی پیشینه ی تاریخی و زمینه های فرهنگی و هنری این دوره ها و مطالعه ای دقیق در آثار سفال و سرامیک تولید شده در آن ها، به تطبیق نمونه های به جامانده پرداخته می شود. با روشی توصیفی و تحلیلی، تاثیر و تاثّرات و عوامل شباهت ها و تفاوت ها بررسی می شوند تا از این رهگذر، اطلاعات بیشتری درباره ی سفال اسلامی در سده های دهم و یازدهم هجری به دست آید و بر دانش ما درباره ی سفالگری اسلامی افزوده گردد. دوره ی صفوی آخرین مرحله شکوفایی هنر سفالگری پس از اسلام در ایران است که به احیای بهترین نمونه های سفال ایرانی انجامیده است. سفال عثمانی نیز که با الهام از سفالگری سرزمین های اسلامی و به ویژه ایران آغاز شده است، سرانجام به سبک ویژه ی خود دست یافت. سفال های هر دو دوره با وجود تاثیراتی که از یکدیگر و همچنین از هنر چین پذیرفته اند، نمونه های خوبی از خود به جاگذاشته اند که بیانگر شرایط فرهنگی و هنری ویژه ی خود نیز می باشند.

چکیده ندارد.