ناباروری با منشأ مردانه، حدود 50 درصد از موارد را به خود اختصاص داده است. انتظار براین است که مردان نابارور با آسیب dna و ناهنجاری های کروموزومی بیشتر، واجد اسپرمها و متعاقب آن زاده های ناهنجار کروموزومی بیشتر باشند. درجات متفاوتی از فراوانی آسیب dna و آنیوپلوئیدی، توسط روشهای مختلف مطالعاتی در افراد نابارور در مقایسه با افراد نرمال گزارش شده است. اما تا کنون هیچ گزارشی مبنی بر استفاده از تکنیک prins وجود ندارد. جهت مقایسه میزان آسیب dna اسپرم با میزان کمبود پروتامین، در اسپرم مردان بارور و نابارور، تعداد 30 نمونه از مایع منی از سه گروه الیگوزواسپرم، استنوزواسپرم و الیگواستنوزواسپرم (طبق معیار who)، به همراه 14 نمونه از افراد نرمال مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی، اخذ و مورد بررسی قرار گرفت. آسیب dna، توسط تکنیک کامت قلیایی و کمبود پروتامین، با روش رنگ آمیزی کرومومایسین a3 (cma3) سنجیده شد. با استفاده از تکنیک prins و پرایمرهای اختصاصی کروموزومهای x،y،21و18، میزان دیزومی کروموزومی را به عنوان شاخص آنیوپلوئیدی، در چهار گروه اندازه گیری شد. نتایج حاکی از تفاوت معنی دار در میزان آسیب dna اسپرم در سه گروه نابارور در مقایسه با گروه نرمال است(0/01>p).شدت این آسیب ها در افراد الیگواستنوزواسپرم سطح بالاتری نسبت به دو گروه الیگوزواسپرم و استنوزواسپرم نشان می دهد. اسپرمهای cma3+ (کمبود پروتامین) نیز در سه گروه نابارور میزان بالاتری نسبت به افراد نرمال نشان داده است.شدت این کمبود پروتامین در گروه الیگواستنوزواسپرمبالاترین میزان را نشان میدهد(01/0>p). میانگین فراوانی های دیزومی در چهار گروه نرمال، الیگوزواسپرم، استنوزواسپرم والیگواستنوزواسپرم در مورد دیزومی کروموزم18، به ترتیب 0/067، 0/117، 0/068و0/251 درصد، در مورد دیزومی کروموزم21، به ترتیب0/231، 0/331، 0/261و 0/445 درصد، در مورد دیزومی کروموزمx، به ترتیب 0/066، 0/126، 0/073و0/152 درصد، در مورد دیزومی کروموزمy، به ترتیب 0/058، 0/076، 0/059و 0/127 درصد، در مورد دیزومی کروموزمxy، به ترتیب 0/184، 0/32، 0/204 و0/638 درصد بوده است . این نتایج نشان می دهد که مردان الیگوزواسپرم و الیگواستنوزواسپرم در مقایسه با گروه نرمال و استنوزواسپرم میزان بالاتری از خطر ناهنجاری های کروموزمی در اسپرمشان (مخصوصاً کروموزم های جنسی) وجود دارد. یافته ها نشان داده است که روش prins علاوه بر قابل اعتماد بودن آن همانند روش fish، سریعتر و ارزان تر می باشد.

اندومتریوز یک بیماری مزمن است که مشخصه آن رشد بافت اندومتر در محلهای دیگری غیر از حفره ی رحمی است. cd44 یک گیرنده غشایی است که در چسبندگی و مهاجرت سلولها نقش دارد. پروتئین های غشایی اینتگرال زیادی از سطح به صورت پروتئولیتیکی توسط فرآیند ریزش اکتودومین ترشح می شوند و به این ترتیب پروتئین محلول ایجاد می شود. cd44 یکی از انبوه رسپتورهایی است که برای آنها فرآیند ریزش اکتودومین نشان داده شده است. هدف از این تحقیق تعیین سطح cd44 محلول در سرم بیماران مبتلا به اندومتریوز است. در این بررسی نمونه های سرم از افراد کنترل و بیمار جمع آوری شد و غلظت پروتئین کل و cd44 محلول با استفاده از روش های بیوره و الایزا اندازه گیری شد. تغییر معنی داری در غلظت کل پروتئین سرم بیماران نسبت به افراد کنترل مشاهده شد (p<0.001). همچنین غلظت سرمیcd44 محلول در بیماران مبتلا به اندومتریوز به طور معنی داری نسبت به افراد کنترل افزایش یافته است (p<0.001). از آنجائیکه cd44 در تمام نمونه های سرم دیده می شود می توان نتیجه گرفت که cd44 یک جزء ثابت سرم است و مسیر سیگنالینگ آن ممکن است در پاتوفیزیولوژی اندومتریوز نقش داشته باشد.