منظور از مطالعه حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر نیمرخ وضعیت خلق و خو و شاخص تود? بدن درزنان جوان غیرفعال بوده است. از بین جامعه آماری 28 زن غیرفعال با میانگین سنی 8/2±0/25 سال، قد 6/5±8/160سانتی متر، وزن 8/11±4/66 کیلوگرم و شاخص تود? بدن 1/4±9/25 کیلوگرم بر مجذور متر پس ازگرفتن رضایت نامه و به صورت تصادفی به عنوان نمونه آماری انتخاب و به دو گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 8 هفته (سه جلسه در هفته) در روزهای شنبه، دوشنبه و چهارشنبه از ساعت 8:30 تا 11:30 به انجام تمرینات پرداختند. وزن، قد، دور کمر، دور باسن و قدرت بیشینه (در حرکات پرس سینه، پرس پا، پرس بالاسینه، جلوپا با ماشین، جلو بازو با دمبل، پشت پا با ماشین، پشت بازو با دمبل) در جلسات اول، دوازدهم و بیست و چهارم قبل از تمرینات اندازه گیری شد. در همین جلسات پس از انجام تمرینات آزمودنی ها اقدام به پر کردن پرسشنامه ی خلق و خو کردند. گروه کنترل فقط در جلسات اندازه گیری در سالن حاضر می شدند و هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نتایج حاصل از آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری نشان داد که کاهش معنی داری بر خرده مقیاس خشم طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده شد ولی کاهش معنی داری بر خرده مقیاس های اغتشاش فکری، افسردگی، خستگی، تنش، طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده نشده. همچنین افزایش معنی داری بر خرده مقیاس نیرومندی و قدرت بیشینه حرکت پرس بالاسینه طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده نشد. بهبود و افزایش معناداری بر نیمرخ وضعیت خلق و خو طی هشت هفته تمرین مقاومتی صورت نگرفته است و کاهش معناداری در bmi و whr طی هشت هفته تمرین مقاومتی نیز دیده نشد و در نهایت افزایش معناداری در قدرت بیشینه حرکات پرس سینه، پرس پا، جلو پا، جلو بازو، پشت پا و پشت بازو طی هشت هفته تمرین مقاومتی دیده شد. در پایان باید گفت که برای روشنتر شدن بیشتر نقش تمامی این عوامل مورد بررسی در خلق و خو نیاز به انجام تحقیقات وسیعتر و استفاده از نمونه بزرگتری می-باشد که در آن به تمامی عوامل روحی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و شخصیتی توجه شود. لغات کلیدی: خلق و خو، تمرین مقاومتی، قدرت بیشینه، شاخص تود? بدن، زنان غیرفعال.

چکیده ندارد.