همگام بارشد کودک و گذار از دبستان، کمتر شاهد بازی به شیوه ی آموزشی هستیم. استفاده از بازی، ابزار طبیعی برای ارتقاء نگرش مثبت در خصوص یادگیری است. بازی گزینه ای آرمانی برای تعامل بین مدرسه و دنیای کودکان است .هدف این پژوهش تعیین تأثیر آموزش از طریق بازی بر بهبود نگرش وپیشرفت ریاضی دانش آموزان دختر سال پنجم ابتدایی شهرستان همدان است. در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل وآزمایش استفاده شده. نمونه آماری شامل 50 دانش آموز پایه پنجم ابتدایی در سال تحصیلی 90-91بود که به شیوه نمونه گیری خوشه ای از میان دانش آموزان مدارس ابتدایی استان همدان انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سنجش نگرش به ریاضی ایکن(1971) و آزمون پیشرفت تحصیلی ریاضی بود. جهت تحلیل داده ها از آزمون لون، تحلیل کواریانس یک متغیره و تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج تحلیل کوورایانس نشان داد که آموزش ریاضی از طریق بازی در گروه آزمایش به طور معنی داری باعث بهبود نگرش و پیشرفت ریاضی دانش آموزان شده است (05/0p<). یافته های این پژوهش نشان می-دهد آموزش ریاضی به طریق بازی سبب بهبود نگرش وبهبود مولفه های آن و پیشرفت تحصیلی ریاضی می شود.

چکیده: هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی آموزش تفکرانتقادی ازطریق چرخه کارپلوس با تمثیل دردانش آموزان دختر سال سوم مقطع راهنمایی شهرستان سقز بود. روش تحقیق این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه سوم مقطع راهنمایی در مدارس دولتی و روزانه شهرستان سقز می باشد. جهت انتخاب گروه نمونه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای دو مدرسه معراج و راهیان نور انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسشنامه تفکر انتقادی کالیفرنیا فرم «ب» جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شد. در چارچوب طرح آزمایشی 48 نفر از دانش آموزان دو آموزشگاه به صورت کاملاً تصادفی در 3 گروه 16 نفری(2 گروه آزمایش و 1 گروه کنترل) قرار گرفتند و از آنها پیش آزمون به عمل آمد. طرح آزمایشی برای هر کدام از گروه های آزمایش طی 12 جلسه اجرا شد و پس از اتمام جلسات آموزشی از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد. جهت تحلیل داده ها از آزمون کواریانس چند متغیره استفاده شده است. نتایج نشان داد ه است که اثر معناداری مابین آموزش تفکرانتقادی ازطریق چرخه کارپلوس با تمثیل دانش آموزان وجود ندارد ولی اثربخشی آموزش تفکر انتقادی از طریق فن تمثیل و چرخه کارپلوس بر تفکر انتقادی دانش آموزان یکسان بوده است و دو گروه به یک میزان در بهبود مهارت های تفکر انتقادی اثر گذار بوده اند. واژه های کلیدی: تفکر انتقادی، چرخه کارپلوس، تمثیل.

یادگیری مشارکتی یکی از روش های آموزشی یادگیرنده محور است.که فرایند یادگیری فراگیران را تسهیل می کند بنابراین هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر بخشی آموزش به شیوه یادگیری مشارکتی و آموزش به شیوه نقشه مفهومی (فردی – گروهی ) بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دختر سال اول مقطع دبیرستان شهرستان همدان بود روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل بود، جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر پایه اول دبیرستان در مدارس دولتی روزانه ناحیه 2 شهرستان همدان می باشد که در سال 92-1391مشغول تحصیل بودند نمونه آماری تعداد 80 نفر از دانش آموزان می باشد که با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند و به 20 نفر از دانش آموزان آموزش به شیوه یادگیر ی مشارکتی، به 20 نفر از دانش آموزان آموزش به شیوه نقشه مفهومی فردی و20 نفر از دانش آموزان آموزش به شیوه نقشه مفهومی گروهی داده شد و20 نفر به عنوان گروه کنترل بودند. ابزارپژوهش: پرسشنامه ا نگیزش تحصیلی مک اینرنی آزمون پیشرفت تحصیلی درس مطا لعات اجتماعی محقق ساخته بود جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس یک متغیره، آزمون بن فرونی و تحلیل کواریانس چند متغیره استفاده شده است. یافته ها نشان داد تفاوت معنی داری بین آموزش به شیوه یادگیری مشارکتی و نقشه مفهومی (فردی وگروهی) برانگیزش و پیشرفت تحصیلی وجود دارد. آموزش با روش یادگیری مشارکتی و آموزش با شیوه نقشه مفهومی گروهی و نقشه مفهومی فردی در گروه آزمایش به طور معنی داری باعث افزایش انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان شده است (001/0p<). همچنین اثربخشی آموزش با شیوه یادگیری مشارکتی و آموزش به شیوه نقشه مفهومی گروهی بر انگیزش و پیشرفت تحصیلی از آموزش با شیوه نقشه مفهومی فردی و روش سنتی بهتر بود(001/0p<). نتیجه گیری: کاربرد نتایج این پژوهش ها برای دست اندرکاران آموزش این است که به منظور افزایش انگیزش و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان، باید به نقش عوامل انگیزشی آموزش به شیوه یادگیری مشارکتی و آموزش به روش نقشه مفهومی گروهی و فردی توجه نمایند.

توجه به پرورش حس زیبایی شناسی به عنوان یکی از عوامل مؤثر بر سلامت روان افراد جزو نیازهای امروز جامعه و مدارس است. با این وجود آزمونی که بتواند این مهم را بسنجد هنوز به صورت جامع معرفی نشده است. هدف از پژوهش حاضر ساخت و هنجاریابی آزمون حساسیت زیبایی شناسی و بررسی رابطه ی آن با سلامت روانی است. روش پژوهش توصیفی می-باشد. جامعه¬ی آماری پژوهش شامل کلیه¬ی دانش¬آموزان دختر پایه سوم مقطع متوسطه سال تحصیلی92-91 شهر همدان بود. نمونه¬ی آماری پژوهش، 500 نفر از دانش¬آموزان شهر همدان می¬باشند که با روش نمونه¬گیری خوشه¬ای انتخاب شدند. برای تحلیل داده های پژوهش از روش¬های آماری شامل: تحلیل عاملی با چرخش واریماکس، ضریب آلفای کرونباخ ، بازآزمایی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید. نتایج تحلیل عاملی، وجود سه عامل تأثیرپذیری حسی-عاطفی، حساسیت به زیبایی¬های طبیعی، حساسیت به زیبایی¬های هنری را نشان داد. ضریب آلفای کرونباخ برای کل آزمون (0/87) و برای خرده مقیاس¬های تأثیرپذیری حسی-عاطفی (0/91)، حساسیت به زیبایی¬های طبیعی (0/77)، حساسیت به زیبایی¬های هنری (0/80) به دست آمد. همچنین بررسی رابطه بین حساسیت زیبایی¬شناسی و سلامت روان، رابطه معنادار مثبت (0/58)را نشان داد. براساس نتایج این پژوهش می¬توان گفت که برای آزمون حساسیت ¬زیبایی¬شناسی باید سه مؤلفه¬ی حساسیت به زیبایی¬های طبیعی، حساسیت به زیبایی¬های هنری و تأثیر پذیری حسی-عاطفی را در نظر گرفت.

هدف: هدف پژوهش حاضر هنجاریابی آزمون نگرش به زمان و رابطه ی آن با پیشرفت تحصیلی و بهزیستی روانشناختی دانش آموزان بوده است. روش: روش تحقیق حاضر توصیفی و از نوع زمینه یابی است. در این پژوهش جامعه آماری عبارت از کلیه دانش آموزان دختر و پسر دوره متوسطه شهرهمدان که در سال 92-1391 مشغول به تحصیل بودند و تعداد نمونه ی آن 1200 نفر از دانش آموزان دختر و پسر دوره متوسطه شهر همدان، که 600 نفر ایشان دختر و 600 نفر ایشان پسر بودند و از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله به منظور انتخاب نمونه استفاده شده است. به منظور بررسی این موضوع ازپرسشنامه نگرش به زمان میللو و وورل، همچنین پرسشنامه بهزیستی روانشناختی فرم 42 سوالی ریف و همکاران، استفاده شده است. به منظور تحلیل داده های پژوهش جهت بررسی روایی آزمون نگرش به زمان از روش تحلیل عاملی و برای بررسی پایایی آزمون از روش دو نیم کردن و روش آلفای کرونباخ استفاده شده است. سپس برای بررسی رابطه پیشرفت تحصیلی با نگرش به زمان، همچنین رابطه ابعاد نگرش به زمان با ابعاد بهزیستی از همبستگی و برای بررسی معناداری تفاوت نگرش به زمان و ابعاد آن در دختران و پسران از تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهد که پایایی به دست آمده آزمون نگرش به زمان برابر 0/77است که حاکی از پایایی همسانی درونی خوب برای این مقیاس با این نمونه است. همچنین نتایج نشان داد که دانش آموزان آینده نگر مثبت هستند که البته میزان گرایش دختران به این نگرش بیشتر از پسران است. همچنین مشخص شد بین بهزیستی روانشناختی و نگرش به زمان ارتباط معناداری وجود داشت. همچنین بین پیشرفت تحصیلی با نگرش به زمان ارتباط معناداری وجود داشت اما بین پیشرفت تحصیلی با بهزیستی روانشناختی ارتباط معناداری وجود نداشت.

چکیده ندارد.