پورفیرین ها یک ترکیب ماکروسیکل هترو اتم می باشند که نقش مهمی در زندگی موجودات زنده ایفا می کنند. به طور مثال هِم موجود در ساختار هموگلوبین که مسئول انتقال اکسیژن در خون است و کلروفیل که رنگدانه فتوسنتزی گیاهان به شمار می رود، نوعی پورفیرین می باشند. ساختار مولکولی پورفیرین ها ، متشکل از چهار واحد پیرولی است که به وسیله پل های مِتین به هم متصل شده اند. این ساختار در سال 1912 توسط کوستر پیشنهاد شد، در آن زمان تصور می شد که چنین حلقه بزرگی ناپایدار است تا این که در سال 1929 فیشر توانست با سنتز پوروتوهِم، این ساختار مولکولی را برای پورفیرین تأیید کند. حجم مقالاتی که در زمینه سنتز پورفیرین ها انتشار یافته بیشمار است. یک روش ساده جهت تشکیل پورفیرین های سنتزی متقارن همانند taps استفاده از کاتالیزور اسیدی در واکنش پیرول با یک آلدهید مناسب و به دنبال آن اکسایش پورفیرینوژن بدست آمده می باشد. روش های مختلفی جهت تشکیل پورفیرین های حلقوی ، از حد واسط های مونوپیرولی ، دی پیرولی و تتراپیرولی وجود دارد. سنتز پورفیرین های نامتقارن از طریق واکنش با مخلوطی از آلدهیدها امکان پذیر می باشد. اگر یک مخلوطی از دو آلدهید متفاوت به عنوان مواد اولیه در روش های سنتزی آدلر یا لیندسی بکار برده شود، یک مخلوطی از محصولات بدست می آید. پورفیرین مورد نظر سپس از طریق کروماتوگرافی بدست می آید. اشکال اساسی که در اینجا وجود دارد این است که بازده واکنش پایین بوده و روش های جداسازی می تواند پرزحمت باشد، بویژه اگر واکنش ها در یک مقیاس قابل توجهی انجام پذیرد. از لحاظ زیستی، پورفیرین ها بطور طبیعی در بافت زنده تولید می شوند. نمونه هایی از این ترکیبات عبارتند از: پورفیرین های آهن ( مثل هِم که در هموگلوبین وجود دارد و مسئول انتقال اکسیژن در خون است)، پورفیرین های منیزیم که در کلروفیل وجود دارد و رنگدانه فتوسنتزی گیاهان به شمار می روند. ویتامین b12 (کبالامین ها ) یکی دیگر از متالوپورفیرین های طبیعی می باشد. سنتز کمپلکس پورفیرین ها از جمله فرآیندهای مهمی است که در 30 سال اخیر بدان توجه شده است. از جمله کاربرد این ترکیبات مهم در صنعت می توان به استفاده از این ترکیبات در شیمی فرامولکولی، انرژی جایگزین، کاربرد در پزشکی، به عنوان کاتالیزور در سنتز بیشتر ترکیبات آلی و غیره اشاره کرد. از لحاظ صنعتی، پورفیرین ها در سنتز بسیاری از ترکیبات آلی به عنوان کاتالیزورهای همگن به کار می-روند. به هر حال پورفیرین ها به عنوان کاتالیزورهای همگن دارای یک سری معایبی هستند: آنها در طی واکنش های شیمیایی به راحتی تخریب شده و غیرفعال می گردند، و امکان استفاده مجدد از این کاتالیزورهای گران قیمت غیر ممکن می باشد. این معایب، کاربرد پورفیرین ها را در واکنشهای سنتزی و فرآیندهای صنعتی محدود می سازد. این کاستی ها را می توان از طریق اتصال پورفیرین ها بر روی سطوح مناسب همانند: سیلیکا، مولکولارسیو، پلی استیرن، رزین های پپتیدی، غشاء های دی متیل سیلوکسان، پلیمر، زئولیت ها و نانوساختارهای sba-15 رفع کرد. مطالعات زیادی در این زمینه صورت گرفته است که نشان می دهد اتصال پورفیرین ها بر روی سطوح مناسب نه تنها خاصیت کاتالیزوری، پایداری و گزینش پذیری این ترکیبات را به دلیل طبیعت سطح بستر، افزایش می دهد بلکه بازیافت و استفاده مجدد از این ترکیبات را نیز امکان پذیر می سازد. ترکیب نانو مهندسی شده sba-15 با ساختار هگزا گونال دو بعدی (p6mm) بوسیله گروه خاصی از sdaهای غیر یونی که در واقع کوپلیمرهای شامل سه بلوک پلی آلکیلن اکسید با عنوان کلی پلورونیکp123 می باشند، تحت شرایط اسیدی ساخته می شود. مطالعات طیف سنجی پراش پرتو x (xrd) نشان دهنده حفظ ساختار هگزاگونالی این ترکیب تا دمای ?c850 است. پلورونیک ها دارای ترتیبی از پلی اتیلن اکسید - پلی پروپیلن اکسید - پلی اتیلن اکسید بر روی یک هسته مرکزی آبگریز پلی پروپیلن گیکول می باشند که در انتها به دو گروه هیدروکسی نوع اول ختم می شوند و وابسته به تعداد واحد های پلی اتیلن اکسید و پلی پروپیلن اکسید دارای نام های متفاوت تجاری می باشند. پلورونیک p123 با ساختار کلی eo20po70eo20 و وزن مولکولی 5800 مهمترین عضو این خانواده است که ساختار sba-15 هگزاگونالی توسط آن ساخته می شود. مزیت مهم استفاده از این پلورونیک نسبت به انواع دیگر ثابت ماندن شکل هگزاگونالی سیلیکای نهایی در غلظت ها و دماهای متفاوت در حین ساخت می باشد. لذا در این مطالعه، در بخش نخست به تهیه پورفیرین نامتقارن 4- (متوکسی کربونیل) فنیل تری فنیل پورفیرین و مشکلات مربوط به سنتز این ترکیب اشاره شده و سپس جهت تهیه پورفیرین هتروژن روش جدیدی ارائه می شود. در روش مذکور ابتدا یکی از گونه های آلدهیدی بر روی سطح بستر سیلیکایی (سیلیکای آمورف، sba-15 هگزاگونال و sba-15 کروی) تثبیت شده، سپس حلقه پورفیرین روی آن رشد داده می شود. در این روش مشکلات جداسازی موجود در روش معمول وجود ندارد. در ادامه، برای بررسی خاصیت کاتالیزورری سطوح سیلیکایی، واکنش سنتز پورفیرین در شرایط بدون کاتالیزور دنبال می گردد. در پایان کار پورفیرین تثبیت شده بر پایه بسترهای مزوحفره سیلیکایی به عنوان حسگر گازهای سمی و مواد منفجره مورد تست اولیه قرار می گیرد.

سالیانه بیش از 4 میلیون تن پلی اتیلن با دانسیته بالا توسط کاتالیزور فیلیپس cr/sio2با فرایند فاز گازی و محلول، در دنیا تولید می شود. به همین علت ضروری است که برای تهیه این کاتالیزور از یک نگهدارنده مقرون به صرفه و اقتصادی استفاده شود. از این رو سیلیکای اروژل و زروژل به عنوان نگهدارنده انتخاب شدند که برای تهیه آنها از پیش ماده ارزان قیمت سدیم سیلیکات استفاده شد.سیلیکای اروژل و زروژل موادیهستند با تخلخل بسیار بالا،که از شبکه ای از ذرات، در مقیاس نانو که با یکدیگر پیوند عرضی ایجاد کرده اند، تشکیل شده اند. عموما دانسیته توده کم، مساحت سطح بالا و حجم حفرات قابل توجه، از مشخصات این دسته ازمواد هستند. از جمله مهمترین کاربردهای سیلیکای اروژل و زروژل، استفاده ازآنها به عنوان نگهدارنده برای ساخت انواع کاتالیزورهایتریمریزاسیون و پلیمریزاسیون اتیلن می باشد.ازآنجایی که مراکز فعال کاتالیزوری،روی سطح و درون حفرات موجود در بافت سیلیکاژل تشکیل می شود، می توان گفت بسیاری از خواص و مشخصات محصول نهایی از جمله جرم مولکولی، توزیع جرم مولکولی، طول زنجیره ها، شاخص ذوب و مورفولوژی پلیمر، ارتباط مستقیم با ساختار نگهدارنده سیلیکایی دارد.از خواص مهم کاتالیزورهای تولید پلی اولفین ها، قطعه قطعه شدن در طول پلیمریزاسیون می باشد و نگهدارنده سیلیکایی باید این قابلیت را داشته باشد، چراکه در غیراین صورت حفرات موجود در بافت سیلیکا توسط زنجیره هایپلیمر تولیدشده، مسدود می شود که این امر موجب کاهش فعالیت کاتالیزور و ایجاد اختلال در فرایند پلیمریزاسیون شده که در نهایت باعث کاهش راندمان می شود. تمام مراحل ساخت سیلیکای اروژل و زروژل در خواص محصول نهایی نقش موثر دارند و بنابراین کنترل دقیق مساحت سطح، اندازه و حجم حفرات امری بسیارمهم در ساخت این دسته از نگهدارنده هامی باشد.

هدف از این کار سنتز کاتالیزور کروم ساپورت شده روی سیلیکای آئروژل و استفاده از آن در پلیمریزاسیون فاز دوغابی اتیلن می باشد. سال های زیادی است که کاتالیزورهای اکسید کروم بر پایه سیلیکا برای تولید پلی اتیلن استفاده می شوند و بیش از 40 درصد از پلی اتیلن با دانسیته بالا در جهان توسط این کاتالیزورها تولید می شود. به همین علت ضروری است که برای تهیه این کاتالیزورها از یک نگهدارنده مقرون به صرفه و اقتصادی استفاده شود. از این رو سیلیکای آئروژل به عنوان نگهدارنده انتخاب شد که برای تهیه آن از پیش ماده ارزان قیمت سدیم سیلیکات استفاده شد. سیلیکای آئروژل ماده ای با تخلخل بسیار بالا است که از شبکه ای از ذرات، در مقیاس نانو که با یکدیگر پیوند عرضی ایجاد کرده اند، تشکیل شده است. عموماً دانسیته توده کم، مساحت سطح بالا و حجم حفرات قابل توجه، از مشخصات این ماده به شمار می آید. از آنجایی که مراکز فعال کاتالیزوری، روی سطح و درون حفرات موجود در بافت سیلیکاژل تشکیل می شود، می توان گفت که بسیاری از خواص و مشخصات محصول نهایی از جمله جرم مولکولی، توزیع جرم مولکولی، طول زنجیرها، شاخص ذوب و مورفولوژی پلیمر، ارتباط مستقیم با نگهدارنده سیلیکایی دارد. در کاتالیزور های کروم بر پایه سیلیکا، cr(iii) به صورت گونه های سطحی با کئوردیناسیون شبه هشت وجهی موجود می باشد. بعد از کلسیناسیون، cr(iii) تقریباً به صورت کامل اکسید می شود و به حالت های مختلفی شامل دی کرومات، کرومات، مقدار کمی خوشه های 3o2cr آمورف و یون های 5+cr منشور مربعی به سطح آویزان شده اند. این مواد در پلیمریزاسیون فاز دوغابی اتیلن در دمای c° 90 فعال هستند. فعالیت پلیمریزاسیون وابسته به درصد بارگذاری کروم، دمای کلسیناسیون و خصوصیات نگهدارنده شامل مساحت سطح، حجم حفرات، اندازه حفرات و ضخامت دیواره می باشد.

در این پژوهش سیلیکای میان حفره sba-15 سنتز و در دو نوع کلسینه شده و سوکسله شده تهیه گردید و توسط 3-آمینوپروپیل تری اتوکسی سیلان (aptes) عامل دار شد. سنتز و عامل دار شدن سیلیکای میان حفره توسط xrd، ftirو sem بررسی شد. در ادامه، برای نخستین بار بارگذاری و رهایش داروی بتامتازون دی سدیم فسفات(bsp) روی این نوع سیلیکای مزوپور انجام شد و مشخص شد که بارگذاری تنها در محیط اسیدی و روی سیلیکای عامل دار صورت می پذیرد، همچنین sba-15 سوکسله شده عامل دار بارگذاری بیشتری را داراست، در ادامه با استفاده از نرم افزار design-expert به روشrsm آزمایش هایی جهت بررسی تاثیرعواملی از قبیل ph، زمان و نسبت دارو به سیلیکا بر بارگذاری مورد مطالعه و بررسی قرار گرفت. بهینه ترین شرایط بارگذاری در ph اسیدی 1.8،زمان 3.46 ساعت و نسبت دارو به سیلیکای 1.7 به دست آمد. در ادامه پروفایل رهایش در محیط های بافری 1.2، 4.8 و 7.2 مورد بررسی قرار گرفت که رهایش در بافر 4.8 تا 48 ساعت ادامه داشت و طولانی تر از رهایش در شرایط های دیگر بود. در نهایت سینتیک رهایش آن ها طبق مدل های higuchi و korsmeyer-peppas بررسی شد.

پلیمریزاسیون رادیکال انتقال اتم یکی از موفق ترین روش های کنترل شده زنده می باشد که برای سنتز پلیمرهایی با ترکیب، معماری و عاملیت کارا استفاده می شود. هدف از این کار سنتز لیگاند بیس- ( 2-دودسیل سولفانیل-اتیل)-آمین (sns)، شناسایی لیگاند به وسیله ft-ir و 1h-nmr و بررسی سینتیک پلیمریزاسیون رادیکال انتقال اتم استایرن با استفاده از، بیس- ( 2-دودسیل سولفانیل-اتیل)-آمین مس برمید) (cubr/sns به عنوان کاتالیزور و اتیل2-برمو2-متیل پروپیونات (ebmp) به عنوان آغازگر می باشد. وابستگی سرعت پلیمریزاسیون به حلال، دما و نسبت های متنوع آغازگر/ مونومر، مس/ لیگاند بررسی می شود. نمودار سینتیکی (ln([m]0/[m]t) بر حسب زمان و تبدیل بر حسب زمان توسط 1h-nmr و وزن سنجی مطالعه می شود. نمودارهای خطی مرتبه اول (ln([m]0/[m]t) بر حسب زمان نشان دهنده این است که واکنش ها از پلیمریزاسیون رادیکال انتقال اتم پیش رفته است. با افزایش دما و نسبت لیگاند / مس سرعت پلیمریزاسیون افزایش پیدا کرده است، اما اگر مقدار لیگاند از محدوده کره کئوردیناسیون مرکز فعال cu(i) بیشتر شود سرعت پلیمریزاسیون کاهش پیدا می کند، در حالیکه با افزایش نسبت مونومر / آغازگر سرعت پلیمریزاسیون کاهش پیدا می کند.

در این تحقیق، سنتز کاتالیزور واستفاده از آن در پلیمریزاسیون رادیکالی انتقال اتم و بررسی سینتیک پلیمریزاسیون توسط روش های h-nmr و وزن سنجی دنبال شد. ابتدا کاتالیزور مس برمید/ لیگاند سنتز شده و از آنالیز های h-nmr، ft-ir و uv-vis جهت شناسایی آن استفاده گردید. در مرحله بعد پلیمریزاسیون رادیکالی انتقال اتم متیل متاکریلات در دو حالت توده و محلول با استفاده از کاتالیزور بیس(2-دودسیل سولفانیل-اتیل)-آمین مس برمید و آغازگر اتیل-2-برومو2-متیل پروپیونات در شرایط مختلف انجام شد. بررسی منحنی های سینتیکی لگاریتمی (ln([m]0/[m]t) بر حسب زمان یک وابستگی خطی را برای پلیمریزاسیون رادیکالی انتقال اتم نشان داده و ثابت سرعت انتشار ظاهری از این منحنی ها به دست آمده است. این خطی بودن به همراه شاخص پراکندگی باریک، بیان کننده ی زنده بودن این پلیمریزاسیون می باشد. در بررسی ها اثر دما بر سینتیک پلیمریزاسیون با استفاده از داده های بدست آمده از طیف های پیوسته h-nmr در دماهای مختلف (90 و 70 درجه سلسیوس)، بررسی و منحنی های سینتیکی (ln([m]0/[m]t) بر حسب زمان رسم شد و در ادامه ثابت سرعت انتشار ظاهری از منحنی ها استخراج شد. به منظور تأیید و بررسی اثر سایر متغیرها( دما و غلظت های مختلف کاتالیزور و مونومر) بر سینتیک پلیمریزاسیون از روش وزن سنجی نیز استفاده شد.

هدف از این کار، سنتز کاتالیزور تثبیت شده روی نانو سیلیکا و استفاده از آن برای پلیمریزاسیون رادیکالی انتقال اتم(atrp) مونومر متیل متاکریلات است. ابتدا لیگاند 2-(diphenylphosophinooxy)aniline با استفاده از 2- آمینو فنل ¬و کلرو دی فنیل فسفین در حضور باز پتاسیم ترشیو بتوکسید سنتز شد سپس کاتالیزور با استفاده از 2-(diphenylphosophinooxy)aniline و cubr به ترتیب به عنوان لیگاند و فلز واسطه سنتز گردید. از دستگاه¬های nmr، uv-vis و ft-ir برای شناسایی لیگاند و کاتالیزور استفاده شد. نکته جالب در این کار استفاده از 2-(diphenylphosophinooxy)aniline به عنوان لیگاند می¬باشد زیرا قابلیت تشکیل کمپلکس پایدار با نمک فلز واسطه و اتصال آسان به ذرات نانو سیلیکا را دارد. در ادامه نانو سیلیکای هگزاگونال با توجه به روش¬های موجود سنتز گردید. برای تهیه¬ی کاتالیزور تثبیت شده ابتدا نانو سیلیکای سنتز شده با استفاده از 3-آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان آمین دار شد و با دستگاه¬های tga و ft-ir مورد شناسایی قرار گرفت. در مرحله بعد با اضافه کردن برمید مس و لیگاند به نانو سیلیکای آمین دار کاتالیزور هتروژن آماده شد. از دستگاه¬های اسپکتروسکوپیuv-vis و ft-ir جهت شناسایی آن استفاده گردید. در نهایت کاتالیزورهای سنتز شده برای پلیمریزاسیون رادیکالی انتقال اتم متیل¬متاکریلات استفاده شد. پلیمر سنتز شده توسط تکنیک¬های 1h-nmr، 13c-nmr و gpc بررسی و شناسایی شدند. همچنین سینتیک پلیمریزاسیون مورد بررسی قرار گرفت. مطالعات انجام گرفته نشان داد پلیمر سنتز شده دارای شرایط مطلوب پلیمریزاسیون رادیکالی انتقال اتم می¬باشد.

آلفا اُلفین¬های خطی اُلفین¬های راست زنجیر هستند که پیوند دوگانه¬شان در انتهای زنجیر یا موقعیت آلفا قرار دارد. این دسته از مواد شیمیایی در مقایسه با سایر تولیدات پتروشیمی ارزش افزوده¬ی بالایی دارند، به همین علت توجه بسیاری از شرکت¬های تجاری را به خود جلب کرده¬اند. بنابراین با توجه به اهمیت این ترکیبات در صنایع پتروشیمی کشورمان، کاتالیزور تریمریزاسیون به منظور تولید 1-هگزن بر اساس سیستم چهار جزئی {کرومیوم تریس 2-اتیل هگزانوات، تری اتیل آلومینیوم، 2,5-دی متپیرول، هگزاکلرواتان} با راندمان و خلوص بالا سنتز شد. کاتالیزور کرومیوم تریس 2-اتیل هگزانوات سنتز شده توسط روشهای مختلفی مانند ft-ir، uv-visible، chns و icp شناسایی شد. تأثیر روش¬های متفاوت انجام واکنش تریمریزاسیون، فشار، نسبت مولی al/cr، لیگاند و حلال روی فعالیت و گزینش پذیری کاتالیزور کرومیوم تریس 2-اتیل هگزانوات برای تولید 1-هگزن بررسی شد. در انتها از آنالیز dha برای تعیین نوع و مقدار آلفااُلفین¬ها استفاده شد. تریمریزاسیون اتیلن با استفاده از کاتالیزور کرومیوم 2-اتیل هگزانوات در دمای ? 90 ، فشار 27 بار، حلال هپتان نرمال و نسبت al/cr=40 منجر به تولید انتخابی (گزینش پذیری %8/91) 1-هگزن با فعالیت( g 1-c6/g cr.h) 193850 شد.

این پروژه شامل دو بخش است، که بخش اول مربوط به غنی سازی ابرجاذب های تجاری موجود در بازار با مواد مورد نیاز گیاهان است. هیدروژل ابرجاذب تجاری فرانسوی دارای تورم و جذب (مواد مورد نیاز گیاه) بهتر در مقایسه با دیگر ابرجاذب های تجاری موجود در بازار مثل بلورآب و ابرجاذب آلمانی است. هیدروژل ابرجاذب فرانسوی با ترکیبات کلات مس، کلات روی و 2و4-دی کلرو فنوکسی استیک اسید غنی سازی شد و رهایش آنها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که ابرجاذب، 2و4-دی کلرو فنوکسی استیک اسید را در مقایسه با کلات مس و روی بیشتر جذب می کند. رهایش این ترکیبات از ابرجاذب غنی شده به دلیل تورم سریع ابرجاذب (تورم در مدت زمان کم)، در مدت زمان کوتاهی انجام می شود. در بخش دوم، هیدروژل پلی آکریل آمید از طریق بسپارش نوری با استفاده از ذرات نیمه رسانای روی اکسید (zno) سنتز و خواص تورمی آن مورد مطالعه قرار گرفت. اثر عوامل مختلف مانند مقدار آغازگر، مقدار شبکه ساز (متیلن بیس آکریل آمید)، مقدار حلال، منبع نور (لامپ جیوه 300 وات و نورخورشید)، اتمسفر (هوا، آرگون و اکسیژن)، نوع آغازگر (نانو نیمه رسانای روی اکسید) و هم بسپار شدن با آکریلیک اسید به عنوان عوامل مهم بر روی تورم هیدروژل مورد بررسی قرار گرفت. با بهینه سازی عوامل گفته شده، مقدار آغازگر نانو روی اکسید0/2% حجمی/وزنی، شبکه ساز 0/013 میلی مول، 6 میلی لیتر حلال، 4/37 میلی مول آکریلیک اسید و بسپارش با نور خورشید در اتمسفر آرگون، هیدروژل های ابرجاذب هم بسپار آکریل آمید-پتاسیم آکریلات با تورم (گرم هیدروژل/گرم آب) 563 تهیه شدند. همچنین آزمایش های مربوط به سینتیک تورم، تورم در نمک های مختلف و تورم تحت فشار در محلول نمکی برای هیدروژل های بهینه صورت گرفت. از نمونه های بهینه آنالیزهای ft-ir ,tga ,tem ,sem و drs گرفته شد.

در این پروژه، غنی سازی هیدروژل تجاری و سنتزی با ترکیبات آهن و منگنز بررسی شد. هیدروژل سنتز شده با آمونیوم پرسولفات پس از بهینه سازی شرایط سنتز برای غنی سازی استفاده شد. میزان جذب fe-edta و mn-edta روی هیدروژل تجاری کمی بیشتر از هیدروژل سنتزی بود اما میزان تورم هیدروژل سنتز شده نسبت به هیدروژل تجاری بیشتر بود. رهایش ترکیباتfe-edta و mn-edta در محیط آب مقطر نیز مورد بررسی قرار گرفت، نتایج نشان داد که هیدروژل تجاری 70-60 درصد ازfe-edta و mn-edta ، هیدروژل سنتزی 56 درصد از fe-edta را آزاد می کند. در ادامه از نانو نیمه رسانای کادمیم سولفید به عنوان آغازگر برای سنتز هیدروژل استفاده شد و شرایط سنتز به گونه ای بهینه شد تا بیشترین مقدار تورم برای هیدروژل به دست آید. عواملی مانند اثر اتمسفر اکسیژن و آرگون، توزیع و مقدار کادمیم سولفید، منبع کادمیم سولفید، شبکه ساز، حلال، هم-بسپارش با تکپار آکریلیک اسید و منبع نوری برای فعال کردن آغازگر بررسی شد. پس از بررسی پارامترهای اشاره شده میزان تورم هیدروژل از 66 به 650 (گرم هیدروژل/گرم آب) بهینه شد. از بین عوامل موثر بر تورم، هم بسپاش با تکپار آکریلیک اسید بیشترین تأثیر را داشت. تورم هیدروژل سنتزی در شرایط مختلف مانند تورم در محیط یونی و تحت فشار بررسی شد. درصد تبدیل تکپار به بسپار با زمان نیز مورد بررسی قرار گرفت، با گذشت 12 ساعت، 95 % درصد ازتکپار به بسپار تبدیل شد. در نهایت ساختار هیدروژل با طیف ft-ir، تصاویر sem، tem وtga بررسی شد.

گرایش روز افزون به سمت فهم دانش و پیشرفت فرآیند های اُلیگومریزاسیون اتیلن در محیط های دانشگاهی و صنعتی موجب انتخاب کاتالیزورهای گزینش پذیرِ کروم برای تریمریزاسیون اتیلن در این مطالعه گشت. مهم ترین محصول حاصل ازاُلیگومریزاسیون اتیلن، آلفا اُلفین های خطی می باشد که قادر به تولید محصولاتی از قبیل کمک مونومرها، سورفکتانت ها و روان کننده ها می باشند.

در بخش اول این پایان نامه غنی سازی ابرجاذب تجاری آکوازورب با سالیسیلیک اسید و مخلوط آهن و سالیسیلیک اسید بررسی شد. سپس میزان رهایش این ترکیبات در محیط آبی اندازه گیری شد. در بخش دوم هیدروژلی با استفاده از نانوذرات tio2 به عنوان آغازگر سنتز شد. شرایط سنتز هیدروژل بهینه سازی شد و سپس از آن در تخریب نوری آلاینده ی رنگی متیلن بلو استفاده شد.

چکیده ندارد.