مقدمه:مدیریت به عنوان عاملی بنیادی در موفقیت و اثربخشی سازمان همواره مورد توجه قرار گرفته است وشاید بتوان گفت بیشترین توجه مدیران در سالهای اخیر به مبحث انگیزش و مسائل مربوط به آن اختصاص داشته است وازسویی دیگر شیوع فرسودگی در بین حرفه های یاری رسان یکی از معضلاتی است که سازمانها به کرات با آن مواجه میشوند. در این مطالعه سعی شده تا ضمن سنجش ارتباط توان بالقوه انگیزشی مشاغل با فرسودگی شغلی کارکنان معاونت توسعه مدیریت ومنابع دانشگاه علوم پزشکی شیراز، عوامل موثر بر فرسودگی شغلی افراد شناسایی شوند. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی–تحلیلی است که به صورت مقطعی انجام شده است. به روش نمونه‎گیری تصادفی 141 نفر از کارکنان معاونت توسعه مدیرت ومنابع دانشگاه علوم پزشکی شیراز، طی مهرماه سال 1389به عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت جمع‎آوری داده‎ها، از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش وپرسشنامه ویژگیهای شغلی هاکمن واولدهام استفاده شد و داده‎ها به کمک نرم‎افزار spssمورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: کارکنان معاونت توسعه مدیریت و منابع در بعد خستگی هیجانی ومسخ شخصیت در سطح پایینی قراردارند ودربعد موفقیت فردی در سطح متوسطی می باشندونهایتا ازنظرفرسودگی شغلی در سطح پایینی قرار دارند . میانگین عوامل استقلال شغلی ، بازخورد و عامل توان بالقوه انگیزشی مشاغل ( mps) با نمره استاندارد تفاوت معناداری نشان داد ، اما با توجه به پایین تر بودن آنها از نمره استاندارد می توان این طور نتیجه گیری کرد که مشاغل حوزه معاونت توسعه مدیریت و منابع دانشگاه از استقلال شغلی، بازخورد و انگیزش بالقوه ( mps) برخوردار نیستند.همچنین مشاغل از تنوع مهارت و هویت شغلی واهمیت شغلی برخوردارند. نتیجه گیری: بین دو متغیر توان بالقوه انگیزشی مشاغل و فرسودگی شغلی رابطه معنی داری مشاهده نشد. بین خستگی هیجانی ومسخ شخصیت با mpsارتباط معنادارومعکوسی مشاهده گردید .بین احساس موفقیت فردی وmps ارتباط معنادارومثبت مشاهده گردید. واژگان کلیدی: توان بالقوه انگیزشی مشاغل،فرسودگی شغلی، خستگی هیجانی، مسخ شخصیت، موفقیت فردی، کارکنان معاونت توسعه مدیریت ومنابع دانشگاه علوم پزشکی