این پژوهش با هدف بررسی وضعیت زیرساخت های اشتراک دانش در صنعت بیمه ایران براساس مولفه های آن انجام شده است. پژوهش حاضر از حیث هدف، پژوهش کاربردی و از حیث گردآوری داده ها از نوع پژوهش های توصیفی- پیمایشی می باشد. داده ها با استفاده از ابزار پرسشنامه گردآوری شده است. جامعه پژوهش، 264 نفر مدیر عالی دفاتر مرکزی شرکت های بیمه دولتی و خصوصی فعال در بازار بیمه ایران مستقر در تهران می باشد که براساس جدول مورگان تعداد 157 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای، پرسشنامه در بین آنها توزیع گردید و 137 پرسشنامه تکمیل و عودت داده شد و برای تجزیه و تحلیل مورد استفاده قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (فراوانی، درصد فراوانی و میانگین) و آزمون های استنباطی (آزمون کلموگروف اسمیرنوف، آزمون t یک نمونه ای و آزمون ضریب همبستگی پیرسون ) استفاده شده است. یافته های پژوهش در مجموع نشانگر این است که زیرساخت اشتراک دانش در صنعت بیمه کشور، دارای وضعیتی متوسط می باشد و نمی توان گفت که از وضعیت نامطلوبی برخوردار است. بطوریکه زیرساخت فرآیندی(سازمانی) بهترین وضعیت و زیرساخت انسانی ضعیف ترین وضعیت را نشان می دهند. نتایج حاصل از آزمون فرضیه های پژوهش نیز حاکی از آن است که بین تمام زیرساخت های اشتراک دانش رابطه مثبت و معناداری وجود دارد.