مطالعه وتحقیق دربار? اهمیت توسعه سیاسی و دموکراسی و تأثیر آن در افزایش کارآمدی نظام های سیاسی از اساسی ترین دغدغه های اندیشمندان در حوزه جامعه شناسی سیاسی است. در این رویکرد نظام سیاسی از دیدگاه کارکردگرای سیستمی بررسی شده، که دارای ورودی ها و خروجی هایی است ورودی ها شامل تقاضاها و حمایت ها و خروجی ها شامل سیاست ها وتصمیمات است بنابراین نظام سیاسی فراتر از همه چیز، سازوکاری برای تصمیم گیری است. حال، برای آن که نظام سیاسی تصمیم گیری مطلوبی را داشته باشد نیازمند لوازمی است که از آن به عنوان شاخص های توسعه سیاسی نام برده شده. بدیهی ترین اثر توسعه سیاسی نیزمشارکت شهروندان در فرآیند تصمیم گیری وتصمیم سازی است. پیروزی انقلاب اسلامی، تشکیل جمهوری اسلامی ایران و محتوای قانون اساسی، نیز حاکی از آن است که توسعه سیاسی و مشارکت شهروندان در فرآیند تصمیم گیری از دیربازدغدغه ایرانیان بوده که همواره در صدد تحقق آن بوده اند. این پژوهش با روش توصیفی - تحلیلی در سه بخش نگاشته شده است، در بخش اول کلیات ومباحث نظری وتاریخی بیان شده، دربخش دوم پیش نیازها، شاخص ها ومکانیسم های توسعه سیاسی بیان گردیده؛ سپس تلاش شده در قالب نظریه سیستمی وتصمیم گیری به تأثیر توسعه سیاسی برافزایش کارآمدی نظام سیاسی بیان گردد. در بخش آخر به مبانی قانونی توسعه سیاسی در ایران بعد از انقلاب و بعد از آن روند توسعه سیاسی و تأثیر آن در افزایش کارآمدی نظام سیاسی بیان شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد نظام سیاسی ای که خواهان افزایش کارآیی وتوانمندی خود است نیازمند آن است که، فضای گسترده تری برای حضور و مشارکت فعال مردم در فرآیند تصمیم گیری و تصمیم سازی از طریق مختلف فراهم می نماید. چون از این طریق زمینه توانمندی و پاسخگویی نظام را فرآهم می آورد، نظام سیاسی ای که توانمند و کارآ است از مشروعیت بالایی برخوردار است درنتیجه شهروندان از طریق مشارکت به حمایت از نظام سیاسی می پردازند. جمهوری اسلامی ایران علیرغم مشارکت فعالانه مردم در حمایت از نظام سیاسی، و تأکید قانون اساسی و رهبر انقلاب بر مشارکت شهروندان، اما به دلیل عدم وجود شرایط سیاسی- اجتماعی وعملکرد نامطلوب گروه ها وکم توجهی به ادبیات دینی و ملاحظات اخلاقی آن توسعه سیاسی به طورمطلوب تحقق نیافته، درنتیجه کارآیی مطلوب را نداشته است