به منظور بررسی اثر جیره های حاوی ارقام مختلف جو کشت شده در مناطق گرمسیر و سردسیر استان اردبیل بر عملکرد جوجه های گوشتی، قابلیت هضم مواد مغذی و انرژی، فراسنجه های لیپیدی سرم خون و ویژگیهای لاشه، پس از تعیین برخی ویژگیهای فیزیکی و ترکیبات شیمیایی آنها، آزمایشی با استفاده از512 قطعه جوجه گوشتی از سن یک تا چهل و دو روزگی در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با ترتیب آزمایشهای فاکتوریل 4 *2 اجرا شد. عامل اول ارقام مختلف جو با 4 سطح (دشت، صحرا، cb-74-2 و ماکویی) و عامل دوم شکل مصرف جو با 2 سطح (آسیاب شده و دانه کامل) را شامل می شد. مطابق نتایج از نظر تمام ویژگیهای فیزیکی (وزن های هزاردانه، هکتولیتر و بوشل و ویسکوزیته) و برخی ترکیبات شیمیایی (ماده خشک، چربی خام، پروتئین خام، خاکستر و عصاره عاری از ازت) و انرژی خام بین ارقام و مناطق کشت اختلاف معنی داری (p<0.05) مشاهده شد. طی دوره آزمایش (یک تا چهل و دو روزگی) جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی دانه کامل مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی بالاتری داشتند (p<0.05)در سن 28 روزگی رقم جو تأثیر معنی داری روی قابلیت هضم ماده آلی (p<0.01) و انرژی (p<0.05)داشت. اوزان نسبی چربی محوطه بطنی و سنگدان پر به طور معنی داری تحت تأثیر رقم جو قرار گرفت (p<0.05) جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی دانه کامل وزن نسبی سنگدان پر و خالی بالاتری داشتند (p<0.05). در سن 24 روزگی اثر رقم جو و اثر متقابل بین رقم و شکل مصرف جو بر میزان کلسترول کل، تری گلیسرید، hdl- کلسترول، ldl- کلسترول و vldl- کلسترول جوجه ها معنی دار بود (p<0.05). مصرف دانه کامل سبب افزایش میزان کلسترول کل و ldl- کلسترول و کاهش hdl- کلسترول شد (p<0.05). تحت شرایط این آزمایش می توان نتیجه گیری نمود که اگر چه چهار رقم جو مورد مطالعه از نظر ویژگیهای فیزیکی و ترکیبات شیمیایی اختلاف معنی داری با هم داشتتند، از ارزش تغذیه ای یکسانی برای جوجه های گوشتی برخوردار بودند. همچنین مصرف دانه کامل جو نتوانست عملکرد رشد جوجه های گوشتی را تحت تأثیر قرار دهد.

دراین تحقیق ارزش غذایی ( ترکیبات شیمیایی، انرژی قابل متابولیسم، قابلیّت هضم، قابلیّت تولید گاز) دو گونه مرتعی (artemisia fragrans willd.) و (kochia prostrata (l.) schrad.) بررسی شده است. نمونه-برداری در سه مرحله فنولوژیکی (رشد رویشی، گل دهی و بذر دهی ) در دو منطقه متفاوت (نئور و مشگین شهر) و در دو ارتفاع متفاوت (سایت یک در نئور با ارتفاع 1600 متر و سایت دو با ارتفاع 1934 متر و در منطقه مشگین شهر سایت یک با ارتفاع 1070 متر و سایت دو با ارتفاع 1350 متر) صورت گرفت. نتایج نشان داد در مرحله رشد رویشی هر دو گیاه، پروتئین خام بیشتر و دیواره ی سلولی کمتر است. بنابراین تولید گاز در مرحله اول رشد بیشتر است. مقدار تولید گاز از بخش محلول و نامحلول درمنه در مرحله رویشی سایت اول منطقه مشگین شهر و نئور به ترتیب 17/59، 18/52 میلی لیتر و برای kochia به ترتیب 97/64، 69/63 میلی لیتر بدست آمد. انرژی قابل متابولیسم درمنه در مرحله رشد رویشی برای منطقه مشگین شهر و نئور به ترتیب 39/2، 12/2 و برای kochia به ترتیب 20/2، 18/2 مگاکالری بر کیلوگرم ماده خشک برآورد شد. در بین گونه های مورد مطالعه در هر دو منطقه از نظر انرژی قابل متابولیسم، قابلیت هضم، و تولید گاز تفاوت چندانی در بین دو منطقه دیده نشد. در میان این دو گونه نیز با توجه به پروتئین خام و قابلیت هضم بیشتر، ارزش تغذیه ای درمنه برای دام بیشتر از kochia در ارتفاعات نئور و مشگین شهر بود.