چکیده بدلیل اینکه خداینامه و تقریبآ همه ی متون تاریخی و ادبی در زبان پهلوی و نیز برگردان فارسی و عربی آنها از دست رفته اند، شاهنامه مهمترین چشمه ی آگاهی ما در بسیاری از زمینه ها چون تاریخ و جغرافی و ادب و هنر و رسم های خانوادگی و آیین های اداری و کشوری در ایران باستان به شمار می رود. همچنین شناخت فرهنگ و آداب اصیل ایرانی که از دیر باز تا کنون با انسان همراه بوده است و بخشی از عقاید مردم را به همراه داشته است، ارزشمند و قابل تقدیر است. فردوسی شاعر بزرگ حماسه سرای ایران نیک توانسته است بسیاری از آیین کهن ایران را در قا لب نظم ابیات برای ما به یادگار بگذارد. برای آشنایی با عادات و آداب کهن ایرانی، لازم است تاریخچه ای از فرهنگ و عقاید مردمی کهن را بررسی کرد و در تکاپو با این آداب به گوشه هایی از آن که ما تحت عنوان آیین جشنها و سوگواریها و شراب و ازدواج و ... ایران باستان در شاهنامه به آن می پردازیم، باید پرداخت. حال این سوال در ذهن ایجاد می شود که ایران گرایی در شاهنامه فردوسی چگونه تبیین می شود و هدف از این تحقیق چیست؟ مطالعه تک تک ابیات شاهنامه و اثبات ایران دوستی فردوسی و اینکه شاهنامه فقط شرح جنگهای ایرانیان نمی باشد بلکه مجموعه ای از آئین های ایرانیان و اخلاقیات و آرمان آنها می باشد. ماحصل این تحقیق و تفحص این بود که کتاب شاهنامه صرفاً حماسی نبوده بلکه کتابی تعلیمی و گاه غنایی است دیگر اینکه ایرانیان علاقه ی وافری درحفظ بعضی از این آئین و رسومات داشته اند به طوری که بعد از گذشت زمانی طولانی هنوز آدابی را در جای جای زندگی خود مشاهده می کنیم.