این مطالعه طبق روش تعریف شده iso 2631 ، هنگامی که راهبران مشغول انجام فعالیت معمول روزانه بودند انجام گردید. در این مطالعه توصیفی مقطعی 45 قطار بررسی شدند و مواجهه راهبران مترو با ارتعاش تمام بدن و شوکهای تکراری و همچنین سایر شاخص های ارتعاشی در طول شیفت کاری روزانه ارزیابی شدند. طبق استاندارد های iso 2631 -1,5 میزان شتاب موثر، فاکتور قله، شتاب پیک، vdv و همچنین شاخصهای ارائه شده اخیر sed و r (که معیاری جهت تخمین آسیب ستون فقراتی است.) اندازه گیری و محاسبه شدند. نتایج بیان می دارد که مواجهه راهبران با ارتعاش تمام بدن طبق روش پایه ارزیابی ارتعاش تمام بدن، غیر از دو مورد در مابقی موارد پائین تر از ناحیه هشدار بهداشتی تعیین شده توسط استاندارد قرار داشت و بر طبق معیار vdv 11 مورد بالاتر، 18 مورد در ناحیه هشدار بهداشتی و مابقی پائین تر از حد مذکور قرار داشتند. همچنین ارزیابی بر اساس شاخص sed نشان داد که به ترتیب 9، 11 و 25 راهبر بالاتر، در ناحیه هشدار و پائین تر از hgcz قرار داشتند و نیز بر طبق شاخص r فقط 1 مورد بالاتر از ناحیه هشدار بهداشتی، 4 مورد در محدوده hgcz و مابقی 40 مورد پائین تر از حد مذکور قرار داشتند. بررسی نتایج بیان می دارد که تفاوت های متعددی میان شاخص های ارائه شده توسط استاندارد وجود دارد که بر این واقعیت تاکید می کند که برخی از این معیار ها حد ایمنی را جهت ارزیابی ارتعاش نشان نمی دهند.

صدا و ارتعاش از آلاینده های زیان آور محیط کار محسوب می شوند و افت شنوایی ناشی از صدا به عنوان یک معضل رایج در صنایع می باشد. مواجهه با ارتعاش با تغییرات روحی-جسمی زیادی همراه می باشد که عمدتاً به صورت نشانه های اسکلتی-عضلانی، عروقی و گوارشی بروز می نمایند. برخی مطالعات نشان دادند که ارتعاش نمی تواند به تنهایی بر روی شنوایی اثر گذارد. امّا، برخی محقّقان اثر احتمالی ارتعاش بر روی کوکله را پیش بینی نموده اند. بحث و اختلاف نظر در رابطه با اثرات متقابل ارتعاش و صدا بر روی تغییرات شنوایی نیاز به تحقیقات بیشتر را می طلبد. مطالعه حاضر به هدف بررسی اثر تلفیقی ارتعاش تمام بدن و صدا بر سیستم شنوایی با رویکرد پیشگیری احتمالی با اِن-استیل-اِل-سیستئین انجام گرفت. هشت گروه خرگوش (آلبینو) نر سفید سالمِ ِسه ماهه بالغ نیوزیلندی با وزن بدنی تقریباً یکسان (100?2000 گرم) تهیه شده از انستیتو پاستور ایران، در معرض صدای مرکب سفید با پهنای باند 8000-500 هرتز با تراز شدت صوت dba 2?95، ارتعاش تمام بدن در محور z در فرکانس 8-4 هرتز با شتاب موثرm/s2 r.m.s 002/0?1، و نیز تلفیق صدا و ارتعاش با همان شرایط بمدت 8 ساعت در روز طی 5 روز متوالی قرار گرفتند. اِن- استیل- اِل- سیستئین از طریق داخل صفاقی، قبل و بعد از مواجهه به گروههای مربوطه تزریق شد. تغییرات تراز موقت و دائمِ گسیل های صوتی حاصل اعوجاج گوش در فرکانسهای 8-5/0 کیلو هرتز و نیز تغییرات هیستولوژیکی حلزون در میان گروهها مورد مقایسه قرار گرفت و نقش اِن- استیل- اِل- سیستئین بر پیشگیری از تغییرات شنوایی ناشی از مواجهه جداگانه و همزمان با صدا و ارتعاش مشخص گردید. اثر ارتعاش بر تغییرات تراز موقت و دائم به ترتیب در حدود 25/13 و 8/10 دسی بل و اثر صدا بر تغییرات تراز موقت و دائم نیز تقریباً 89/17 و 14/16 دسی بل بود، در حالیکه اثر همزمان صدا و ارتعاش بر تغییرات تراز موقت و دائم به ترتیب 51/23 و 23/21 بود. در نتیجه، ارتعاش اثر آنتاگونیستی رسپتوری بر اثر صدا بر تغییرات شنوایی داشته است. اِن- استیل- اِل- سیستئین نقش پیشگیری کننده آنتاگونیستی بر روی اثر ارتعاش بر روی تغییرات تراز موقت (49/8 دسی بل) و دائم (24/11 دسی بل) ناشی از صدا داشته است. صدا سبب هیدروپیک دژنراسیون و واکوئلاسیون سلولهای موئی بیرونی، پیکنوتیک ملایم تا متوسطِ سلولهای موئی درونی، تورم سلولهای پشتیبان و ضخیم شدگی خفیف غشاء پایه و نیز ارتعاش باعث واکوئلاسیون و هیدروپیک دژنراسیون شدید و نیز اِدم داخل سلولی و بین سلولی سلولهای موئی درونی، یوکروماتینه شدگی خفیف هسته سلولهای موئی بیرونی، و افزایش ضخامت غشاء پایه ناشی از اِدم بین سلولی گردیدند، در حالیکه اثر ارتعاش بر تغییرات هیستوپاتولوژیکی ناشی از صدا بصورت آزار سلولی چشمگیرِ کلیه بخش ها، واکوئلاسیون شدید سلولهای موئی درونی و بیرونی، پیکنوتیک شدید سلولهای موئی درونی، اِدماتوز شدید سلولهای پشتیبان ناشی از اِحتقان، و گسیختگی سلولی جزئی غشاء تکتوریال بوده است. اِن- استیل- اِل- سیستئین نقش پیشگیری کننده بر روی اثر ارتعاش بر تغییرات هیستولوژی ناشی از صدا به صورت کاهش شدت واکوئلاسیون، امّا پیکنوتیک بالای سلولهای موئی درونی و بیرونی، کاهش شدت تورم، اِدم و رِِژِنراسیون سلولهای پشتیبان، ضخیم شدگی غشاء پایه و نیز بهبودی سلولی غشاء تکتوریال داشته است.