مطالعات تـوزیع تنش متعددی در زمینه ی طـرح های درمان اوردنچر فـک پایین نگهداری شده با دو یا چهار ایمپلنت وجود دارد. با این حال، تأثیر انواع مختلف اتصالات بر توزیع تنش درمان اوردنچر متکی به سه ایمپلنت به طور کـافی برآورد نشده است. پـژوهش حاضر بـه مقایسه ی طرح های اتـصال دکمه ای، میله ای به همراه گـیره و میله ای- دکمه ای بـرای درمان اوردنچر فـک پایین متکی بـه سه ایمپلنت می پردازد. در طـرح های مذکور، یک ایمپلنت در ناحیه ی وسط فک و دو ایمپلنت دیگر در محل دندان های پری مولر اول قرار می گیرند. تحلیل این طرح های درمانی به روش اجزای محدود انجام می گردد. هندسه ی سه بعدی فک پایین به کمک تصاویر حاصل از سی تی اسکن به دست آمده و سایر اجزا در نرم افزارهای طراحی به کمک کامپیوتر مدل سازی می شوند. موقعیت در نظر گرفته شده برای ماده ی غذایی، دندان مولر اول سمت راست است که معمول ترین وضعیت جویدن به شمار می رود. پس از شبیه سازی تماس های بین اجزا و شرایط مرزی، مدل های اجزای محدود با شبکه های متعددی حل شده تا جواب های نهایی، مستقل از تعداد گره ها باشند. نتایج نشان می دهند که بیشترین مقادیر تنش در استخوان، همواره در نواحی گردن ایمپلنت و چند رزوه ی بالایی آن متمرکز هستند. مدل های دکمه ای و میله ای- دکمه ای به ترتیب، بیشترین و کمترین مقادیر تنش را به استخوان اطراف ایمپلنت انتقال می دهند. به دلیل مشاهده ی مقادیر بالای تنش در نگهدارنده ی گوی شکل اتصال میله ای- دکمه ای و همچنین جابه جایی بیشتر اوردنچر با این اتصال، استفاده از این طرح درمان در مواقعی توصیه می گردد که کاهش تنش وارد به استخوان اطراف ایمپلنت، اهمیت بیشتری نسبت به پایداری اوردنچر و میزان تنش در قطعات فلزی داشته باشد.

در این پژوهش توزیع تنش در دو نوع پروتز ثابت دندانی از نوع یک سرگیردار و دوسرگیردار بررسی شده و اثرات لیگامنت ها بر حداکثر تنش بوجود آمده در دندان مورد بررسی قرار گرفته است. در ساخت مدل فیزیکی پروتز ثابت یک سرگیردار و دوسرگیردار، از دندان های طبیعی استفاده شده است. پس از تعیین شرایط مرزی و بارگذاری دو نوع پروتز، از روش اجزای محدود، تنش برشی، تنش فون مایسز و جا بجایی در دندان و پروتز محاسبه شده است. نتیجه حاصل از این تحقیق با نتایج تجربی حاصل از سایر تحقیقات انجام شده مقایسه شده است. همچنین اثر لیگامنت ها و انواع مواد چسباننده بر توزیع تنش و بیشترین مقادیر آن در پروتز و دندان مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج بدست آمده نشان می دهد که ماده panavia2 در چسباندن پروتزهای دندانی به علت داشتن مدول یانگ و ضریب پواسون مشابه عاج دندان، درصد موفقیت بیشتری نسبت به سایر مواد چسبنده دارد. همچنین پروتز ثابت دوسرگیردار تحمل بار بیشتری نسبت به یک سرگیردار داشته و استفاده از پروتز یک سرگیردار برای افراد زیر 24 سال به دندانپزشک توصیه نمی-شود.