یکی از راه های افزایش تحمل کم آبی و افزایش عملکرد در گیاهان زراعی استفاده از قارچ های میکوریزا می باشد میکوریزا یکی از مجموعه عوامل بیولوژیک در خاک های زراعی است، خصوصیات مفید میکوریزا در همزیستی با گیاهان سبب افزایش مطالعات علمی در این زمینه شده و علاقه مندی بیشتری را در استفاده تجاری از این قارچ به عنوان کود های زنده به وجود آورده است. تلقیح خاک با میکوریزا رشد و عملکرد گیاهان را در محیط آزمایشگاهی و در مزرعه افزایش می دهد، میکوریزا افزایش جذب عناصر غذایی را از راه افزایش انشعابات ریشه در یک محدوده معین از خاک ممکن می سازد. و از این طریق سبب تغییراتی در روابط آبی گیاه و بهبود مقاومت به کم آبی و یا تحمل در گیاه میزبان و افزایش کارآیی مصرف آب می شود در این آزمایش تاثیر قارچ های میکوریزای آرباسکولار و اسید هیومیک بر روی عملکرد و راندمان مصرف آب در ذرت در سه رژیم آبیاری در یک آزمایش مزرعه ای مورد مطالعه قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح اسپلیت پلات فاکتوریل بر پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد کرت اصلی تنش کم آبی در سه سطح fc 100% (بدون تنش آب) ، fc 66% (تنش متوسط) ، fc33% (تنش شدید) و کرت فرعی شامل قارچ های میکوریزای آرباسکولار در سه سطح ، شامل دو گونه قارچ میکوریزاglomus mosseae :m1 ، m2: glomus intraradices و شاهد: m0 بود. و فاکتور دیگر اسید هیومیک در دو سطح مصرف(h1) و عدم مصرف ((h0 بود. نتایج این بررسی نشان داد که تنش کم آبی باعث کاهش رشد گیاه و همچنین کاهش عملکرد و اجزای عملکرد در مقایسه با شاهد شد و تلقیح با میکوریزا باعث افزایش رشد گیاه و افزایش عملکرد و اجزای عملکرد و افزایش کارآیی مصرف آب در مقایسه با شاهد شد. اسید هیومیک نیز تاثیراتی تقریبا مشابه با میکوریزا داشت. اثرات متقابل میکوریزا و تنش کم آبی در برداشت نهایی بر روی وزن صد دانه و کارآیی مصرف آب معنی دار بود به طوری که در شرایط، fc 33% و همزیستی گونه glomus mosseae بیشترین کارآیی مصرف آب مشاهده شد. اثرات متقابل اسید هیومیک و تنش کم آبی، اسید هیومیک و میکوریزا و اثرات متقابل سه گانه(تنش کم آبی ? میکوریزا ? اسید هیومیک) در بسیاری از مراحل رشد ذرت بر صفات مورد بررسی تاثیر معنی داری نداشت.

اکثر تحقیقات انجام گرفته در مورد میراگر ستون مایع، برای نوع غیرفعال این ابزار و بر روی سازه ی یک درجه آزادیِ خطی تحت بارگذاری جانبی باد بوده است. از طرفی با توجه به زلزله خیز بودن کشورمان و اینکه در زلزله های شدید، سازه های متعارف وارده ناحیه غیر خطی می شوند و ازطرف دیگر اینکه مکانیزم کنترل نیمه فعال، مزایای هر دو سیستم کنترلی فعال و غیرفعال را دارا می باشد، لذا در این پژوهش به بررسی نحوه ی طراحی و همچنین کارایی میراگر ستون مایع نیمه فعال در کاهش پاسخ سازه های چند درجه آزادی ِغیرخطیِ برشی تحتِ تحریک پایه ی زلزله پرداخته شده است. علاوه بر این با توجه به اینکه رفتار حقیقی میراگر ستون مایع، غیرخطی می باشد– در حالیکه در اکثر تحقیقات قبلی رفتار این میراگر، خطی فرض شده بود- در این پژوهش، آنالیز سیستم سازه- میراگر با مدل سازی رفتار غیرخطی میراگر انجام پذیرفته است. جهت انجام بررسی، از سازه برشی با رفتار غیرخطی هیسترزیس دو خطی که تحت اثر زلزله های دور گسل و نزدیک گسل قرار دارد، استفاده شده است. سیستم کنترلی نیمه فعال نیز، با امکان تغییر در اریفیس میراگر و در نتیجه ضریب افت ارتفاع و میرایی میراگر ستون مایع، میسر گردیده است. به همین منظور و برای انتخاب ضریب افت ارتفاع مناسب، از قانون کنترل برشی و قانون کنترل بهینه ی آنی که برای سازه های با رفتار غیر خطی توسعه پیدا کرده، استفاده شده است. برای طراحی بهینه ی میراگر نیز، مسئله ی بهینه سازی با هدف کاهش ماکزیمم جابجایی جانبی نسبی سازه تعریف و با استفاده از الگوریتم ژنتیک حل گردیده است. همچنین در این پژوهش کارایی میراگر ستون مایع نیمه فعال و غیر فعال در کاهش پاسخ لرزه ای با همدیگر مقایسه گردیده اند. نتایج نشانگر کارایی مطلوب سیستم کنترل نیمه فعال در کاهش پاسخ لرزه ای سازه ی غیرخطی می باشد ولی مقدار کارآمدی میراگر به تحریک اعمال شده به سازه بستگی دارد. این وابستگی، در مقایسه کارایی بین میراگر ستون مایع نیمه فعال با غیر فعال بیشتر هم قابل مشاهده است. در بخش دیگری از این پژوهش، کارایی سیستم میراگر ستون مایع با میراگر جرمی تنظیم شده مقایسه گردیده و معایب و محاسنی که نسبت بهم دارند بیان گردیده است.