یکی از پدیده های مورد توجه در دانش مردم شناسی، بررسی محل دفن درگذشتگان یعنی گورستان است. گورستان در ادوار مختلف، همواره از اماکن مورد نیاز بشر بوده است. در این بین آن چه که در گورستان بیش از هر چیز توجه یک مردم شناس را به خود جلب می کند؛ سنگ مزار (به لحاظ جنس و ابعاد)، و کتیبه ی نقش شده بر روی آن (شامل نقش و نگار و نوشته ها) است. هرقدر در پردازش کتیبه ی یک سنگ مزار دقت و تلاش بیشتری صرف شده باشد، آن سنگ از دید مردم شناسی از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ زیرا که در این نوع از پژوهش سنگ مزار و کتیبه ی روی آن به منزله ی شناسنامه ی فرد متوفی و برگه ای از صفحات تاریخ کتبی به شمار می رود. در این رساله آرامگاه های منطقه ی مصلی قدیم شیراز واقع در محدوده ی جغرافیایی شمال رودخانه ی خرم-دره (رودخانه خشک) تا کمرکش کوه یعنی تکیه ی هفت تنان مورد بررسی قرار گرفته است. این آرامگاه ها شامل باغ ملی(جوان آباد سابق)، مجموعه ی حافظیه، آرامگاه های خانوادگی واقع شده در ضلع غربی حافظیه (کوچه ی سلامی)، پشت محوطه ی حافظیه تا بقعه ی چهل تن (محل اجرای طرح باغ موزه ی مشاهیر فعلی)، بقعه ی چهل تنان و بقعه ی هفت تنان (موزه ی سنگ) است. از آنجا که بقعه ی حضرت علی بن حمزه (ع) به دلیل قدمت تاریخی و عوامل فرهنگی خاص، به پژوهشی مستقل نیاز دارد، در این رساله مورد توجه قرار نگرفته است.