یکی از مشکلات اساسی که امروزه شهرهای بزرگ کشورهای در حال توسعه با آن مواجه هستند، رشد سکونت گاه های غیر رسمی در این مناطق است. از این رو نیاز حیاتی به مدل هایی وجود دارد تا یک درک بهتر از روند رشد سکونت گاه های غیر رسمی برای برنامه ریزان و سیاست گذاران توسعه شهری ایجاد کند. از آنجایی که روند توسعه شهری ساختار پیچیده و پویایی دارد که ناشی از تعاملات میان اجزای سیستم است، نیاز به ابزاری است که بتواند توسعه شهری را به صورت پایین به بالا و پویا مدل کند. هدف این تحقیق مدل سازی عامل مبنای رشد سکونت گاه های غیر رسمی می باشد. برای طراحی مدل پیشنهادی، عامل های اصلی همراه با ویژگی ها، رفتارها و تعاملات میان آنها تعیین شدند. عامل های اصلی به افراد فقیر، متوسط و ثروتمند و عامل دولت تقسیم شدند. محیط به صورت رستری استفاده شد که شامل کاربری زمین، قیمت زمین و ارزش تناسبی می باشد. مدل اصلی تحت سیستم های چند عامله، در محیط netlogo پیاده سازی شد. مدل توسعه داده شده روی مجموعه ای از داده های شهر زنجان مربوط به سال های 1383 اجرا گردید و با داده های واقعی سال 1388 مورد ارزیابی قرار گرفت. این مدل نشان داد که قادر است رشد سکونت گاه های غیر رسمی را با دقت 66 درصد پیش بینی کند.