با توجه به تعاریفی که از تصویرگری و شیوه روایت در فصل های پیشین مطرح شد و با بررسی هایی که در تحلیل و تجزیه اثر باستانی تاق بستان، جنبه های روایتگرانه آن مد نظر قرار گرفت. می توانیم نکاتی کلی را به عنوان نتیجه گیری از مباحث یاد شده مطرح کنیم: الف) در این حجاری هدف هنرمند بازگویی و روایت گزارشی از مراسم شکار شاه (خسرو پرویز) در قالب نقوش حک شده یا بیان با زبان تصویر است. ب) در نقاشی ها و تصویرسازی های باستانی مربوط به انسان غار نشین، که در کنار بیان تصویری، جنبه های آئینی و جادویی نیز داشتند، اما در این اثر، بیان روایتگرانه در درجه نخست اهمیت قرار دارد و اهداف آئینی آن چندان مطرح نبوده است. ج) استفاده از نمادها و نقوش تزئینی در این اثر، در کنار حفظ ویژگی های هنری ایندوره، در جهت شخصیت پردازی افراد ترسیم شده در این اثر، نقش مهمی را ایفا کرده است و در خدمت بیان روایتگرانه است. د) در این اثر از عواملی چون: حرکت، ریتم، تنوع، تکرار، بزرگنمایی و تزئین جهت بیان روایت بهتر استفاده شده است و آنرا از حالت ایستایی و صرفا نماین یا تزئینی به درآورده است. ذ) نقش برجسته های ساسانی بیشتر به انیمیشن نزدیک اند. زیرا در آنها فضا به راحتی برای بیان موضوع شکسته می شود و تخیل، تزئین، اغراق، نمادپردازی، در آن در جهت روایت یک داستان نقش اساسی را ایفا می کند) این نقش برجسته منظره قابل توجهی دارد چون ظاهراً از یک نقاشی مایه گرفته است توجه خاص به جزئیات شگرف و اشتیاق به روایت و توصیف دقیق صحنه ها و شخصیت ها، نوعی فرسکوی سنگی را ایجاد کرده که نشان می دهد این اثر از منابع تصویری منبعث شده است. ز) ابعاد نسبتا بزرگ این حجاری (70/5× 13/4) و دسترسی راحت آن برای تماشاگر که بی شباهت به پرده نقالی نیست، خود یکی دیگر از دلایلی است که جنبه روایتگری و دعوت به عموم مردم جهت بازدید از این بیان تصویری را نشان می دهد.