مقدمه: گرلین فعال به عنوان هورمون تنظیم کننده ی همئوستاز انرژی و اشتها بوده که همگام با افزایش سن کاهش یافته و عملکرد آن نیز تغییر می کند و از طرفی هورمون استروژن نیز در اثر فرایند افزایش سن کاهش می یابد. با توجه به اینکه تاثیر تمرین مقاومتی بر سطوح گرلین فعال و استروژن پلاسما زنان سالمند مورد بررسی قرار نگرفته است، بر آن شدیم تا تاثیر 8 هفته برنامه تمرین مقاومتی را بر سطوح پلاسمایی گرلین فعال و استروژن در زنان سالمند دارای اضافه وزن مورد مطالعه قرار دهیم. روش شناسی: 27 نفر زن یائسه ی سالم غیرفعال با میانگین سن 26/7±52/69 سال و وزن 81/7±96/64 کیلو گرم به صورت هدفمند برای شرکت در این پژوهش نیمه تجربی انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (13 نفر) و کنترل (14 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین مقاومتی، بر اساس توصیه کالج امریکایی ورزش (acsm) و اصول علم تمرین طراحی شد. این برنامه به مدت 8 هفته و هفته ایی 2 جلسه و با شدت 40% 1rm شروع کردند و به80% 1rm خود رسیدند. نمونه خونی برا بررسی گرلین فعال و استروژن پلاسما در قبل و بعد از شروع 8 هفته تمرین مقاومتی در حالت ناشتا گرفته شد. برای مقایسه اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه از آزمون t-همبسته و برای مقایسه تغییرات بین گروهی از آزمون t- مستقل استفاده شد. سطح معنی دار آماری 05/0 > p در نظر گرفته شد. نتایج: پس از 8 هفته برنامه تمرین مقاومتی، سطوح گرلین فعال پلاسما به طور معناداری کاهش یافت (019/0 = p) و استروژن افزایش معنی دار (002/0 = p) را نشان داد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که یک دوره 8 هفته ای تمرین مقاومتی سبب کاهش گرلین فعال پلاسما شده که می تواند اثرات سودمندی نظیر کنترل ترکیب بدن را به همراه داشته باشد. همچنین باعث افزایش استروژن پلاسما زنان سالمند دارای اضافه وزن شده که وجود این هورمون اثرات سودمند بسیاری را در پی داشته و همچنین می تواند باعث کاهش دز مصرف این دارو در این افراد شود. واژگان کلیدی: گرلین فعال، استروژن، تمرین مقاومتی، اضافه وزن، سالمندی

چکیده هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی حین دیالیز بر سطح ابستاتین و هورمون رشد پلاسمای بیماران همودیالیزی بود. به همین منظور، 18 نفر از بیماران مراجعه کننده به بخش دیالیز بیمارستان شهید منتظری نجف آباد به صورت هدفمند به عنوان آزمودنی انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 9 نفره کنترل و تجربی تقسیم شدند. پس از حذف دو نفر از آزمودنی ها، در مجموع، 8 نفر (5زن و 3 مرد) از گروه تجربی( با میانگین سن 32/9±75/54 سال و وزن 31/3±94/57 کیلوگرم) و 8 نفر (6 زن و 2 مرد) از گروه کنترل ( با میانگین سن 91/9±75/60 سال و وزن 0/8±19/63 کیلوگرم) در آزمون پایانی شرکت کردند.. پروتکل تمرین هوازی حین دیالیز توسط گروه تجربی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه با شدت 40 تا 45 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره در هفته اول شروع و در هفته های پایانی به 65 تا 70 درصد رسید. مدت گرم کردن و سرد کردن بدن جدا از بخش اصلی تمرین به ترتیب، 5 و 3-2 دقیقه بود. نمونه های خونی در 48 ساعت قبل از شروع تمرین و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه آن، پس از 12 ساعت ناشتایی گرفته شد و پلاسمای به دست آمده در دمای 80- درجه سانتی گراد فریز شد. برای اندازه گیری سطح ابستاتین و هورمون رشد از کیت های مربوط استفاده شد. برای مقایسه اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون در هر گروه از t همبسته ، برای تعیین تفاوت های بین گروهی از t مستقل و برای بررسی همبستگی بین دو متغیر از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. سطح ابستاتین پلاسمای بیماران همودیالیزی پس از 8 هفته تمرین به طور معنی داری در گروه تجربی کاهش یافت (006/0p=) و سطح هورمون رشد هیچ تغییر معنی داری نداشت (05/0p<). همچنین، همبستگی معنی داری بین ابستاتین و هورمون رشد بعد از تمرین وجود نداشت (05/0p<). بنابراین، تمرین هوازی حین دیالیز از طریق کاهش معنی دار سطح ابستاتین پلاسمای بیماران همودیالیزی ممکن است نقش مهمی در بهبود اشتها و وزن این بیماران داشته باشد و باعث کاهش مرگ و میر ناشی از سوء تغذیه در این بیماران شود. واژه های کلیدی: ابستاتین، هورمون رشد، تمرین هوازی حین دیالیز ، بیماران همودیالیزی