مقدمه: اختلال شخصیت مرزی، سندرم پیچیده ای است که خصیصه های مرکزی آن بی ثباتی خلق، اختلال کنترل تکانه و اختلال در ارتباطات بین فردی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش نشانه-های اختلال شخصیت مرزی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع آزمایشی تک موردی می باشد. شرکت کنندگان پژوهش را 2 فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی تشکیل دادند. ابزارهای پژوهش، آزمون بالینی میلون 3 (mcmi-iii، آزمون استرس پس از سانحه روانی (ptsd)،مقیاس امیدواری بزرگسالان اشنایدر (sahs)، پرسشنامه افسردگی بک (bdi)، آزمون تکانشگری بارات (bis) و پرسشنامه انگاره پردازی خودکشی ماخ (ssi) بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل نموداری و ترسیمی و همچنین اندازه اثر و درصد بهبودی استفاده شد. نتایج: یافته های پژوهش نشان داد که روند درمان باعث کاهش نشانه های استرس پس از سانحه روانی (ptsd)، ، نوسان خلقی،رفتارهای تکانشی، احساس پوچی، و رفتارهای خودکشی گرایانه شده است. بر اساس نتایج بدست آمده می توان گفت که رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش نشانه های اختلال شخصیت مرزی روش موثری می باشد.

رابطه بین اختلال شخصیت مرزی و اختلال دوقطبی یکی از موضوعات پیچیده در تشخیص افتراقی بین دو اختلال هست مولفه هیجانی و شناختی بین دو اختلال از اشتراکات بین این دو اختلال است که در پژوهش های مختلفی بدان اشاره شده است در پژوهش حاضر متغیرهایی از مولفه های هیجانی و شناختی انتخاب گردیده و بروری بیماران مذکور مطالعه صورت گرفته هست.