از زمان انعقاد قرارداد تا اجرای کامل آن ممکن است در اثر بروز حوادثی ادامه حیات قرارداد یا اجرای آتی تعهدات طرفین مورد تردید قرار گیرد. به عنوان مثال؛ در جائیکه قبل از رسیدن مهلت اجرای تعهد مشخص شود که متعهد، قصد یا توانایی انجام آنرا ندارد و بدین وسیله نقض قرارداد در آینده کاملاً مورد انتظار است، این سوال مطرح می شود که آیا از هم اکنون می توان متعهدله را محق در بری کردن خود از تعهدات متقابل و اقامه دعوی مطالبه خسارت دانست یا او متعهد به اجرای تعهدات خود می باشد؟ در عرصه بین المللی، کنوانسیون بیع بین المللی کالا و اصول حقوق قراردادهای اروپایی این امر را تحت عنوان نظریه پیش بینی نقض قرارداد به صراحت مورد توجه قرارداده اند و ضمانت اجراهای تعلیق و فسخ قرارداد را در این خصوص پیش بینی کرده اند. در حقوق ایران این نظریه به صراحت پیش بینی نشده است ولی مواد قانونی بطور پراکنده به مواردی اشاره دارند که به نظر می رسد این نظریه را مطرح می نماید. در این نوشتار تلاش شده است تا ضمن بررسی و تحلیل این نظریه و ضمانت اجرای آن بر اساس کنوانسیون و اصول قراردادهای اروپایی، وضعیت آن در حقوق ایران نیز مطالعه شود تا همراه با ارزیابی این مقررات، امکان پذیرش آن در حقوق ایران مشخص گردد. کلید واژه: کنوانسیون بیع بین المللی کالا، اصول حقوق قراردادهای اروپایی، پیش بینی نقض، تعلیق، فسخ، نقض اساسی ?