چکیده : در این پایان نامه که موضوع آن «بررسی تطبیقی تاثیر نمایش نامه نویسی برتولت برشت برنمایش نامه نویسی غلامحسین ساعدی براساس روش فرانسوی» است، تئاتر یکی ازهنر های بسیار مهم و موثّر در ایجاد تغییرات فرهنگی در جوامع مختلف شناخته شده است . با توجّه به این که رابطه ی بسیار نزدیکی میان تئاتر و ادبیّات وجود دارد ، برای بررسی تغییرات فرهنگی و میزان تأثیر و تأثّر متون نمایشی بریکدیگر از روش فرانسوی که اصلی ترین مکتب و روش در ادبیّات تطبیقی است ، استفاده کرده ایم . با بررسی آثار نمایشی برتولت برشت و غلامحسین ساعدی به این نتیجه رسیده ایم که علی رغم تغییرات و روند بومی سازی تکنیک و شیوه ، تکنیک برشت در ساعدی بسیار تأثیر داشته و مشابهت های فراوان ساختاری(صحنه های قائم به ذات ، دیالوگ ، موسیقی ، استفاده از تمثیل و استفاده از ماسک ) و محتوایی(پرداخت به مسائل زنان، پویایی شخصیّت ها ، چالش تماشاگر و افکارش برای رسیدن به شناخت ، قرار داشتن انسان در جایگاه غایی ،شخصیّت پردازی در تئاتر اپیک ،دیالوگ در خدمت محتوا و موتیف های مشترک) میان آثار نمایشی این دو نویسنده وجود دارد. در این بررسی با ارایه ی شواهد ادّعای ما درباره ی تأثیر گذاری برشت بر ساعدی تأیید و تصدیق شده است .

آثاری که از زبان پهلوی برجای مانده اند از تنوع و گوناگونی قابل ملاحظه ای برخوردارند. یکی از گونه های ادب پهلوی "اندرز" است. اندرزنامه های پهلوی راباید یکی از مهم ترین گونه های ادبیات پهلوی به شمار آورد و مینوی خرد در این میان یکی از گران بهاترین آثاری است که اندرزهایی با ماهیتی گاه دینی و بیشتر تجربی با تکیه اصلی بر خرد و خردورزی ارائه می دهد. شاهنامه فردوسی به عنوان بزرگ ترین میراث دار ادب و فرهنگ کهن ایرانی در حوزه ی زبان فارسی دری در بیان مفاهیم عمیق انسانی و اندرزی از آثار اندرزی فارسی میانه و به ویژه از این برگ زرین ادب پهلوی تأثیر پذیرفته است. در این پایان نامه کوشش برآن است که نمودهای این تأثیرگذاری نشان داده شود. ابتدا به ارائه توضیحاتی درباره ی مفهوم و جایگاه اندرز و خرد در اندیشه ی ایران باستان و متون اندرزی دوره ی میانه می پردازیم و هم چنین اهمیّت اخلاق و جایگاه خرد را در شاهنامه فردوسی مورد بررسی قرار داده و با تقابل اندرزهای ذکر شده در مینوی خرد با اندرزهای شاهنامه، تلاش می کنیم مشابهت ها و میزان تأثیرپذیری شاهنامه در بیان مفاهیم اندرزی از این متن فارسی میانه را نشان دهیم.

متفکّر فارسی گوی شهیر هند، میرزا عبدالقادر بیدل (1054-1133ق.) از شاعرانی است که طرزی مخصوص به خود داشت و طرز وی در روزگارش شناخته و مشهور بود. این شیو? شاعری در کنار علاقه مندان، مخالفان بسیاری نیز داشت. علاقه مندی بیدل به منظور بیان شگردهای سخن سازی اش و نیز طعنه های منتقدان و فشار روانی برآمده از این وضعیّت، او را به بیان رموز و ویژگی های کلامش واداشت. او در موازات آفرینش شعر به مسائل ادبی و به ویژه شعر روزگارش چونان منتقدی هوشمند و معتدل نگریسته و نظریّات خود را بیان کرده است. در این تحقیق ما در چهار بخش به بررسی دیدگاه های ادبی بیدل دربار? مبانی زیبایی شناسی شعر، تجرب? شعری، مخاطب و نگاه انتقادی وی به شعر و شاعران عصرش پرداخته ایم. نتایج حاصل از این جستار می تواند تصویری از بوطیقای بیدل، نقد ادبی، دیدگاه ها و نظریّه های ادبی رایج در جامع? فارسی زبانان، مباحث ادبی و موضوعات مورد منازعه را در فاصل? سد? یازده و دوازده هجری به دست دهد. مهم ترین برآیند این تحقیق، نشا ن دادن تناقض دیدگاه های ادبی شاعر و سپس دوره بندی و تنظیم منطقی این دیدگاه ها دربار? شعر و سازه های آن، تجرب? شاعری و مخاطب همگام با دوره های مختلف زندگی بیدل است.

این رساله ، به بررسی جلوه های چند گانه ی موسیقی شعر ،در اشعار حسین منزوی می پردازد.به این منظور ،نخست در فصل اوّل به کلیّاتی چون تعاریف شعر ،وزن وموسیقی پرداخته آرای صاحب نظران ذکر می شود. فصل دوّم با عنوان آشنایی با شاعر ، به معرفی شاعر و آثار او پرداخته و در مورد فکر و زبان شاعر که در موسیقی شعرش بی تأثیر نیست ،توضیحاتی ارائه داده ایم. فصل سوّم که محور اصلی این رساله است، تحت عنوان کلّی موسیقی شعر منزوی به ترتیب در سه گفتار به بررسی موسیقی بیرونی، کناری و میانی شعر منزوی می پردازیم. در گفتار اوّل، با توجّه به این که منزوی شاعری نوآور در وزن و موسیقی بیرونی شعر است، با ذکر نمونه، میزان بهره وری شاعراز کیفّیت و کمّیّت هجاها ، ریخت شناسی و ارتباط آن با موسیقی بیرونی ،خروج از وزن و اختلالات وزنی مورد بررسی قرار گرفته است. گفتار دوّم به موسیقی کناری یعنی قافیه و ردیف و اهمیّت آن در ایجاد موسیقی و جلوه های بدیعی وزیبایی های آوایی پرداخته ایم.،در گفتار سوّم با عنوان موسیقی میانی شعر منزوی به جلوه های موسیقی درونی و معنوی در کنار هم پرداخته شده است. در پایان نیز با در نظر گرفتن آنچه گفته شده، به یک نتیجه گیری کلّی در باره ی موسیقی شعر منزوی می رسد.