این پژوهش بعنوان بررسی حقیقت و معنا در آثار ساموئل بکت ( با ارجاع به آلن بدیو و تئودور آدورنو ) می باشد که قبل از پرداختن به بحث حقیقت و معنا به گونه ای مختصر به ادبیات اقلیت و مباحثی چون نفی ، شیء و کثرت پرداخته خواهد شد تا پیش زمینه ای برای رسیدن به مبحث هایی چون حقیقت و معنا فراهم آید . قابل ذکر است که آلن بدیو و تئودور آدورنو در زمینه بکت دارای مقالات و کتاب هایی می باشند که پژوهشگر در داخل پایان نامه به آن ها اشاره کرده است. درنهایت با توجه به پیشینه مطالعاتی پدید آمده به فصل بکت و فروپاشی منطق اگزیستانسیالیسم خواهیم پرداخت . از جمله اهداف مهم این پژوهش بررسی بکت از دیدگاه فلاسفه معاصر است که نتیجه حاصله نیز نسبتاً قابل قبول و در راستای مباحث فلسفی آن متفکران خواهد بود .

اسطوره رویدادی است که در زمان آغازین یا نامعلوم شکل گرفته وروایتی است مربوط به خدایان، باشندگان مینوی و متافیزیکی. اسطوره با آن که در گذر تاریخ دگرگون می شود اما همیشه زنده است و مردم با آن زندگی می کنند. اساطیر هیچ ملتی را نمی توان جدا از ساختار تاریخی آن شناخت. اسطوره آفرینش درباره خاستگاه پیدایی همه موجودات طبیعی و فوق طبیعی است. و روایتی است درباره اصل و منشأ انسان و از آن جهت دارای اهمیت است که آیین های مربوط به این اسطوره هر سال با نو شدن طبیعت برگزار می شده و علت تکرار این آیین، نوزایی، باروری ودوباره زنده شدن بوده است. نماد های این اسطوره که در آیین هایش متجلی می شود همگی برگرفته از این مضامین هستند. نمایش نیز اولین بار از آیینی، مربوط به اسطوره باروری در یونان به وجود آمد. نگارنده در این پژوهش به بررسی دراماتیک اسطوره آفرینش در ایران باستان پرداخته است با ذکر آیین های نمایشی و نماد های مربوط به سال نو و نوروز که جلوه گاه اسطوره آفرینش در ایران باستان است و به این نتیجه رسیده که نه تنها داستان های آفرینش در ایران باستان قابلیت تبدیل شدن به درام را دارا هستند بلکه نمایش های کمدی از قبیل میرنوروزی، حاجی فیروز، شاه بلدی، کوسه بر نشین و تراژدی مانند سیاوشون برگرفته از اسطوره آفرینش در ایران باستان است. کلید واژه ها: اسطوره، اسطوره آفرینش، آیین، نماد، درام، کمدی، تراژدی

چکیده اقتباس ازآثار ادبی ونمایشی کردن آن ها،یابه عبارتی تبدیل این آثار به قالبی مناسب برای اجرای صحنه ای کارآسانی نیست.ازاین رو به رغم داشتن منابع فراوان ادبی دردنیا،غالباًاقتباس از این آثار وسعی درنمایشی کردن آنها بی فایده بوده وبه شکست انجامیده است.واسطه هایی که بتوانندآثارادبی رانمایشی کنند وآنها رابرای اجراهایی درتئاتر آماده سازند،بسیار اندک وانگشت شمارند وبه تبع آن ،آثار اقتباسی ونمایشی موفق نیز درطول تاریخ تئاتر بسیار اندکند.ضعف یا قوت درنمایشی کردن آثار بیشتر به شناخت دقیق فرد یا افرادی باز میگردد که وظیفه ی اقتباس ازاثر ادبی را برعهده دارند.آنها درواقع بایدبه تمام عناصر واجزای تشکیل دهنده ی درام واقف باشندوالقای حس های مختلف شخصیت ها وکشمکش های درونی وبیرونی شان ونیز فضای کلی داستان و..به تماشاگرومخاطب رادرجای جای کارازابتدامدنظر قرار دهند.اگراین موضوع ،روند درست خود رادرنمایشی کردن اثرپیداکند،اثرنمایشی به اندازه یاثرادبی،جذاب وگاه حتی اثرگذارتر خواهدشد.در ایران نیز از زمان به وجود آمدن اقتباس وترجمه ی متون خارجی وایرانیزه کردن آنها تا به امروز که کارگردانان برزرگی دست به اقتباس ادبی برای نمایش نامه های خود زده اندشاهد متون مختلفی هستیم که برخی از آنها دچار نقاط ضعف وبرخی جز بهترین اقتباس های موجودو هستند ودرنهایت برخی به برداشتی سطحی از اثر مبدأاکتفا کرده اندوبرخی به خلق اثری قابل تأمل ودرخوراز اثر مبدأدست زده اند. وبرخی از کارگردانان ایران سعی شان بر این بوده است که بیشتر متون نمایشی خود را از متون ادبی مختلف اقتباس کنندو برای برخی نیزاقتباس به شکل سبک کاری آنها تبدیل شده است.شاید از دلایل روی آوردن کارگردانان در تئاتر نبود متون نمایشی مناسب باشد وبا توجه به اینکه ادبیات وعلی الخصوص ادبیات ایران دارای داستان ها وموضوعات مناسبی برای اقتباس فراهم می آورد،دست به اقتباس نمایشی زده اند. دراین پروژه به بررسی مفهوم اقتباس– بررسی تئوری های مرتبط با اقتباس-بررسی روند اقتباس وکارگردانی درتئاتر ایران از زمان پیدایش ونیز بررسی چند نمونه از اجراهایی که درتئاتر ایران به واسطه ی اقتباس به روی صحنه رفته است پرداخته شده است. کلید واژه ها: ادبیات - اقتباس – کارگردانی – تئاتر ایران

تعزیه به عنوان نمایشی آیینی-سنتی از زبانی منظورم بهره می برد که طبعا گذشته از موزون و مقفی بودن , در جای خود تا جایی که مخل ارتباط با تماشاگر نباشد از صنایع بلاغی استفاده نموده است در این پژوهش که به روش توصیفی - تحلیلی نگاشته شده است تلاش بر این است که نقش صنایع ادبی در برجسته سازی کارکردهای نمایشی در نسخه ی عاشورای میر انجم مشخص گردد ؛ نتیجه پژوهش موءید نقض موثر این صنایع در کمک به بارزتر شده کارکردهای نمایشی از منظر ساختار بیرونی نمایش در تعزیه مورد مطالعه می باشد.

قابلیتهای نمایشی در برخی داستانهای هزار و یک شب از دیدگاه ساختارگرایانه جستار حاضر به بررسی و تحلیل برخی از داستانها ی هزار ویک شب می پردازد که هر کدام از این داستانها , از چند داستان دیگر تشکیل شده اند و از قصه های معروف هزار ویک شب هستند . مهمترین فردی که روی تحلیل ساختاری قصه های پریان که بخشی از قصه های عامیانه هستند , کار کرده , ولادیمیر پراپ است که بر روی مجموعه قصه های پریان روسی که آفاناسیف گرد آوری کرده بود تحلیل ساختاری را انجام داد . قصه های 1 – ملک نعمان , 2 – قمرالزمان , 3 – جوذر بــا توجه به تحلیل ساختاری پراپ , مورد مطـــالع? قرار گرفتند . به معنای اجزای تشکیل دهند قصه و روابطی کـــه بین آنها وجود دارد. و از طرفی بعد از بررسی ساختار تحلیلی این قصه ها , جنبه های دراماتیک آنها مورد بررسی قرار گرفت تا در نهایت مشخص شود که آیا قصه های هزار و یک شب قابلیت نمایشی شدن را دارند یا نه ؟

تی. اس. الیوت، شاعر، منتقد، و نمایشنامه نویس انگلیسی-امریکاییِ قرن بیستم، در نمایشنامه هایش از ارجاع به اساطیر باستان، بهره فراوان برده است. در این تحقیق، از میان هفت نمایشنامه ای که وی به تحریر درآورده است، به بررسی چهار نمایشنامه ای که به فارسی ترجمه شده اند، پرداخته ایم: 1- «صخره» (1934)، درباره ی کلام معجزه آسای عیسی مسیح در جهان امروز در مورد ساخت کلیسا با اشاره به صخره ی موجود در قبهالصخره در بیت المقدس؛ 2- «قتل در کلیسای جامع» (1935)، درباره ی واقعه ی شهادت اسقف توماس بکت؛ و اسطوره ی ایثار؛ 3- «مهمانی خانوادگی» (1939)، با الهام از نمایشنامه الهگان انتقام در تریلوژی اورستیا، اثر اشیل؛ 4- «کوکتیل پارتی» (1950)، با الهام از نمایشنامه ی السست، اثر اوریپید. و به این نتیجه رسیده ایم که الیوت ضمن استفاده از نمادها و نشانه ها، موضوعات نمایشنامه های خود را منطبق با اساطیر و تاریخ قرار می دهد تا با تکیه بر آن ها، باورها و اعتقادات فلسفی و مذهبی خود را به مخاطب القا کند. به ویژه این باور که جوهره ی اسطوره ایِ زندگیِ انسان در طی تاریخ تکرار می شود؛ و انسان تنها با ایمان مذهبی و با خودشناسی می تواند بر ناکامی های زندگی غلبه کند.

در این پژوهش با عنوان "آیین های هرمزگان از منظر تئاتر فیزیکال" سعی شده با تشریح آیین های استان هرمزگان و بیان برخی از مولفه های تئاتر فیزیکال به این فرضیه پاسخ داده شود که بین اجرای آیین های استان هرمزگان با تئاتر فیزیکال رابطه ی ساختاری و معنایی بر اساس اشاره ها،نه کلمه وجود دارد. نوشته ی پیش رو پژوهشی توصیفی و تحلیلی است. که از طریق منابع میدانی و کتابخانه ای صورت گرفته است و تلاش دارد تا به بیان نظریات و تجارب این کارگردان بپردازد.نوشتار در چهار فصل به همراه یک نتیجه گیری تدوین شده است. فصل اول به نظریات مشخصی در زمینه آیین و کارگردانی تئاتر فیزیکی پرداخته ایم.فصل دوم به آشنایی با ویژگی های استان هرمزگان اختصاص دارد.فصل سوم اختصاص دارد به آیین های استان هرمزگان اینکه دارای چه قابلیت هایی هستند.فصل چهارم به این موضوع می پردازد که با توجه به مولفه های تئاتر فیزیکی می توان آیین های هرمزگان را در این نوع تئاتر مورد توجه قرار داد. در تئاتر فیزیکال بیان یا تعیین بحران،شقاق و کشمکش تنها بوسیله روایت های داستانی صورت نمی گیرد. بلکه این کار را واکنش های جسمانی و تنانی درام نیز انجام میدهند.تصویر و حرکت ها فقط برای لذت ظاهری چشم بکار گرفته نمیشود،بلکه برای چشم و گوش مخفی تر و غنی تر روح نیز به کار می رود.در این فرایند نمایشنامه نویسی ،کارگردان،بازیگر و تماشاگر را در سنتز یک اجرا سهیم کرده و تماشاگر را به خالق چهارم تئاتر مبدل ساخته است. واژگان کلیدی آیین ها. تئاتر فیزیکال . استان هرمزگان . نمایش زار . .خرده نمایش ها

فرهنگ جامعه ی عزیزمان ایران همیشه جز دغدغه های کشور بوده و هست و هنر و ادبیات کشور رسالتی بزرگ در تکاپوی مداوم آن و تبدیل ارزش های فرهنگی کشور به مکاتب مطرح جهانی دارد نمایش کشورها نیز از همین خرده فرهنگ ها و آئین های سنتی ما تشکیل می شود. نوع نگاه اینجانب به هنر عاشیقی در مساله، نمایشی بودن این هنر که قبلاً توسط اساتید برجسته ی کشور نیز مطرح شده، از زاویه روایت است. روایتی ساده، شعر گونه و نمایشی که عاشیق طی می کند و از یک روایت ساده به یک روایت نمایشی می رسد و همانا در شرایط اجرای نمایش قرار می گیرد. بررسی منابع اندک و استخراج معانی اظهارات اساتید در منابع مختلف و تحقیقات اینجانب با ادله ذکر شده این مساله که هنرمندچی و چگونه در اجرای هنرش برای مخاطبش روایت می کند و روایت موسیقیایی و کلامی او چگونه با هم بطور ملودیک و نمایشی همراه می شوند.