مهاجرات داخلی تأثیرات گسترده ای بر پویایی های جمعیتی ایران در دهه های اخیر داشته است. طی ده ساله 85-1375 حدود 7/16 جمعیت کل کشوردر داخل قلمرو سیاسی کشور جابجا شده اند. این درصد نسبت به دوره 75-1365 (یعنی 14 درصد) به میزان 7/2 درصد رشد داشته است. این امر شدت یافتن جریان های مهاجرت داخلی را در دهه اخیر نسبت به دهه قبل نشان می دهد. از سوی دیگر ،از میان انواع مهاجرت داخلی ، در سال 1375 حدود 35 درصد از مهاجرت های داخلی، بین استان های کشور و بقیه در درون استان ها صورت گرفته بود درصورتی که در سال 1385 سهم مهاجرت های بین استانی به 41 درصد افزایش یافته است بنا بر این آمار و ارقام به نظر میرسد بررسی و تحلیل عوامل پدیده مهاجرت بین استانی در کشورمان به منظور شناخت جریان های مهاجرت و برنامه ریزی در جهت بهره گیری از این پدیده و جلوگیری از نتایج زیانبار آن از اهمیت ویژه ای برخوردار باشد. این رساله به ارائه یک مطالعه تجربی پیرامون عوامل مهاجرت بین استانی در ایران پرداخته است. با بهره گیری از داده های سرشماری های سال های 1375 و 1385، به برآورد مدل گرانش بسط یافته مهاجرت پرداخته شده است. این تحقیق درصدد بوده است تا با آزمون تجربی مدل گرانش مهاجرت برای ایران و برخی عوامل مهم مهاجرت به بررسی صحت این مدل و شناخت ویژگی های اساسی مهاجران بین استانی دست یابد. نتایج حاصل از تخمین مبین آن بود که برخی از ویژگی های مهاجران بین استانی در ایران با انتظارات تئوریک مطابقت دارد و برخی دیگر نه. همچنین نتایج نشان می دهد که هر دوی عوامل اقتصادی نظیر تفاوت های درآمدی و نرخ های بیکاری و همچنین عوامل اجتماعی نظیر وجود شبکه های اجتماعی اثر معناداری بر مهاجرت دارند.