در سال های اخیر، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر به عنوان جایگزینی برای سوخت های فسیلی بدلیل پایان پذیری سوخت های فسیلی، آلودگی زیست محیطی ناشی از این سوخت ها، بحران های اقتصادی و سیاسی مورد توجه قرار گرفته است. معمولاً بدلیل وجود نوسانات در خروجی واحدهایی که با انرژی های تجدیدپذیر کار می کنند، از این واحدها بصورت ترکیب با یکدیگر استفاده شده، تا در صورت ایجاد نوسان در خروجی یکی از واحدهای تجدیدپذیر بدلیل تغییر در شرایط آب و هوایی، این نوسان توسط واحد دیگر جبران شود. در این پایان نامه، مسئله تعیین ظرفیت ترکیب واحدهای تجدیدپذیر با در نظر گرفتن عدم قطعیت در توان تولیدی مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا دو روش در حل مسئله تعیین ظرفیت با در نظر گرفتن عدم قطعیت توان تولیدی واحدهای تجدیدپذیر پیشنهاد شده است. مسئله تعیین ظرفیت به صورت یک مسئله بهینه سازی غیر خطی بیان شده که تابع هدف آن مینیمم کردن هزینه و از قیود آن تامین قابلیت اطمینان مورد نظر می باشد. مسئله تعیین ظرفیت در ترکیب واحدهای بادی، خورشیدی و باتری با استفاده از داده های ساعتی برای مدت یک سال مورد بررسی قرار گرفته است. در اولین روش پیشنهادی به منظور در نظر گرفتن عدم قطعیت واحدهای تجدیدپذیر در مسئله تعیین ظرفیت از تابع چگالی احتمالی توان تولیدی واحدهای بادی و خورشیدی، کانولوشن، مدل جرم احتمال برای بار و تابع چگالی احتمالی وضعیت شارژ باتری استفاده شده و در روش دوم از تابع چگالی احتمال سرعت باد، تابش خورشید و مونت کارلو ترتیبی استفاده شده است. تعداد واحد بادی، واحد خورشیدی و ذخیره ساز باتری به عنوان متغیرهای بهینه سازی در نظر گرفته شده و مسئله بهینه سازی مطرح شده با استفاده از الگوریتم پرندگان بهبود یافته حل شده است. همچنین تعیین ظرفیت با استفاده از روش موجود در برخی مقالات بدون در نظر گرفتن عدم قطعیت توان تولیدی واحدهای تجدیدپذیر نیز انجام شده و با روش های پیشنهادی مقایسه شده است. در انتها نیز ترکیب واحدهای بادی، خورشیدی، جزر و مدی و ذخیره ساز باتری به عنوان ترکیب جدیدی از واحدهای تجدیدپذیر ارائه خواهد شد، که این ترکیب مقرون به صرفه تر از ترکیب واحدهای بادی، خورشیدی و ذخیره ساز باتری می باشد.