سازمان جهانی گمرک در سال 1947، در ابتدا با تأسیس کمیته گمرکی حاصل از موافقت نامه عمومی تعرفه و تجارت (گات) شروع به کار و در سال 1952 به نام شورای گمرکی و در نهایت در سال 1994 به نام سازمان جهانی گمرک به یک نهاد بین المللی و جهانی تبدیل شد. این سازمان در حال حاضر 162 عضو دارد و تنها مرجع ذیصلاح مسائل و امور گمرکی در جهان است. ایران در سال 1373 عضو رسمی این سازمان گردید که همواره با توجه به چالش های موجود در بخش های سیاسی و اقتصادی که منبعث از زیر ساخت های این بخش ها می باشد، در راه رسیدن به منافع و مزایای این سازمان نتوانسته بهره کافی را ببرد. با توجه به از بین رفتن مرزهای فیزیکی، تأثیر سازمان های بین المللی در کسب منافع ملی کشورها و همچنین نقش تجارت جهانی در اقتصاد ملی کشورها مشهود می باشد. باعنایت به مزایای جغرافیایی و منطقه ای ایران، لزوم حضور فعال گمرک ایران در سازمان های همکاری تجاری بین المللی و منطقه ای و برخورداری از علم و تکنولوژی روز دنیا در جهت حفظ منافع کشور نمود بیشتری پیدا نموده و نقش گمرک حساس تر و اساسی تر می شود، لذا بازسازی و مکانیزه کردن گمرکات و ایجاد تجارت الکترونیک و ایجاد روش تک پنجره ای نمودن تشریفات گمرکی می تواند باعث جلوگیری از فرصت سوزی و ایجاد مکان امن رقابت بازارهای تجاری، جهت جذب سرمایه گذاریهای خارجی در منطقه شود. در این تحقیق سعی شده است گوشه ای از چالش های پیش روی ایران در این سازمان در بخش های سیاسی و اقتصادی و موانع قانونی موجود بازگو شود.

پژوهش حاضر با هدف بررسی «بررسی همکاری سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) با شورای همکاری خلیج فارس و تأثیر آن بر امنیت جمهوری اسلامی ایران» به روش توصیفی انجام شده است. نتایج تحقیق چنین نشان می دهند: همکاری نزدیک کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس با ناتو تأثیر منفی بر امنیت ج.ا.ایران گذارده و موجب محدودتر شدن منافع و تأثیر کنش ایران در منطقه شده است. در شرایط کنونی، فعالیت های ناتو در منطقه با منافع ملی ایران سازگاری ندارد و نگاه رایج در ایران به سیاست های ناتو به عنوان سازمانی که تحت نفوذ کامل آمریکا قرار دارد رویکردی تقابلی است. حضور نظامی کلیه اعضای درجه اول ناتو در خلیج فارس و دریای عمان و وجود پیمان های دفاعی متعدد آنها با همسایگان جنوبی ایران و با کشورهای مستقل مشترک المنافع در شمال ایران به ویژه روابط رو به گسترش ناتو با جمهوری آذربایجان، نمونه هایی از حضور نظامی آشکار و پنهان ناتو و اعضای درجه یک آن در امتداد مرزهای ایران می باشد. این امر می تواند به عنوان تهدیدی علیه امنیت جمهوری اسلامی ایران تلقی شود. حمایت های مالی و تسلیحاتی آمریکا و متحدانش از عراق در طول دوران جنگ هشت ساله با ایران، حمایت اکثر اعضای اصلی ناتو از گروه های مخالف ایران، حمایت برخی از آنان از ادعاهای ارضی امارات عربی متحده نسبت به جزایر ایرانی در خلیج فارس، فروش بی سابقه سلاح و تجهیزات نظامی مدرن به کشورهای عضو شورای همکار خلیج فارس، استفاده آنان از موضوع حقوق بشر علیه ایران به عنوان یک اهرم فشار سیاسی، اتهامات آنان مبنی بر تولید سلاح های کشتار جمعی در ایران و یا حمایت ایران از اقدامات تروریستی در جهان، از جمله عوامل منفی رویکرد قدرت های غربی نسبت به ایران تلقی شده است. حضور در پیمان های دفاعی و امنیتی منطقه را می توان به عنوان یکی از راهبردهای اصلی جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با تهدیدات نوظهور و خنثی نمودن سیاست هایی که باعث به انزوا کشاندن و نادیده گرفتن ایران در مناسبات مختلف منطقه ارزیابی می شود، تلقی نمود.

بعد از فروپاشی شوروی،آمریکا در پی برقراری روابط همکاری جویانه با روسیه در آمد،ولی بجز دوره کوتاهی ،افزایش تنش بین آمریکا و روسیه بر سر مسائلی مانند گسترش ناتو به سمت شرق ، طرح سپر دفاع موشکی آمریکا در اروپای شرقی و جنگ روسیه با گرجستان در سال 2008 این همکاری ها را به حالت تعلیق درآورد . بعد از انتخاب اوباما در سال 2008به رئیس جمهوری آمریکا ، این کشور تلاش کرد تا با سیاست معروف " از سرگیری مجدد روابط " روابط آمریکا و روسیه را بهبود بخشد. این تحقیق بدنبال این مساله است که بعد از روی کار آمدن اوباما و تلاش وی برای تغییر در روابط امریکا و روسیه چه تعاملات مهم و راهبردی میان آنها صورت گرفته است . در مقام پاسخگویی به این سوال محقق تلاش می کند تا با کمک گرفتن از استراتژی امنیت ملی 2010 اوباما که مبتنی بر چند جانبه گرایی ، ایجاد ائتلاف جهانی و دیپلماسی قوی بین المللی بود ، توضیح دهد که امریکا و روسیه طی این سال ها 2008 تا 2012 در زمینه هایی مانند موضوع سپر دفاع موشکی امریکا در اروپا ، پیمان استارت جدید و یا مساله افغانستان و .... به توافقات مهم راهبردی دست یافته اند .

نگاهی گذرا به تاریخ جهان از گذشته تا به حال موید این مسأله است که انسان ها از دیر باز تاکنون به ضرورت وجود ارتباطات سیاسی و اقتصادی و تبادل فرهنگی با سایر جوامع معتقد بوده و ضمن تلاش برای شناختی مبتنی بر واقعیات از سایر انسان ها، همواره می کوشید ه اند در جهت حفظ و ارتقای منافع خود در مناسبات با دیگران از هیچ تلاشی فرو گذار نکنند. از آن جا که در دنیای کنونی ، تعاملات و ارتباطات رسمی جوامع انسانی، بیش تر در قالب روابط دولت ها معنا پیدا می کنند و از سوی دیگر ملت ها در یک فرآیند دمکراتیک و مدنی، پیگیری نیازها و علایق خود را به دولت ها واگذار کرده اند، از این رو دولت ها هستند که بایستی بازتابنده خواسته ها، نیازها و تأمین کننده منافع ملت ها محسوب شوند. موضوع روابط جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا یکی از چالش آمیزترین مسائل سیاسی دو کشور در دهه اخیر بوده که تداوم، تطویل و افزایش روزافزون حوزه های تنش بر پیچیدگی آن افزوده است. در موضوع خاص روابط ایران و آمریکا بنیادهای فکری، شخصیت های اصلی روابط و اختلافات موجود به شمار می آید، که به سختی قابل تغییر بوده و عدم توجه به ثبات یا تغییرات موجود در این سطح منجر به آشفتگی استراتژی ها خواهد شد. در واقع استراتژی ها برگرفته از نگرش ها هستند؛ نگرش هایی که ایجاد تغییر در آن ها سهل تر از شخصیت ها و بنیادهای فلسفی صورت می گردد؛ اما این تغییرات به راحتی دگرگونی های متناوب در حوزه نظر نیست. عدم توجه به تحولات موجود در عرصه های استراتژیک، منجر به ناهمخوانی و ناهمگونی نظرها می شود. اگرچه تاریخ تعارض آمریکا و ایران در دوره جدید حیات نظام سیاسی در ایران، به آغازین روزهای خیزش انقلابی مردم ایران به رهبری امام خمینی(ره) باز می گردد؛ اما این واقعیت که تغییر شرایط محیطی و ابزارهای حقوقی و فن آورانه، آمریکا را به سوی طراحی و اجرای سیاست های تازه ای رهنمون کرده است؛ غیرقابل انکار می نماید.

بحران سوریه که اکنون دو سال از نقطه آغاز آن می گذرد همچنان به چالشی مهم و بزرگ برای منطقه خاورمیانه و جهان تبدیل شده است. روسیه به عنوان یکی از مهم ترین حامیان سوریه نقش جدی را تاکنون ایفا نموده است که در پس آن در پی اهداف استراتژیک خود هست. روسیه برای از دست ندادن موقعیت خود در آینده خاورمیانه می کوشند از سقوط دولت اسد که آخرین سنگر نفوذ روس ها در این منطقه محسوب می شود، جلوگیری نمایند؛ لذا با روی کار آمدن دولتی که در آینده تهدید منافع بلندمدت روسیه محسوب می شود مقابله می نماید. اکنون این پرسش مطرح است که روسیه چه نقش و جایگاهی در بحران اخیر سوریه دارد؟ آنچه که به نظر می رسد اهمیت راهبردی سوریه برای روسیه (موقعیت ژئواستراتژیک دریایی بندر طرطوس) سبب شده سیاست خارجی مبتنی بر توازن قوا آن کشور فعال شده و با امتیاز گیری داد و ستد دیپلماتیک در مقابل غرب (ایالات متحده) بازی جدید خود را جهت تأمین منافع و امنیت ملی خود به پیش ببرد. بنابراین با حاکم شدن واقع گرایان بر دستگاه سیاست خارجی روسیه قصد بر این هست که بازی را به شکل بُرد _ بُرد میان خود و غرب تقسیم نمایند؛ لذا نقش روسیه در جلوگیری حمله غرب به سوریه نمود عملی از این واقع گرایی در سیاست خارجی این کشور هست. لیکن پژوهش فوق با گردآوری داده های پژوهشی و تحلیلی به یافتن علت و معلول و توصیف و تجزیه و تحلیل و استنباط داده های گردآوری شده می پردازد تا به میزان تأثیر متغیر مستقل پژوهش بر متغیر وابسته پی ببرد؛ همچنین موضوع پژوهش به دلیل در جریان بودن قابل مشاهده بوده و سعی شده آثار باارزشی که در رابطه با موضوع پژوهش هستند مورد استفاده و بهره برداری قرار دهد.

در این پژوهش سعی شده ابتدا به شرح جهانی شدن و نظریه های امنیتی از دیدگاه ها و مکاتب مختلف علوم سیاسی پرداخته شود ودر فصل سوم به پیشینه روابط جمهوری خلق چین و ایالات متحده آمریکا که متأثر از بحران ها و وقایع مختلف جهانی و منطقه ای بوده اشاره گردد . سوال اصلی این نوشتار ، دکترین امنیت ملی ایالات متحده آمریکا در دوران بوش و اوباما چه تغییری نسبت به چین داشته است ؟ از این رو ابتدا با بیان رویکردهای استراتژیک چین در ابعاد مختلف منطقه ای و جهانی در زمینه های اقتصادی ، نظامی و سیاسی و ... و تشریح تأثیرات دکترین راهبردی –امنیتی چین بر ایالات متحده آمریکا در شرق آسیا به اهداف استراتژیک ایالات متحده در آسیا به ویژه منطقه پاسیفیک پرداخته شده و در ادامه به تشریح دکترین امنیت ملی بوش و اوباما در قبال چین اشاره شده است . در این پژوهش تلاش گردیده به استناد اطلاعات موجود این تغییر دکترین امنیت ملی ایالات متحده را در زمان دو رئیس جمهور اینگونه بیان نمود که ، در دوران جنگ سرد روابط چین و ایالات متحده بر پایه همکاری و براساس ضدیت با سیاست های شوروی بود و بعد از جنگ سرد رشد اقتصادی چین و حادثه یازده سپتامبر زمینه های همکاری دیگری را نیز بوجود آورده هرچند در سال های آینده زمینه های رقابت را نیز آشکارترنمود . وضعیت فعلی حوزه آسیا پاسیفیک (کره شمالی، رشد اقتصادی چین ، چین هسته ای، ژاپن و کره جنوبی) توجه ایالات متحده را به این منطقه افزایش داده و این امر تغییراتی در سیاست های امنیتی دولت اوباما بوجود آورده که تقویت حضور نظامی در این منطقه است .و در بخش پایانی نیز با توجه به موارد معنونه ضمن نتیجه گیری به تأکید افزایش حضور نظامی ایالات متحده در منطقه آسیا پاسیفیک در دوران اوباما پرداخته شده است .

با توجه به شرایط حساس بین المللی کنونی، یکی از نکات حائز اهمیت روابط بین کشورها و سازمانها و بخصوص قدرتهای بزرگ می باشد که در این رابطه کشور قدرتمند سعی بر آن دارد تا هژمونی و برتری خود را در سطح جهان دیکته کند و دیگر قدرتها و کشورها را تابع قدرت برتر خود نماید. می توان گفت یکی از مهترین این روابط ،رابطه بین ایالات متحده آمریکا بعنوان قدرت برتر با جمهوری خلق چین بعنوان قدرت نوظهور است که می توان گفت تا حدود زیادی این دو کشور دارای درهم تنیدگی منافع می باشند،سیاستی که از سوی هر دو کشور برای آسیب پذیری کمتر برگزیده شده است. در این پژوهش سعی بر روشن نمودن رابطه این دو قدرت در آینده جهان شده است.

منطقه قفقاز جنوبی برای روسیه به عنوان یک حوزه مهم در جنوب این کشور و متصل به منطقه حساس قفقاز شمالی و جمهوری های خودمختار مسلمان و جدایی طلب، اهمیت سیاسی و امنیتی زیادی دارد. در واقع، بسیاری از ارتباطات گروه های جدایی طلب در چچن و داغستان، از طریق قفقاز جنوبی بوده است. سیاست های ملی گرایانه و ضد روسیه در گرجستان و تا حدودی آذربایجان، و نیز بحران قره باغ و فشارهای ترکیه و آذربایجان به ارمنستان برای روسیه یک تهدید امنیتی پنداشته می شود. روابط کشورهای منطقه با غرب و بویژه در دستورکار بودن موضوع عضویت گرجستان در چارچوب طرح "اقدام برای عضویت"، روسیه را بیش از پیش نگران ساخته است.جنگ اوستیا در سال 2008 به عنوان نخستین درگیری نظامی روسیه جدید نشان دهنده اوج نگرانی های این دولت از مسائل منطقه قفقاز جنوبی است. از زمان خروج آمریکا ازabm (معاهده منع تولیدموشک های ضدموشک بالستیک)وبا مطرح شدناستقرار سپر موشکی آمریکا و سپس ناتو در ترکیه که از کشورهای تاثیر گذار در منطقه قفقاز می باشد ادعای برتری استراتژیک آمریکا باعث به خطر افتادن موقعیت همپایگی راهبردیو قدرت بازدارندگی روسیه به عنوان مهمترین اهرم روسیه در قبال کشورهای قفقاز گردیده و وضعیت امنیتی این منطقه را به شدت تحت تاثیر قرار داده است. در این پایان نامه پژوهشگر ضمن بررسی سه حوزه سپر موشکی غرب، توان دفاعی روسیه و شرایط امنیتی قفقاز به بررسی این سوال که سپر موشکی ناتو در ترکیه چه تاثیری بر مناسبات امنیتی روسیه در حوزه قفقاز دارد پرداخته است.

آمریکا از دوران جنگ سرد همواره یکی از متحدان اصلی کره ی جنوبی بوده است و دو کشور دارای توافقنامه های نظامی با یکدیگر می باشند که تازه ترین آنها به دنبال تنش های طی سالهای اخیر به امضا رسیده است. این توافق باعث شده است تا امریکا خود را جزئی از بازی دو کره بداند.همچنین چین برای مدتها مهمترین متحد کره ی شمالی و اصلی ترین تامین کننده ی بخش بزرگی از نیازهای این کشور به خصوص در حوزه ی انرژی و تسلیحات نظامی بوده است. حال باتوجه به اهمیت روابط چین و آمریکا و تأثیرگذاری شبه جزیره کره بر روابط دو کشور در این تحقیق بااستفاده از روش توصیفی-تحلیلی به دنبال پاسخ به این سئوال اصلی هستیم « عملکرد دو کشور چین و ایالات متحده امریکا در شبه جزیره کره –طی سالهای 2008- 2014 چگونه می باشد ؟» با استفاده از داده های جمع آوری شده به این نتیجه رسیدیم که شبه جزیره کره بستر جدیدی را برای نزدیکتر شدن چین و آمریکا فراهم می کند. تصور اینکه شبه جزیره کره به محل منازعه چین- آمریکا تبدیل شود، به نظر دور از ذهن می آید. بنابراین، روابط بین این دو کشور در حال نوسان بین همکاری و رقابت می باشد.