مقایسه پروتئین تام ،آهن ، هماتوکریت خون در گربه های سالم و آلوده به انگلهای کرمی گوارشی در گرمسار گربه اهلی یکی از حیوانات دست آموز و مانوس با انسان است ، گربه مانند سایر حیوانات در معرض ابتلا به انواع بیماری های انگلی و باکتریایی است ، اکثر آلودگی های انگلی این حیوان مانند سایرحیوانات دارای نشانه های درمانگاهی واضح نیست و بررسی تابلوی خونی و توجه به نتایج آزمایشگاهی پارامتر های بیوشیمیائی و هماتولوژی متعدد موجود در مایعات بیولوژیک بدن ، راهکار موثریست که در جهت پی بردن به سلامت و یا عدم وجود آن و نیز در تشخیص صحیح و دقیق تر بیماریها کمک چشمگیری می نماید ، به نظر می رسد که آلودگیهای انگلی مربوط به کرمهای گوارشی از جهت اختلالاتی که در جذب روده ای عناصر اصلی ایجاد می کنند موجبات تغییراتی را در عناصر وپارامترهای مهم پلاسمایی خون فراهم می کنند،لیکن در خصوص تغییرات پارامترهای مورد بحث در گربه های ولگرد آلوده به انگلهای گوارشی در گرمسارومقایسه مقادیر آنها با گربه های ولگرد سالم اطلاعات چندانی در دسترس نیست. لذا این بررسی از اهمیت ویژه ای بر خوردار است. دراین بررسی تعداد 40 قلاده گربه ولگرد صید شده از مناطق مختلف شهرستان گرمسار به روش تله گذاری جمع آوری وپس از بیهوشی ، نمونه خون از ورید سفالیک گرفته شد ولاشه ی آنها کالبد گشایی گردید وکرمهای موجود در دستگاه گوارش جدا شد وبرای تعیین جنس وگونه به آزمایشگاه انگل شناسی ارسال گردید ، نمونه خون به آزمایشگاه منتقل گردید ومیزان هماتوکریت به روش میکرو و میزان آهن وتوتال پروتئین توسط فتومتر اندازه گیری شد ونتایج بدست آمده توسط نرم افزار توسط نرم افزارspss و آزمون های آماری t-test و anova آنالیز شد که به شرح زیر است: نتایج نشان داد که از 40 قلاده گربه 16 قلاده سالم و24 قلاده آلوده به انگل کرمی دستگاه گوارش بودند ومیانگین میزان هماتوکریت در گروه سالم 25/41% ودر گروه آلوده 39/18 % ومیانگین میزان آهن در گروه سالم 43/223 (µg/dl) و در گروه آلوده49/138(µg/dl) و میانگین میزان توتال پروتئین در گروه سالم41/6 (g/dl) و در گروه آلوده 35/5 (g/dl) تعیین گردید و دراین مطالعه میزان هماتوکریت وآهن و توتال پروتئین گروه آلوده نسبت به گروه سالم کاهش داشته است وبین میانگین هماتوکریت و توتال پروتئین گروه آلوده و سالم تفاوت معنادار وجود دارد و بین میانگین آهن نمونه های آلوده و سالم ، تفاوت معنادار وجود ندارد . واژه های کلیدی: پروتئین تام ،آهن ، هماتوکریت خون ، گربه، گرمسار

آسپرین یک داروی ضد درد ، ضدالتهاب و ضد تب می باشد که در طب انسانی کاربرد فراوان دارد اما در گربه به دلیل نقص در فعالیت آنزیم گلوکورونیل ترانسفراز و همچنین نیمه عمر آسپرین در بدن گربه ، دوز زیاد آن باعث ایجاد مسمومیت به ویژه مسمومیت کبدی می شود. در این مطالعه ما تاثیر یک آنتی اکسیدان گیاهی به نام سیلیمارین را در رابطه با پیشگیری و درمان مسمومیت کبدی با آسپرین بررسی کرده ایم. 20 گربه سالم به صورت تصادفی در 4 گروه تقسیم شده اند. در گروه 1 یا همان گروه کنترل آسپرین با تک دوز 55 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به حیوانات خورانده شد. در گروه 2 آسپرین و سیلیمارین ( تک دوز 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم ) همزمان به حیوانات خورانده شد. در گروه 3 سیلیمارین 4 ساعت بعد از خوراندن آسپرین تجویز شد. در گروه 4 سیلیمارین 24 ساعت بعد از خوراندن آسپرین تجویز شد. ldh,alp,alt,ast ، بیلی روبین تام و بیلی روبین کنژوگه به عنوان اندیکاتور آسیب سلول های کبدی اندازه گیری گردیدند. در گروه 1 تجویز آسپرین باعث بالا رفتن پارامترهای کبدی شد. در گروه 2 سیلیمارین خاصیت محافظت کنندگی خود را نشان داد و از بالا رفتن پارامترهای کبدی در اثر خوراندن آسپرین جلوگیری کرد. در گروه 3 تجویز سیلیمارین 4 ساعت پس از خوراندن آسپرین تاثیر درمانی سیلیمارین را در این محدوده زمانی آشکار ساخت و از بالا رفتن پارامترهای کبدی جلوگیری کرد. در گروه 4 تجویز سیلیمارین 24 ساعت بعد از خوراندن آسپرین تاثیری در درمان هپاتوتوکسیسیته آسپرین نداشت. در نتیجه مشخص شد که سیلیمارین می تواند بافت کبد را بر ضد استرس های اکسیداتیو مسمومیت با آسپرین حفظ کند اما برای درمان این گونه مسمومیت باید سریع اقدام شود و اگر دیر اقدام شود سیلیمارین خاصیت درمانی خود را از دست می دهد

با توجه به اهمیت فوق العاده الکترولیت ها در ساختار بدن و هم چنین دو داروی لیدوکائین –کتامین که در بیهوشی عمومی و یا بی حسی اپیدورال به کار می رود بر ان شدیم که تاثیر این دو دارو را بر الکترولیت ها و حجم خون در دوروش مختلف بیهوشی عمومی وبی حسی اپیدورال برسی کنیم. در این مطالعه 10 قلاده سگ تهیه شد که به دو گروه 5تایی تقسیم شد.در یک گروه بی حسی اپیدورال وگروه دیگر بیهوشی عمومی انجام شد با داروی کتامین – لیدوکائین و سپس در زمان های صفر دقیقه خونگیری به عنوان شاهد انجام شد و سپس در زمانهای 10و20و30دقیقه خونگیری انجام شد و سپس نمونه های خون را سانتریفوژ کرده وپلاسمای حاصل از ان را در ازمایشگاه بیوشیمی جهت جداسازی الکترولیت ها انجام دادیم هم در لوله های جدا خونگیری انجام شد برای اندازه گیری هماتوکریت خون در زمان های 0و10و20و30هم در گروه بیهوشی عمومی و هم در گروه اپیدورال این تکرار می شود همین عمل در مورد گروه دیگر بصورت اپیدورال با همان داروی کتامین- لیدوکائین صورت گرفت و در زمان صفر به عنوان شاهد خونگیری شدو سپس در زمان های 10و20و30خون گیری انجام می شود و پس از سانتریفوژ پلاسمای حاصل جهت اندازه گیری الکترولیت ها وازمایشات بیوشیمی انجام شد و اندازه گیری ان ها با استفاده از دستگاه های کالمتریک وفلام فتومتر واسپکتوفتومتر اندازه گیری شد و پس از بدست اوردن میزان هر یک از الکترولیت ها و حجم خون با استفاده از ازمون های اماری t-test , anovaبه مقایسه این دو روش تزریق بیهوشی عمومی و بی حسی اپیدورال پرداخته شده که اگرچه نوساناتی در هر یک از بازه های زمانی 10و20و30بصورت افزلیش یا کاهش دیده شد اما تفاوت معنادار را بین تغییرات در منیزیم و پتاسیم درمقایسه روش بیهوشی عمومی با بی حسی اپیدورال دیده شد اما در بقیه تفاوت معناداری دیده نشد و بر اساس دانسته ها به نظر می رسد این اولین مطالعه می باشد که اثر این دو دارو روی الکترولیت هاست چون در مطا لعات دیگر روی این دو دارو روی اثرات ضد دردی و تعداد تنفس و تعداد ضربان قلب و افزایش یا کاهش فشار خون و یا خوراندن املاح سدیم و کلسیم ومنیزیم و پتاسیم و اثرات این املاح روی داروها بوده و در این تحقیق که ما انجام دادیم اثرات این داروها روی الکترولیت های بدن می باشد.

چکیده: سابقه و هدف: کاهش دادن سطح گلوکز سرم و عوارض بافتی در بیماران دیابتی با استفاده از مواد طبیعی از اهمیت زیادی برخوردار است. در این بررسی، اثر سودمند تجویز دراز مدت سیانیدین بر میزان گلوکز و مورفولوژی گلومرول ها در بافت کلیه و هپاتوسیت های کبدی در موشهای صحرایی دیابتی شده توسط استرپتوزوتوسین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه موشهای صحرایی نر به تعداد 32 به چهار گروه کنترل، کنترل تحت درمان با سیانیدین، دیابتی و دیابتی تحت درمان با سیانیدین تقسیم شدند. سیانیدین به فرم داخل صفاقی به میزان 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن حیوان یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 8 هفته تجویز شد. میزان گلوکز سرم قبل از بررسی و در هفته های 4 و 8 پس از بررسی تعیین گردید و در پایان کار مورفولوژی دو بافت کلیه و کبد با استفاده از روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: در گروه دیابتی تحت درمان با سیانیدن میزان گلوکز سرم بطور معنی دار در هفته های 4 و 8 کمتر از گروه دیابتی درمان نشده بود (005/0p<). بعلاوه، حالت دیابت قندی به مدت دو ماه در موش های صحرائی موجب افزایش معنی دار گلومرول ها در بافت کلیه (05/0p<) نسبت به گروه کنترل شد و درمان موش های دیابتی با سیانیدین موجب کاهش معنی دار اندازه گلومرول ها در مقایسه با گروه دیابتی تیمار نشده گردید (05/0p<). از نظر اندازه هپاتوسیت ها نیز وجود حالت دیابت به مدت دو ماه تغییر معنی دار در مورد آنها ایجاد ننمود و درمان با سیانیدین نیز تفاوت معنی دار در گروه دیابتی بوجود نیاورد. نتیجه گیری: بطور کلی می توان گفت تجویز درازمدت سیانیدین در مدل تجربی دیابت قندی دارای اثر آنتی هیپرگلیسمیک در حد متوسط بوده، موجب حفاظت گلومرل های بافت کلیه می شود و تغییر معنی دار در مورد اندازه هپاتوسیت ها در بافت کبد ایجاد نمی نماید.

اصلی ترین عارضه تجویز جنتامایسین مسمومیت کلیه می باشد و ممکن است از نارسایی کلیه تا نکروز حاد لوله ای و آسیب های ثانویه قسمت بینابینی را موجب شود. مطالعه حاضر جهت ارزیابی مقایسه ای بین گیاهان سیلی مارین و چای سبز در تخفیف و کاهش تغییرات بیوشیمیایی مولفه های سرمی (bun , alb , uric asid , crea) و همچنین در کاهش ضایعات نفروپاتولوژیک در رت های نز نژاد و سیتار طراحی گردید. در این مطالعه تجربی ، از تعداد 32 سر رت استفاده گردید که در 4 گروه 8 تایی به ترتیب شاهد ، دریافت کننده جنتامایسین با دوز 30/ip/kg/mg 5 ، دریافت کننده چای سبز با دوز 30/oral/kg/mg 350 و جنتامایسین با دوز c/ip/kg/mg 5 و دریافت کننده سیلی مارین با دوز 30/ip/kg/mg 350 و جنتامایسین با دوز 30/ip/kg/mg 5 تقسیم بندی شده پس از 30 روز تزریقات و گاواژ در هر گروه ، روز سی و یکم خون گیری و جداسازی بافت کلیه از رت ها صورت گرفت . نتایج بیوشیمیایی که با استفاده از آزمون آماری anova و به روش tukey ارزشیابی گردید و سطح معناداری 05/0>p در نظر گرفته شد. نتایج حاصله نشان داد که بر اساس فاکتور آلبومین ، گیاه سیلی مارین موثرتر از چای سبز و بر اساس فاکتور کراتینین به یک میزان موثر می باشند. بر اساس فاکتور اوریک اسید بین هیچ کدام از گروه ها تفاوت معناداری مشاهده نگردید. و همچنین در مورد فاکتور ازت اوره خون ، گیاه چای سبز اثر معناداری نسبت به گروه سیلی مارین بر روی ترمیم نفروتوکسیک کلیه نداشته است (05/0>p) ارزیابی هیستوپاتولوژی نمونه ها نشان داد که تزریق جنتامایسین باعث بروز کانجسشن در گلومرول و لوله های ادراری می گردد در حالی که تجویز چای سبز و سیلی مارین تاثیرات پیش گیرانه در جهت تخفیف ضایعات را نشان دادند. این در حالیست که تاثیرات محافظتی سیلی مارین موثرتر از چای سبز می باشد . واژه های کلیدی : جنتامایسین ، رت ، چای سبز ، سیلی مارین

هپاتوتوکسیسیتی یکی از مباحث مهم در شیمی درمانی ها و مصرف مواد دارویی در علم پزشکی و دامپزشکی و برخورد این علوم با بیماری هاست. با افزایش گرایش پزشکی نوین به مصرف بیشتر مواد و داروهای گیاهی جهت کاهش عوارض و اثرات نامطلوب بسیاری از داروهای سنتتیک و شیمیایی، که به نظر اثرات سوء کمتری نیز دارند، در این تحقیق بر آن شدیم تا به مقایسه ی اثر حفاظتی دو عصاره هیدرو الکلی گیاهی با نامهای سیلی مارین و چای سبز ، بر علیه بروز مسمومیت کبدی حاصل از مصرف جنتامایسین که از آنتی بیوتیک های گروه آمینوگلیکوزید است، بپردازیم. در این مطالعه تعداد 32 سر رت نژاد ویستار با وزن تقریبی 225-200 گرم از موسسه انیستیتو پاستور ایران خریداری شد و در ابتدا به منظور آداپتاسیون با شرایط محیط به مدت 2 هفته در شرایط 12 ساعت روشنایی و 12 ساعت تاریکی و در دمای 25 درجه سانتی گراد با در اختیار داشتن آب و غذای استاندارد کافی نگهداری گردید، سپس به طور تصادفی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند: گروه 1 شاهد (کنترل - ): که به میزان هم هجم با مواد تزریقی گروه های دیگر فقط حلال عصاره را دریافت کردند . گروه تجربی 2: تیمار با جنتامایسین با دوز 5 mg/kg/ip/30 days گروه تجربی 3 (درمان با سیلی مارین): تیمار با جنتامایسین با دوز 5 mg/kg/ip/30 days + عصاره هیدرو الکلی گیاه سیلی مارین با دوز 300 mg/kg/oral/35 days گروه تجربی 4 (درمان با چای سبز): تیمار با جنتامایسین با دوز 5 mg/kg/ip/30 days + عصاره هیدرو الکلی گیاه چای سبز با دوز 350 mg/kg/oral/35 days خونگیری به طور مستقیم از قلب انجام شد و جهت اندازه گیری میزان آنزیم های alp، alt و ast کبدی و میزان بیلی روبین تام خون در شرایط استاندارد به آزمایشگاه ارسال گردید. علاوه بر آن از کبد رت ها نیز مقطع بافت شناسی تهیه و توسط متخصص پاتولوژی دامپزشکی اسکور دهی گردید. نتایج آزمایشگاهی و اسکورهای پاتولوژی با استفاده از آزمون آماری آنوا آنالیز شده و در صورت معناداری، با آزمون تعقیبی شفه مورد بررسی قرار گرفت که سطح اطمینان در آزمون ها 95% بوده است. چای سبز و سیلی مارین هرکدام به نحوی در کاهش آنزیم های کبدی و آسیب های وارده به هپاتوسیت ها ایفای نقش کرده اما نتایج به دست آمده در مورد ،sgot تغییر حاصله توسط هر دو عصاره، اختلاف سطح معناداری با گروه تیمار با جنتامایسین نداشت، هرچند پایین تر از گروه جنتامایسین بود. در رابطه با sgpt تغییر معناداری رخ نداد. در مورد بیلی روبین تام، چای سبز به طور معناداری نسبت به گروه مسموم شده با جنتامایسین و نیز گروه دریافت کننده ی جنتامایسین + سیلی مارین، باعث کاهش بیلی روبین تام گردید و در مورد آلکالین فسفاتاز، چای سبز عملکرد کمتری در کاهش alp خون از خود نشان داد و سیلی مارین هرچند با گروه مسموم شده با جنتامایسین، تفاوت معناداری ایجاد نکرد، اما عملکردی بهتر از چای سبز را در کاهش این فاکتور خونی نشان داد. با توجه به این نتایج، تفاوت عملکرد حفاظتی چای سبز و سیلی مارین در برابر مسمومیت کبدی حاصل از جنتامایسین، در سطح معناداری نیست، اما احتمالا چای سبز عملکرد بهتری را داراست.