راه ها شریان های اقتصادی یک کشور و از تأسیسات زیربنایی آن محسوب می شوند. با توجه به هزینه زیاد و زمان طولانی که صرف احداث آن می شود باید در ساخت، توسعه، نگهداری و مرمت آن ها دقت فراوانی صورت گیرد تا از هدر رفتن سرمایه های ملی جلوگیری شود. قیر به عنوان چسب مخلوط آسفالتی دارای کاستی های زیادی در عملکرد خود می باشد، لذا تلاش های زیادی جهت اصلاح قیر به روش های مختلف صورت گرفته است. به دلیل ساختار شیمیائی پیچیده قیر اصلاح شیمیائی آن نافرجام مانده، از اینرو آزمایش های فیزیکی مبنای تعیین خواص و کارائی قیر قرار داده شده اند. اصلاح کننده های پلیمری قیر مهمترین عضو خانواده قیرهای اصلاح شده می باشند، از اینرو تحقیقات گسترده ای برای اصلاح قیر با انواع مختلف پلیمر و ضایعات پلیمری صورت گرفته تا ضمن بهبود خواص فیزیکی و مکانیکی قیر و در نتیجه مخلوط آسفالتی بتوان هزینه تهیه پلیمر و قیر پلیمری را نیز به حداقل رساند. در این پژوهش پلی سولفاید پلیمر(psp) و پلی سولفاید پلیمر بدست آمده از ضایعات (wpsp) به عنوان یکی از اصلاح کننده های الاستومری که تاکنون برای اصلاح خواص قیر بکار گرفته نشده اند با درصد های وزنی مختلف (3،1و5 درصد) با قیر 70/60 پالایشگاه تهران مخلوط شدند و اثر آن ها بر روی خواص مختلف قیر از جمله درجه نفوذ، نقطه نرمی، خاصیت انگمی، گرانروی، درصد افت وزنی، شاخص نفوذپذیری، درجه اشتعال و خواص رئولوژیکی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند، در نهایت قیرهای اصلاح شده در مخلوط آسفالتی مورد استفاده قرار گرفتند و خصوصیات مکانیکی و دینامیکی مخلوط آسفالتی حاصل از هر نمونه قیر اصلاح شده از جمله استحکام مارشال، روانی و همچنین آزمایش خزش دینامیکی مورد بررسی قرار گرفت. استفاده از psp باعث بهبود خواص درجه نفوذ، نقطه نرمی، شاخص نفوذپذیری و خواص رئولوژیکی قیر شد ولی نسبت به قیر پایه در درجه اشتعال، افت وزنی و قابلیت کشش آن تغییری را ایجاد نکرد که در مقایسه با wpsp بکار گرفته شده با اندکی اختلاف این مقادیر نتایج مطلوب تری را به ما نشان می دهند. نتایج حاصل از آزمایش های مکانیکی آسفالت، افزایش ناچیز مقاومت مارشال و عدم تغییر روانی نمونه های ساخته شده با قیر های پلیمری را نشان می دهد، از طرفی پارامترهای حاصل از آزمایش خزش دینامیکی هر دو نوع قیر اصلاح شده در مقایسه با قیر پایه حاکی از مقاومت بالاتر آسفالت پلیمری نسبت به آسفالت معمولی در برابر شیار جای چرخ در دماهای بالا می باشد.

در این تحقیق پلی دی متیل سیلوکسان- یورتان دی متاکریلات تابش پز به کمک ایزوفوران دی ایزوسیانات، پلی دی متیل سیلوکسان خطی با گروه هیدروکسی انتهایی و هیدروکسی اتیل متاکریلات، در حضور استون به عنوان حلال و کاتالیزور دی بوتیل تین دی لورات در دمای oc 45 در دو مرحله و هر مرحله به مدت دو ساعت در جو نیتروژن انجام پذیرفت. نانو کامپوزیت با درصدهای وزنی 1-5/0 % از نانو لوله های کربنی چند دیواره در رزین سنتز شده بعد از پراکنش به کمک امواج فراصوت و پخت به کمک پرتو فرابنفش تهیه شد. برای شناسایی پلیمر از طیف سنجی زیرقرمز استفاده شد و طیف های تهیه شده ساختار پلیمر سنتز شده را تایید کرد. ریخت شناسی نانو کامپوزیت و درجه پراکنش نانو لوله های کربنی به کمک میکروسکوپ الکترونی مطالعه شد. نتایج نشان داد که نانولوله های کربنی به خوبی در بستر پلیمری پراکنده شده است. اندازه گیری گرماسنجی تفاضلی پویشی حاکی از آن بود که افزایش نانو لوله های کربنی تغییراتی در دمای انتقال شیشه ای ایجاد می کند. نتایج تجربی همچنین تایید کرد که خواص مکانیکی به درصد و پراکندگی نانو لوله های کربنی اضافه شده در کامپوزیت بستگی دارد.

در این پژوهش سنتز و شناسایی الیگومر های دو و سه عاملی یورتان متاآکریلات تابش پخت مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. با این روش یورتان متاآکریلات های تابش پخت متنوعی سنتز و دمای انتقال شیشه ای آن ها با استفاده از تغییر نوع الکل مورد بررسی قرار گرفته است. مواد اولیه برای سنتز یورتان متاآکریلات ها ایزوفورون دی ایزوسیانات، پروپان 1و 2 و 3- تری ال، 1 و 4- بوتان دی ال، 1 و 6- هگزان دی ال، هیدروکسی اتیل متاآکریلات، حلال استون و دی بوتیل تین دی لورات به عنوان کاتالیزور واکنش بود. در مرحله بعد یورتان متاآکریلات ها بوسیله آغازگر بنزوفنون، و کمک آغازگر تری اتیل آمین فرموله شدند و بوسیله پرتو فرابنفش عمل پخت صورت گرفت. ساختار شیمیایی یورتان متاآکریلات های سنتز شده به وسیله روش های طیف سنجی ft-ir و 1hnmr مورد بررسی قرار گرفت. که نتایج به دست آمده موید سنتز مطلوب از رزین های مورد نظر می باشد. گرمانگاشت dsc برای بررسی رفتار حرارتی رزین پخت شده به کار برده شد. بررسی های دمای انتقال شیشه ای در گرمانگاشت dsc تغییرات tg را با تغییر در ساختار را نشان داد.

پلی متیل متاکریلات (pmma ) بنابر خواص عالی آن مانند مقاومت نسبت به محلول قلیائی یا اسیدی قوی، حرارت و نور، یک پلیمر انعطاف پذیر است. pmma برای کاربردهای داروئی، دندانپزشکی، شیشه ی هواپیما، تجهیزات غذائی، لنزهای تماسی و غیره استفاده می-شود. فرآیند امولسیونی مرسوم، شامل عوامل سطحی، آغازگر و قطرات مونومر امولسیفایر شده در یک فاز آبی پیوسته (معمولاٌ آب) که در دامنه m?10-1 می باشند انجام گرفته است [1]. پرتو فراصوت با شدت بالا، به عنوان یک منبع تولید رادیکال آزاد، آغازگر پتاسیم پرسولفات را تفکیک می کند [2]. حفره سازی و حفره های کوچکی که در میلیونیوم ثانیه رشد و ریزش می کنند را تولید می کند. این ریزش یک فرآیند بدون انتقال است و دماهای محلی (?k10000<) و فشارهای محلی خیلی بالا (atm1000<) را تولید می کند[3] و در این محیط نهائی، تجزیه ی آب و عامل سطحی، شروع به تولید رادیکال و تکثیر پلیمریزاسیون می کند. در این مقاله، سنتز و شناسائی نانوکامپوزیت متیل متاکریلات/ sio2 در حضور آغازگر پتاسیم پرسولفات و عامل سطحی سدیم دودسیل سولفات با پلیمریزاسیون درجای متیل متاکریلات در حضور نانو ذره sio2 با استفاده از پرتو فراصوت انجام شد. هم چنین سه روش پلیمریزاسیون مرسوم و پلیمریزاسیون با حمام فراصوت و پلیمریزاسیون با فراصوت میله ای از نظر سرعت واکنش، اندازه ذرات و درصد جامد با هم مقایسه شدند.

نانو کامپوزیت های پر شده پلیمری 1-1-1-مقدمه: کامپوزیتهای پلیمری متعارف معمولاً توسط پرکنندهها در مقیاس میکرومتر با بستر های پلیمری تقویت شدهاند. کاربردهایی برای مقیاسی بزرگ طی دههها در صنعت خودرو، ساخت و ساز، الکترونیک و محصولات مصرفی پیدا کردهاند. کامپوزیتها خواص توسعه یافته ای نظیر سفتی و قدرت بالاتر در مقایسه با پلیمر های معمولی [2 ،1] بدست آوردنداگرچه خواص بدست آمده توسط این کامپوزیتهای سنتی شامل خطراتی میشود. برای مثال سفتی بدست آمده در هزینه از سختی بدست آمده که آن هم در داد و ستد برای وضوح نوری بوده مناسب تر است.اخیراً کامپوزیتهای پلیمری پرشده در مقیاس نانو روش جدیدی برای غلبه بر محدودیتهای همتایان سنتی شان دادهاند. یک ایده پیشنهادی توسط نظریه miccomchics فعلی (جاری) [3] است که بر خواص موثر کامپوزیتهای پلیمری پرشده در مقیاس میکرو روی ثابتهای کسر حجمی ترکیبات، قطعات، شکل و آرایش پرکننده و پلیمر/ پرکننده رابط، تکیه میکند. براساس این ایده خواص کامپوزیتهای پلیمری همچنین مستقل از اندازه پرکننده است لزوماً این ممکن است درست نباشد، برای نانوکامپوزیتهای پلیمری برجسته ترین تفاوت نانو کامپوزیتها در مقایسه با همتایان سنتی خود در کوچکی است. -4-ساختارهای تیتانیم دی اکسید و سیلیسیم دی اکسید 1-4-1- تیتانیم دی اکسید: tio2 این ماده معدنی بطور وسیعی در رنگهای ساختمانی و رنگهای هنری کاربرد دارد و این استفاده بعلت خاصیت پوشش قوی است که دارد تیتانیم دی اکسید یک ماده رنگی است که در این مورد استفاده وسیعی دارد. این ماده منتصویر کننده برای پرتو فروسرخ می باشد و برای رصد خورشید در زمانی که براثر گرما دید ضعیف باشد نیز استفاده می شود. 1-4-2-اثرات تیتانیم دی اکسید روی سلامتی انسان: ساخت شیشه بعنوان ماده اصلی محسوب می شود و در شکل خالص خود کوارتز نامیده می شود که در ساخت فیبرهای نوری کاربرد دارد. هدف از اجرای این پروژه شناسایی وستتر نانو هیبریه های tio2 - sio2 به عنوان پوشش های کاتالیست نوری می باشد که در رنگبری کاربرد دارد مثلاً در اگر این ماده با پوست و چشم تماس پیدا کند باعث تحریک می شود تنفس و تماس پوستی و چشمی راههای ورود آن به بدن است. سرطانزایی: آژانس بین المللی تحقیقات سرطان (ia rc) این ماده را در گروه سوم طبقه بنادی کرده است. تیتانیم دی اکسید بصورت دو آلوتروپ روتیل و آناتاس وجود دارد که اولی می تواندخاصیت فوتوکاتالیستی برای رنگبری داشته باشد و دومی در ساختار برخی از رنگدانه ها وجود دارد.در این تحقیق ما از آلوتروپ روتیل استفاده نمودیم. 1-4-3- سیلیسم دی اکسید sio2 این ماده که ماده اصلی تشکیل دهنده شن و ماسه است حاوی سیلیم و اکسیژن می باشد که فرآوان ترین عناصر تشکیل دهنده پوسته زمین اند و در رنگبری پساب های صنعتی و فاضلابهای شهری که بخش مهمی از تصفیه فاضلاب به شمار می رود. بطوریکه با عبور فاضلاب از این هیبرید و تابش پرتو uv رنگ آن از بین برود می توان بررسی نمود: 1-5- پوشش های فوتو کاتالیستی(کاتالیست نوری) 1-5-1- نانوفوتوکاتالیست فتوکاتالیست ها موادی هستند که باعث نابودی آلاینده ها در آب و فاضلاب و تبدیل آن ها به مواد بی خطر نظیر آب و دی اکسیدکربن می شوند. در حقیقت این مواد در اثر تابش نور منجر به بروز یک واکنش شیمیایی شوند، در حالی که خود ماده، دست خوش هیچ تغییری نمی شود. فتوکاتالیست ها مستقیماً در واکنش های اکسایش و کاهش دخالت ندارند و فقط شرایط موردنیاز برای انجام واکنش ها را فراهم می کنند تعدادی از مواد که به عنوان فتوکاتالیست به کار می روند عبارتند از: دی اکسید تیتانیم (tio2)، اکسیدروی (zno)، اکسید آهن (fe2o3)، اکسید تنگستن (wo2 ) 1-5-2فوتوکاتالیست tio2 در سال 1972 هنگامیکه پروفسور فوجی شیما و دانشجویش هوندا مشغول انجام آزمایش بودند به پدیده عجیبی برخوردند. آن ها مشاهده کردند که به هنگام قرار دادن الکترودهایی از جنس tio2و pt در آب، مدرای تشکیل می شود که بدون اعمال جریان الکتریسیته از بیرون، و تنها در معرض نور می تواند آب را به اکسیژن و هیدروژن تجزیه کند. به دنبال این پدیده هوندا کشف کرد که tio2 خاصیت کسیدکنندگی قوی دارد. بنابراین مطالعات خود را بر روی اثر این ماده ارزشمند در پدیده های زیست محیطی مانند استریلیزه کردن، گندزدایی و حذف آلودگی ها معطوف کرد. محصولات جدید این فناوری دارای اثرات ضدباکتریایی است و بنابرانی یکی از پیشرفته ترین ابزار برای ضدعفونی کردن فضاها و یکی از شاخه های اصلی مورد مطالعه در صنعت مواد است. 1-5-3خاصیت فوتوکاتالیستی tio2 امروزه فوتوکاتالیست های نانومتری از ذرات tio2با اندازه دانه 20 نانومتر ساخته می شود. پس از جذب uv اشعه خورشیدی توسط این ذرات، الکترون های آن ها توسط انرژی uv به تحرک درآمده و از مدار خود خارج می شوند، که نتیجه آن بر جای گذاشتن حفراتی است که قابلیت اکسیدکنندگی بسیار بالایی دارند. در عین حال الکترون ها که خاصیت احیایی قوی دارند، پس از تماس با h2o و o2 هوا مطابق واکنش (1-1) رادیکال های آزاد اکسیژنی و هیدروکسیدی ایجاد می کنند. این رادیکال های آزاد خاصیت اکسیدکنندگی بالایی داشته و قادر خواهند بود که مواد آلاینده، دود و باکتری های مضر را به مواد بی ضرری مانند h2o و co2 تجزیه کنند. محققان از اکسیداسیون فوتوکاتالیستی برای شکستن و از بین بردن بسیاری از آلاینده های ارگانیک (آلی) و تبدیل آن ها به co2 و آب استفاده می کنند. این روش برای تصفیه آب آشامیدنی، از بین بردن باکتری ها و ویروس ها و جدا کردن فلزات از جریان فاضلاب ها به کار می رود. در مورد تصفیه آب، تحقیقات نشان داد که هیدروکربن های آلیفاتیک کلردار با استفاده از این روش کلرزدایی شده و به co2 و h2o شکسته می شوند. علاوه بر این بسیاری از آروماتیک ها که در برابر واکنش های اکسیداسیونی معمولی مقاوم هستند به راحتی از بین می روند. 1-5-4-استفاده از نانو فناوری در بهبود خاصیت فوتوکاتالیستی tio2 نانو فناوری تنها به ذرات بسیار کوچک مربوط نیست، بلکه یک دانش انقلابی و هنر دستکاری ماده در مقیاس اتمی یا مولکولی است. محققان در حوزه های مرتبط با نانو مواد، نیازمند روش های پیشرفته ساخت مواد هستند که از اشتراک فرآیندهای بالا به پایین و پایین به بالا حاصل می آید. زمانی که ماده به اندازه 1 تا 100 نانومتر کوچک شود، بسیاری از خواص آن تغییر کرده و خواص منحصر به فردی که از هر دو حالت ماکرو و تک اتم متفاوت است، پیدا می کند. دلیل این امر، اثرات کوانتومی، محدودیت منطقه ای ماده، و تأثیرات فصل مشترک است. هدف نهایی فناوری نانو تولید محصولاتی با کاربری ویژه و خواص فیزیکی و شیمایی جدید است. به عنوان مثال دست یابی به استحکامی 10 برابر بیشتر از آهن، بسیار آسان خواهد شد، تمامی اطلاعات یک کتابخانه در یک تراشه به اندازه حبه قند قابل جمع آوری، و تومورهایی به اندازه چندید سلول قابل شناسایی خواهد بود. 2-1-بخش تجربی در ابتدا به معرفی مواد مورد نیاز در تحقیق می پردازم تا کاربرد و علت استفاده از هریک مشخص گردد. مواد اصلی تهیه نانو ذرات تترا اتیل اورتو تیتانات یا اتیل تیتانات و تری متوکسی سیلیل پروپیل متاکریلات است از ایزوپروپیل الکل برای پخش کردن دو ماده در هم استفاده می شود.ماده اصلی هم رزین اپوکسی 828 است.همچنین ازمواد دیگر در تهیه پلیمر استفاده می شود.mdhq.hcl.maa.nmdea.tmpta,دی فنیل کتون و تری فنیل فسفین 2-3- بخش آزمایشگاهی 2-3-1-مقدمه این بخش شامل سه مرحله می باشد: آ-مرحله اول شامل تهیه نانو ذره tio2-sio2دارای گروه متاکریلات ب-مرحله دوم شامل سنتزرزین اپوکسی اکریلات پ-مرحله سوم تهیه نانو هیبرید 25درصد از ترکیبات سنتز شده در مراحل اول و دوم میباشد 2-3-2-تهیه نانو هیبریدهای tio2-sio2 دارای پیوند دوگانه مواد لازم: ایزوپروپیل الکل (2-پروپانول).تری اتیل اورتو تیتانات.تری متوکسی سیلیل متااکریلات.اب مقطروهیدرو کلریک اسید.تمامی مواد یاد شده از شرکت مرک آلمان تهیه گردیده است. روش کار: ابتدا مقدار 100 گرم ایزوپروپیل الکل را با ترازو توزین نموده و به کمک هم زن مغناطیسی آن را هم می زنیم. سپس مقدار 35 گرم teot به آن می افزاییم و روی دستگاه می گذاریم تا هم زدن انجام شود پس از مدتی مخلوط شیری رنگ می شود و حالت سل پیدا می کند سپس مقدار 25/3 گرم tmpma به آن افزوده و اجازه می دهیم تا حدود 2ساعت دیگر هم زدن ادامه یابد بعد به آن 3 گرم آب مقطری که 3 قطره به آن هیدروکلریک اسید اضافه کرده ایم می افزاییم بعد هم-زدن را به مدت 24 ساعت ادامه می دهیم. ماده حاصل علاوه بر هیبرید tio2-sio2 شامل بخش آلی متاکریلات است که گروه = ch2 حاوی پیوند دوگانه امکان ساخت یک هیبرید یکنواخت در رزین اپوکسی را خواهد داد. لازم به توضیح است چون ایزوپروپیل الکل مقداری آب دارد واکنش آبکافت (هیدرولیز) در ابتدای کار سرعت لازم را دارد و به آرامی اجازه می دهیم پیش برود تا ذرات ریز تشکیل شود (شکل 2-3). نتیجه گیری در این تحقیق نانو ذرات tio2 و sio2 سنتز و به روش شیمیایی اصلاح شد. رزین تابش پز به کمک رزین ایوکسی 828 در اکریلیک اسید در حضور کاتالیزور تری فنیل فسفین سنتز و پوشش فتو کاتالیستی تابش پز با استفاده از نانو ذرات tio2 و sio2 و رزین اپوکسی اکریلات به کمک هموژنایزر تهیه شد. نتایج طیف سنجی های زیر قرمز تبدیل فوریه رزین و نانو ذرات اصلاح شده و نشده، سنتز موفقیت آمیز رزین با قابلیت تابش پز بودن و اصلاح شیمیایی مناسب نانو ذرات را اثبات نمود. مطالعات ریخت شناسی حاکی از تشکیل ذرات در مقیاس نانویی بوده و ذرات دارای آرایش یکسان و پراکنش مناسب در بستر رزین اپوکسی اکریلات می باشد. آزمون های گرماسنجی نشان دهنده دمای انتقال شیشه ای 26 درجه سانتی گراد بود و تخریب پوشش در دمای بالاتر از 220 درجه سانتی گراد مشخص شد. خواص کاتالیزور نوری پوشش بدست آمده بر روی رنگبری ماده رنگزای آلی با پرتودهی پرتو فرابنفش عملکرد مناسب آن در رنگ بری رنگزا های آلی را اثبات نمود.

طیف بینی امپدانس الکتروشیمیایی روشی جدید برای مطالعه رفتار های خوردگی است که نسبت به سایر روش های خوردگی امتیازات زیادی دارد. این روش غیر تخریبی برای ارزیابی مواد زیادی از جمله پوشش ها، فیلم های آندشده، و بازدارنده های خوردگی بکار برده می شود. در این تحقیق به منظور بررسی مقاومت به خوردگی پوشش های اپوکسی آکریلات تابش پز تقویت شده حاوی نانو اکسید روی از روش طیف بینی امپدانس الکتروشیمیایی برای بررسی سرعت خوردگی استفاده شد. نتایج حاصل نشان داد که نانو اکسید روی مقاومت به خوردگی پوشش اپوکسی آکریلات را بالاتر می برد. پوشش های حاوی نانو اکسید روی اصلاح نشده، نتایج بهتری نسبت به نوع اصلاح شده خود نشان دادند. بررسی های مقاومت به خوردگی با غوطه وری صفحات پوشش داده شده در محلول های سدیم کلراید 5/3% و سولفوریک اسید نیم مولار در زمان های 514 و 1416 ساعت صورت گرفت. در نتیجه نمونه های با درصد وزنی 5% از نانو اکسید روی اصلاح نشده بالاترین مقاومت به خوردگی را در محلول سدیم کلراید 5/3 % و نمونه های حاوی 3% وزنی از نانو اکسید روی اصلاح نشده در محلول سولفوریک اسید بالاترین مقاومت به خوردگی را نشان دادند. در پوشش های حاوی نانواکسید روی اصلاح شده، بهترین نتایج مربوط به پوشش حاوی 3% وزنی نانو اکسید روی اصلاح شده در هر دو محلول بود.

در این تحقیق پلی یورتان آنیونی آب پایه هیبرید شده با نانو ذرات sio2 با ایزوفوران دی ایزو سیانات(ipdi)، هگزان دی ال (hd)، تری متوکسی سیلیل پروپیل آمین (aptms)، ترکیب دی بوتیل تین دی لورات به عنوان کاتالیزور آلی- فلزی، تری اتیل آمین و حلال استون طی چهار مرحله سنتز شد. در مرحله اول تهیه پلی یورتان آنیونی با انتهای گروه های nco در دمای 45 درجه سانتی گراد به مدت دو ساعت بود. در مرحله دوم تری متوکسی سیلیل پروپیل آمین (aptms) اضافه شد و واکنش در همان شرایط به مدت دو ساعت ادامه یافت. در مرحله سوم تری اتیلن آمین جهت خنثی سازی اضافه شد. در مرحله آخر حلال تبخیر شد و رزین سنتز شده در آب پراکنده شد. رزین بدست آمده به وسیله آزمون های طیف سنجی ft-ir، گرماسنجی (dsc و tga ) و اندازه ذرات مورد شناسایی قرار گرفت. ریخت شناسی نانو ذرات هیبرید شده با پلیمر به وسیله میکروسکوپ الکترونی روبشی مورد بررسی قرار گرفت. کلید واژه ها: نانو هیبرید، رزین یورتانی،اکسید سیلیسیم، آب پایه

در این تحقیق تأثیر سه رقیق کننده واکنش پذیر بر خواص رزین تابش پز اپوکسی آکریلات بررسی شده است. برای این منظور با استفاده از اپوکسی 828 و اسید آکریلیک رزین اپوکسی آکریلات تهیه و با طیف سنجی ftir شناسایی شده است. پیک های اصلی به دست آمده در طیف ftir مشخص می کند که محصول به دست آمده رزین اپوکسی آکریلات مورد نظر است. برای بهبود خواص رزین تابش پز مقادیر مختلفی نانورس، کلویزیت 15آ، (1، 3، 5 در صد وزنی) به آن اضافه شده و تصاویر sem آن ها به دست آمده است. این تصاویر نشان می¬دهند که پراکنش نانوذرات در نانوکامپوزیت حاوی ?% کلویزیت از همه بهتر است. خواص حرارتی نانوکامپوزیت¬های به دست آمده و اپوکسی آکریلات خالص (شاهد) توسط آزمون های tga و dsc، با یکدیگر مقایسه شده است. با توجه به نمودارهای به دست آمده در می یابیم که tg نانوکامپوزیت¬ها نسبت به tg رزین اپوکسی آکریلات خالص کمتر است و نانوکامپوزیت 3% وزنی کمترین tg را دارد. زنجیرهای پلیمری در رزین های اپوکسی آکریلات در دماهای بالاتر از دمای tg منظم تر در کنار یکدیگر قرار می گیرند و با افزایش بیشتر دما ذوب نمی شوند، بلکه تجزیه می شوند. افزودن نانورس به رزین و افزایش مقدار آن پایداری حرارتی نانوکامپوزیت¬های تهیه شده را افزایش می¬دهد؛ در نتیجه نانوکامپوزیت حاوی ?% نانورس بهترین پایداری در برابر حرارت را دارد. رزین های حاوی نانوکلویزیت در دو مرحله تجزیه می شوند. مرحل? دوم مربوط به تجزیه ذرات معدنی نانو است.