هدف از انجام این پژوهش، تدوین استراتژی استعدادیابی در ورزش قهرمانی کشور بود. برای گردآوری اطلاعات از بررسی اسناد و مدارک، مطالعه ادبیات پیشینه، نظرسنجی و جلسات شورای راهبردی استفاده شد. در نظرسنجی از پرسشنامه های محقق ساخته استفاده شد که روایی آن توسط چند تن از صاحب نظران و استادان مدیریت ورزشی و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ (958/0) تأیید شده بود. جامعه آماری شامل مدیران و اعضای هیأت اجرائی کمیته ملّی المپیک، مدیران آکادمی ملّی المپیک و پارالمپیک، مدیران حوزه ورزش قهرمانی و کارشناسان مرکز استعدادیابی سازمان تربیت بدنی، روسای فدراسیون های ورزشی، مدیران و روسای پایگاه های قهرمانی و استعدادیابی مراکز استان های کشور، مربیان تیم های ملّی و اعضای هیأت علمی دانشگاه ها مطلع در ورزش قهرمانی؛ که جمعاً برابر 256 نفر بودند. نمونه آماری تمام شمار و برابر جامعه آماری انتخاب و در نهایت از 256 پرسشنامه ارسالی؛ تعداد 245 پرسشنامه واصل گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های توصیفی و آزمون استنباطی فریدمن و از ماتریس های ارزیابی درونی و بیرونی و تحلیلswot استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد؛ استعدادیابی در ورزش قهرمانی کشور دارای 4 نقطه قوت و 13 نقطه ضعف، 4 فرصت و 7 تهدید می باشد. بالاترین قوت، انجام مطالعات استعدادیابی در برخی از رشته های ورزشی و مهم ترین ضعف، فعّال نبودن وزارت آموزش و پرورش در امر استعدادیابی بود. مهم ترین فرصت، کثرت جمعیّت جوان سرشار از استعداد در کشور و مهم ترین تهدید، تمرکز مسئولین ورزش کشور و رسانه های گروهی بر نتیجه گرایی در ورزش به جای فرآیند گرایی بود. همچنین نتایج نشان داد موقعیت استراتژیک استعدادیابی در ورزش قهرمانی کشور در ماتریس داخلی و خارجی؛ در منطقه تدافعی قرار دارد. در نهایت، 2 استراتژی so، 1 استراتژی st، 3 استراتژی wo و 4 استراتژی wt و جمعاً 10 استراتژی و برنامه های عملیاتی متناظر با آنها تعیین گردید.